ik zal hem even posten , maar ik was een beetje bang dat iemand het ging 'stelen'
´Je weet niets.´ … ´Nee en dat hoeft ook niet. Ik hoef niets te weten over jou.´
Een traan glijdt weg langs mijn wang , terwijl het bloed met kleine stroompjes uit mijn arm komt. ´Maar je moet stoppen met dit.´ Een vinger wijst naar mijn arm. `Begrijp me als ik zeg dat dat niet kan.´
Een tijdje wordt er niks gezegd.
´Dan.. dan wil ik het niet begrijpen.´ hij huilt. Een doodgewone jongen van rond de zeventien. Een jongen die niets over mij weet. Een jongen die ik amper ken. Zo´n jongen die nooit huilt. Nu huilt hij voor mij.
´Weetje ..` zegt hij na een tijdje. ´.. we gaan dit samen doen. Jij gaat stoppen met snijden en ik ga.. ik ga je helpen.´ nog steeds glijden tranen over zijn wangen , ook over die van mij.
Ik knik zacht en hij pakt me vast. ´Goedzo.´ fluistert hij.
Dat was de dag dat ik Drew leerde kennen. Ik zou stoppen met snijden in mijzelf en hij zou helpen. Guess what ? Het lukte. Ik maak het goed nu , samen met Drew.
Inmiddels zijn we samen , voor drie maanden nu. Door hem ik mijn leven weer opgepakt.
Danmarks Dynamite.