[RPG] The animal inside | 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 aug 2012 - 22:23 ]

• Come as you are.

[Okee ^^ Dan kijk ik nog wel of ik inspring als het ochtend is, wat denk ik nog wel lang gaat duren, of dat ik Zoë laat slaapwandelen, waar ze wel een type voor is a.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Hij suckt niet ]

Madeleine Fealty
Citty-cat? Bruusk haalde ik mijn neus op voor de man. Hij beledigde me op een heel nieuw niveau, bravo.
Mijn ijsblauwe irissen drongen zich terug over zijn intimiderende gestalte, terwijl mijn staart geamuseerd over de drassige grond sloeg.
Een zacht, sensueel spingeluid rolde over mijn lippen voor ik deze bevochtigde met mijn ruwe tong. De arme man moest eens weten.
De koninklijke houding misstond me niet, al prefereerde ik dat zelf.
Vanaf hier kon ik het hart tegen zijn ribben horen drummen - de regelmatige ademhaling die langs zijn longen circuleerde. Rond zijn lippen hing een grijns die ik met alle liefde zou beroeren.
In mijn hoofd dacht ik na over hoe zijn fluwelen stem zou klinken wanneer ik mijn tanden langs zijn keel zou laten spelen.
Trillend, vibrerend? Hunkerend? Een gevaarlijke twinkel gleed langs mijn irissen voor ik deze naar de donkere aarde wendde. Mezelf in toom houden met een jongen als deze voor mijn neus - was geen gemakkelijke taak moest je weten.
Nooit met je eten spelen, of flirten - in mijn geval.
Na een blik op zijn gezicht duwde ik mezelf op mijn achterpoten overeind in de modder. Ik had het hier wel gezien, voor nu.
Met elegantie besloot ik vervolgens onder het bladerdek vandaan te komen, om onder het prille licht van de maan het gewoonlijke bospad te bewandelen.
Er waren ergere dingen dan een man met sexy ogen tegenkomen in het holst van de nacht.
Ik hield mezelf voor zijn gezicht te onthouden want, wie weet, als hij hier ook in daglicht zou verschijnen, kon hij kennismaken met een minder sadistische Madeleine.
Bedachtzaam glipten mijn gescherpte nagels tussen de kloven die tussen die groeven in de aarde waren ontstaan.
De regenbui die eerder over het bos was getrokken zorgde voor een mustiekengeur. Verschrikkelijk, net kattenkruid.
Toen de struiken versmalden en zijn ademhaling langzaam op de achtergrond verdween, besloot ik mij nog een laatste keer om te draaien om hem een knipoog te schenken. Subtiel, uitdagend. Brutaal, misschien.
De man zou nooit snel genoeg zijn, en ik moest bekennen dat mijn zwak voor mannen in leer nu nooit werd gestelpt door mijn gespleten persoonlijheid. Want een spel naar prille sensatie was voor mij iets dat ik niet kon weerstaan.
In daglicht de onschuld zelve, wanneer de maan rees een elegante verleidster.
Een perfecte combinatie om het lot te tarten.

[ bericht aangepast op 27 aug 2012 - 1:24 ]

• Come as you are.

(Je post is geweldig, maar ik reageer op een betere tijd, want ik ben echt doodmoe en heb koppijn. Al denk ik wel dat Blake erachter na gaat, haha.)

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Haha, thanks. For everyone: Sleep well, move better ^^
Now I am curious ;').]

• Come as you are.

Andrew 'Drew' Felix Mensodi • Vos.

