• Gisteravond zat ik even in een dipje. Ik heb dipjes wel vaker, meestal worden ze door iets getriggerd en soms zijn ze random. De dipjes komen nog van "vroeger", toen ik een tijdje depressief ben geweest.
    Een vriend van me merkte dat ik stiller was dan normaal en toen ik zei dat ik een dipje had, wilde hij meteen weten waarom. Ik heb kleine dingetjes verteld, maar daar was hij niet tevreden mee. Hij wilde een beknopte samenvatting.
    Hij was toen niet thuis, maar zou naar huis gaan en ik zou ondertussen wat schrijven. Dat deed ik. Ik weet niet wat er gebeurde, maar mijn vingers bleven maar schrijven. Uiteindelijk heb ik drie a4-kantjes vol getypt. Dat wilde ik natuurlijk helemaal niet naar hem toesturen, want dat was zo'n beetje mijn levensverhaal. Op de een of andere manier heeft hij me overgehaald en heb ik het naar hem gemaild.

    Hij heeft het met tranen in zijn ogen gelezen en gaf toe dat hij me nu anders zag, iets waar ik dus bang voor was. Ineens zegt hij: 'Ik heb nu nog meer respect voor je. Immens veel.' Natuurlijk zei hij nog meer, maar vooral dat had ik echt niet verwacht. Ik dacht dat hij me een zielig hertje zou vinden, of iets in die richting.

    Nu voel ik me raar. Ik heb me enorm bloot gelegd en aan de ene kant lucht het totaal op, aan de andere kant... niet.
    Ik heb het verhaal bewaard en ben van plan het aan mijn psychologe te laten lezen, wanneer de vakantie voorbij is. Pfoh, ik kan het gevoel niet eens beschrijven..

    Iemand een soortgelijke ervaring gehad? (:


    everything, in time

    Nee niet echt maar het is weer bewezen dat praten helpt en dat je niet alles voor jezelf moet houden. :)


    You collect mistakes like they’re postcards from exotic places.

    Kaboeki schreef:
    Nee niet echt maar het is weer bewezen dat praten helpt en dat je niet alles voor jezelf moet houden. :)


    Hm, dat klopt!(:
    Iets wat ik nooit heb gedaan, haha en nog steeds heel moeilijk vind. Ik heb er zelfs meerdere malen ruzie over gehad met vrienden, dat ze zich er kapot aan ergerden dat ik niet praat.
    Maar je hebt zeker gelijk, praten moet écht.


    everything, in time

    nee, zo iets heb ik nog nooit meegemaakt.
    Succes bij je psychologe!!!


    "It takes ten times as long to put yourself back together as it does to fall apart."

    Memoria schreef:
    nee, zo iets heb ik nog nooit meegemaakt.
    Succes bij je psychologe!!!


    Life is full of fake people

    Toen ik mijn depressies niet kon verwerken, omdat ik me ook heel veel niet meer kon herinneren, heb ik dat ook gedaan naar mijn toentertijd beste vriendin.
    Ze zat op een andere school en we schreven elke week in een schriftje, die we om de beurt hadden.
    Maar doordat ik zo veranderd was, begreep ze me niet meer; toen heb ik ook alles opgeschreven, ook vele bladzijdes vol.
    Tijdens het schrijven herinnerde ik me ook ineens steeds meer, maar zodoende schreef ik het wel allemaal van me af.
    Soms kom ik het schriftje weer eens tegen en wanneer ik het lees, is het ook net alsof het het leven van iemand anders is; heel raar.
    Maar het klopt wel, letterlijk van je afschrijven is de beste therapie die er is; hoewel ik veel therapie gehad heb, hielp dit net zo goed.


    To love another person is to see the face of God. - Victor Hugo

    Ja, best wel vaak, omdat ik mijn gevoelens en dipjes beter kan beschrijven door ze uit te typen dan door ze zelf te vertellen. Ik heb al een aantal keer een paar kantjes vol geschreven toen ik zo diep in de put zat dat ik niet wilde praten met een psycholoog.

    [ bericht aangepast op 16 aug 2012 - 16:54 ]


    Destroy what destroys you.

    Nee.
    Nou ja, veel mensen denken dat ik spontaan ben en opgewekt
    Maar sinds ik op een nieuwe school zit ben ik totaal veranderd. Ik ben verlegen, stil. Niemand zegt ook iets tegen me. En ik merk nu al na 4 dagen dat ik dat eigenlijk niks vind. Ik vind het nu al te eenzaam. Maar als ik het dan tegen iemand vertel zegt diegene gelijk dat ik gewoon moet gaan praten tegen de mensen enzo. Maar dat durf ik gewoon niet


    L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one

    Nog nooit gehad, maar misschien in de (nabije?) toekomst.
    Beter dat ie het goed oppikte :]


    "Robbing someone of their smile and putting it on your face doesn’t make you happy." - Tablo

    Prim schreef:
    Nee.
    Nou ja, veel mensen denken dat ik spontaan ben en opgewekt
    Maar sinds ik op een nieuwe school zit ben ik totaal veranderd. Ik ben verlegen, stil. Niemand zegt ook iets tegen me. En ik merk nu al na 4 dagen dat ik dat eigenlijk niks vind. Ik vind het nu al te eenzaam. Maar als ik het dan tegen iemand vertel zegt diegene gelijk dat ik gewoon moet gaan praten tegen de mensen enzo. Maar dat durf ik gewoon niet


    I know the feeling. Ik wacht ook veel te vaak tot mensen tegen míj beginnen te praten. Maar zo werkt dat gewoon niet altijd..

    OT: Heb niet echt zoiets meegemaakt, maar wat goed van je dat je je opengesteld hebt naar je vriend. En je hoeft volgens mij niet te twijfelen aan zijn waardering voor jou. (:


    You are beautiful, you are love.

    Het is toch fijn nu dat iemand ervan weet.


    XoXo, You Know You Love Me, HMW..!!

    Gubleraholic schreef:
    Het is toch fijn nu dat iemand ervan weet.


    26 - 02 - '16

    Schrijven helpt je inderdaad. Schrijven vind ik altijd fijner dan praten.
    En ik vertel al niet zo veel over mij zelf.

    ja heb ik een maand geleden ook gedaan bij een goede vriendin, en het luchte echt op. Ik was toen echt bang voor haar reactie er op omdat ik het zelf ben beginnen te schrijven; En uiteindelijk was haar reactie beter dan dat ik had verwacht x