... is mijn begeleidster toch.
Ik zit nu in het 3e jaar van mijn opleiding en ben gewoon op schema met mijn opdrachten. Nou had ik vandaag voor het eerst een gesprek met mijn nieuwe begeleidster. Ze is twee jaar weg geweest, omdat ze borstkanker gehad heeft en moet er daardoor weer even in komen, wat begrijpelijk is.
Ze vroeg aan mij of er nog bijzonderheden waren die ik haar moest vertellen, dus ik vertelde dat ik sinds de 3e klas van de middelbare school schildklierproblemen heb en dat ik daar medicijnen voor slik. Toen begon ze een heel verhaal over hoe vervelend dat voor me is en dat zij ook ziek geweest is. Ze heeft zeker tien minuten gepraat over haar ziekte, terwijl het gesprek toch echt over míj zou moeten gaan. Na het verhaal over borstkanker begon ze over mijn opdrachten. Ik zou veel te ver achterlopen en het zeker niet redden om in februari te beginnen met afsturderen. Hoe ik het allemaal dacht te gaan aanpakken en of ik plande de opleiding met een half jaar of een heel jaar vertraging af te ronden. WHATT? Bij mijn weten loop ik helemaal niet achter. Ik moet nog wel even flink aanpoten om in februari te kunnen afstuderen, maar dat betekend niet dat ik het niet ga halen!
En bij alles wat ze verkeerd doet draagt ze het excuus aan dat ze twee jaar niet gewerkt heeft, waarna ze weer begint over de tijd dat ze borstkanker had. Ik word er knettergek van! Het is begrijpelijk dat zo'n ziekte impact heeft, maar daarom hoeft ze mij er niet continu mee lastig te vallen!
En dat moet mij dus nog een jaar gaan begeleiden...
Excuus voor dit zeiktopic, maar ik moest het even kwijt. Het is begrijpelijk als je ver hiervoor al gestopt bent met lezen (;
“I'd rather laugh with the sinners than cry with the saints. The sinners are much more fun.” - Billy Joel