Ik hoor nu, zoals gewone mensen, in mijn bed te liggen. Te genieten van de nacht die ik slapend doorbreng. Maar ik hoor niet bij de term 'gewone' mensen. Nee, ik ben niet gewoon. Ik ben een ziel met twee lichamen. Overdag is mijn ziel omhuld door het lichaam van een mens. Een mens van het mannelijke geslacht, genaamd Andrew. 's Nachts is het het lichaam van een vos waar ik me in voortbeweeg. Alleen deze vos voed zich niet met andere beesten. Nee, deze vos zit achter mensen aan. Mensen die 's Nachts in hun bed liggen te genieten van hun zachte bed waar ze de nacht slapend doorkomen.
Ik weet niet of meerdere mensen het hier in Cliving Falls hebben. Iets waar ik soms wel nieuwsgierig naar ben. Maar dan zou je het toch echt aan diegene moeten vragen, aangezien je niet aan hun uiterlijk kunt zien of ze ook een shape-shifter zijn.
Langzaam voel ik dat mijn kleding minder strak om mijn lijf gaat zitten. Mijn handen worden naar voren op de natte aarde gezogen, terwijl mijn botten zich vervormen tot het lichaam van een vos. Een kleine, maar snel bewegende vos. Wanneer mijn handen en voeten in kleine poten veranderen, woel ik even door de aarde. Ik ben weer een met de natuur.
Wanneer de haren tevoorschijn komen op alle plekken van mijn lichaam en ook mijn staart bedekt is, spring ik uit het bosje waar nu alleen nog een hoopje met kleding ligt.
Ik kijk om me heen om het bos wat nu in het duister is verhuld te verkennen. Mijn vossenstaart gaat speels heen en weer, terwijl ik mezelf door de bomen heen beweeg. De zachte en natte aarde, vermindert het geluid van de brekende takjes onder mijn poten. Mijn donkere bruine ogen stralen, zoals bijna altijd, nieuwsgierigheid uit en hebben een twinkeling door het maanlicht dat in mijn ogen weerkaatst. Een angstaanjagende schreeuw verlaat mijn bek, terwijl ik door het bos heen springt. Ik hou ervan om mensen of dieren de stuipen op het lijf te jagen. Vooral mensen. Die kun je daarna lekker te grazen nemen.

[De dieren kunnen niet praten, right? x3]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Tyra Tafani - Jager
Ik loop over de donkere straten van Cliving Falls met mijn handen in mijn zakken.
Hiervoor had ik twijfelend voor het oude jachtgeweer van mijn vader gestaan. De lange loop, het prachtig versierde handvat, de ijzeren kogels die er in een doosje naast lagen. Bijna eerbiedig had ik ernaar gekeken. Maar dat was niet alleen omdat het een jachtgeweer was, dat was omdat het mijn vaders jachtgeweer was geweest. Het was een deel van zijn leven geweest, of misschien zelfs een deel van hemzelf.
Ik weet het, als ik die beesten wil vangen die de moorden veroorzaken heb ik toch een of ander wapen nodig, maar nu nog niet. Het jachtgeweer moest niet zomaar overal voor worden gebruikt. Anderen zouden denken dat dat nergens op slaat, maar er kleven meer herinneringen aan dan aan wat dan ook.
Ik loop onder een flakkerende lantaarn door en zie de bosrand al. Ik twijfel niet, dat is voor zwakkelingen, en loop stevig door, vastberaden om meer te weten te komen over de geheimen van Cliving Falls. De geheimen waar het bos ongetwijfeld antwoorden op had. Als ik op een splitsing kom kijk ik snel om me heen. Er klonk een schel geluid en er rent een zwarte kat onder de houten schuttingen vandaan. Als de geruchten waar zijn kan zelfs dat beestje een wrede moordenaar zijn. Ik kijk na hoe hij de hoek van de straat om rent en loop dan weer door.
Ik ben sneller bij de bosrand dan gedacht, maar dat was des te beter. Ik loop een smal, kronkelpad op en mijn hand glijd naar de zaklamp om mijn riem. Dan stop ik. Waarschijnlijk stond een zaklamp gebruiken gelijk aan enorm billboard langs de snelweg dat reclame maakte voor mijn vlees. Ik trek mijn hand terug en loop door in het stikdonker. Ik moet het nu vooral doen met mijn gehoor, maar dat is nog aardig lastig. Bij elk geluidje moet ik mijn adem inhouden om te horen of het iets verdachts is.

[ bericht aangepast op 1 sep 2012 - 15:35 ]

yeehh

Emeline Lucine Briët - Otter

Als mijn zusje en ouders eindelijk liggen te slapen, open ik het raam. Een gure wind blaast wat blaadjes in mijn gezicht en speelt wat met mijn vlecht. Ik plaats mijn voeten op de vensterbank en blijf wat wankel staan. Mijn ogen speuren de omgeving af, maar de straten zijn verlaten.
Krachtig zet ik af en beland in de boom vlak voor het raam. Ik laat mij voorzichtig zakken tot ik met mijn tegen het vochtige gras raak. Met een zachte dreun, kom ik op de grond terecht. Weer kijk ik even angstig om mij heen, nog steeds niemand. Ik stap terug in de schaduwen van het huis en begin te lopen.
Van schaduw naar schaduw verplaats ik mij richting een groot meer, waar ik meestal zwem. Ik vind het er beeldschoon. Het water weerkaatst het ligt en glinstert als diamanten, de oever is bedenkt met prachtige bloemen en planten, kikkers kwaken er tot ze zo moe zijn dat ze wel op moeten houden en vogels badderen er elke dag.
Ik verstop mijn nachtjapon onder de steen, waar ik hem altijd onder leg en laat loop langzaam het water in. Als ik er tot mijn schouders insta, gaat mijn blik omhoog. De maan staat hoog aan de hemel. Er gaat een rilling langs mijn rug en ik voel mijn lichaam vervormen. Ik houd mijn blik nog even op de maan gericht en duik dan helemaal onder.
Vrolijk maak ik wat koprollen in het water. Ik zie wat vissen angstig wegzwemmen, maar laat ze lekker gaan. Ik heb niet bepaald trek in vis en mijn buik zit nog aardig vol van het avondeten. Ik laat mijzelf door het water glijden en ben binnen enkele seconden bij de overkant. Daar kom ik boven en laat mij lekker op mijn rug drijven. Ja, ik kon hier wel uren vertoeven.

Happy Birthday my Potter!

Blake Ace Ryder, jager.
De wilde kat haalde haar neus op, het kon enkel een vrouw zijn, mannen waren meer… tja, ze waren in ieder geval minder elegant. Deze wilde kat straalde namelijk een bepaalde elegantie uit, ook al vond ze dus blijkbaar mijn bijnaam voor haar niet zo leuk. Niet dat het me wat deerde, maar hoe ze bewoog en reageerde vond ik wel vermakelijk.
Ze heeft grote, ijsblauwe irissen, iets dat me al gelijk opviel. Nu ik me er echter meer in verdiepte, leek het wel hypnotisch. Bijna, ten minste, iets waar ik me later wel meer in kon verdiepen. Nu was er de tijd niet voor, ik moest al mijn aandacht op de wilde, vrouwelijke kat voor me richten.
Ik merkte hoe haar ijsblauwe irissen over mijn gedaante drongen, haar staart sloeg geamuseerd over de zompige grond, waardoor het onder kwam te zitten. Zonde van de mooie vacht die ze had, ergens had ik de neiging gehad haar schoon te spoelen, echter hield ik me in en deed het niet. Katten hadden altijd al een hekel aan me gehad om de een of andere reden, laat staan wat wilde katten van me vonden.
Er kwam een zacht, sensueel spingeluid over haar lippen gerold, waarvan ik niet zeker wist wat ze nu precies wilde. Ik fronste dan ook lichtelijk voordat ik mijn ogen kort vernauwde en het dier in me opnam, zou ze kunnen veranderen? Zou het überhaupt wel waar zijn? Ik weet dat er verhalen over te ronde gaan, legendes of hoe ze het dan ook willen noemen. Maar ik vraag me af of ze het ooit echt gezien hebben, ikzelf niet en daarom twijfel ik. Ik wil het zeker weten en daar kan ik maar op één manier achter komen: deze wilde kat was van mij.
De gevaarlijke glinstering in de blauwe poelen van de wilde kat had ik dus niet meegemaakt, te diep in mijn gedachten verzonken. Te diep verzonken in de verhalen die ik wilde ontrafelen, want ooit moest ik erachter komen. En mijn tijd was nu. Wanneer ze dan ook haar scherpe nagels tussen de kloven in de aarde liet glippen, om vervolgens weg te gaan, onderdrukte ik de opkomende gedachten. Ze moest niet ontsnappen!
De knipoog die ze me had gegeven wanneer ze zich weer omdraaide, was uitdagend. Zelfs vrouwelijke, wilde katten waren niet te snappen, misschien moest ik me enkel bij mannen houden. Ze was verdwenen tussen de struiken, weg. Snel liep ik haar achterna en sloeg de bladeren en takken weg. “Hey!” riep ik, ook al kon ze me niet verstaan, wist ik, dacht ik. “Was je zo beledigd door die bijnaam? Ik neem hem terug, goed, nu blij?” sprak ik duidelijk verder, nog zoekende naar de wilde kat.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Madeleine Fealty
Ik grinnik zacht wanneer de lompe voetstappen van de jongen mij blijven achtervolgen. De arme knul maakt nog meer herrie dan een bulldozer, heb ik zo het idee. Wanneer hij me dan ook hopeloos smeekt opnieuw te blijven staan, kan ik niet anders dan me geamuseerd omdraaien. Heeft niemand hem ooit geleerd dat het gevaarlijk is om achter vreemden aan te gaan? Ongeacht hun buitenkant? Ik klak afkeurend met mijn tong wanneer ik een blik over mijn schouder werp. De jongen leek iets over me te weten. Kende hij legendes? Nieuwsgierig gleden mijn ogen langs zijn lichaam. Hier en daar een haal van happige struiken. Het zoete bloed dat zich rijkelijk onder zijn huid bevond - riep me. Verloren, hunkerend en verlangend staarde ik naar zijn twinkelende ogen.
Mijn lippen weken voorzichtig van elkaar terwijl mijn gedachten zich probeerden in te houden.
Ren.

• Come as you are.

(Is ze nou weggerend van Blake? Tuh, tuh, tuh. Stout katje, haha.)

Quiet the mind, and the soul will speak.

(Haha, eigenlijk probeerde ze hem te waarschuwen dat hij moet gaan rennen ^^)

• Come as you are.

Tyra Tafani - Jager
Ik had al eindeloos lang door het bos gedwaald toen ik bij een open plek uitkwam. Wat ik daar zag was adembenemend. Het water leek wel zwart door de nacht en de stralen van de maan lieten er kleine fonkelingen overheen gaan. Ik liet me echter niet betoveren door de schoonheid van het meer, want ik wist dat dat me alleen maar af zou leiden en me bovendien een makkelijk doelwit maakte voor wat er zich dan ook in deze bossen schuilhield. Ik liet mijn ogen nog een keer over het water gaan en wilde eigenlijk weer doorlopen toen ik iets raars zag. Middenin het meer zwom iets. Het was geen vis, die zwommen niet boven het wateroppervlak. Het leek eerder op een blok hout, maar dat kon nooit zo snel gaan. Het ging een paar keer kopje onder wat het voor mij moeilijker maakte om het dier niet uit mijn ogen te verliezen. Snel liep ik langs de rand van het meer om dichterbij te komen. Was het een bever? Nee, het was iets dat er op leek, het was een otter. Ik bleef staan onder een wilg en bestudeerde het beestje. Ik wist helemaal niet dat er otters in de buurt van Cliving Falls leefden. Was het wel een otter? Wat ik toen deed was een beetje riskant, maar anders zou ik het nooit zeker weten. Ik knipte mijn zaklamp aan en liet de straal maar heel even over het dier glijden waarna ik de lamp weer wegstopte. Er was geen twijfel over mogelijk dat dat een otter was en ik wist nog steeds niet wat hij hier deed. Stel dat de legendes waar waren, zou dat er dan een kunnen zijn?

[ bericht aangepast op 1 sep 2012 - 15:43 ]

yeehh

(Kan hij dat verstaan of niet? Want dan weet ik al iets.)

Quiet the mind, and the soul will speak.

(Niet echt, misschien kan hij het aan haar houding zien?)

• Come as you are.

Risus --> Amicis.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'