{RPG} Nightmare of dance ~1~ - Speeltopics

Voel je de muziek door je aderen stromen? Voel je de beat, die je botten laat trillen? Zie je hoe bezwete en gebroken lichamen samenwerken om toch nog een prachtig geheel te leveren?
De groep DanceRule lijkt op het eerste zicht een gewone dansschow. Je kan er kijken naar ballet, modern, streetdance, hiphop en ballroom, allemaal uitgevoerd op topniveau, maar wat niemand weet...
De leden zijn een voor een van straat geplukt. Ze zijn wees, weggelopen of gewoon ontvoerd en zo in Zwitserland terecht gekomen. In het trainingskamp van DanceRule.
Deze RPG begint als er een nieuwe lading nieuwelingen aankomt. Ze weten niet wat ze daar doen, maar hebben 1 ding gemeen. Ze hebben wonderlijk veel danstalent.
In DanceRule kan je jezelf laten uitgroeien tot een betere danser, tot een ster! wordt aan buitenstaanders verteld, maar eigenlijk worden de dansers daar verplicht.
Ze hebben te veel en te lange lichamelijke trainingen en krijgen maar net genoeg slaap en eten. Al snel wordt hun leven een aaneenschakeling van dansen, eten en slapen, maar tussendoor krijgen ze af en toe de kans om met hun medeslachtoffers te spreken.
Zullen er relaties ontstaan? Weten ze te ontsnappen? Of blijven ze in deze hel? Waar het enige waar ze van hielden, plots veranderde in een kwelling?

Outfits!!
Jongens
Meisjes
In het begin zullen hun kleren worden afgenomen en krijgen ze een beperkt aantal kledingstukken van dit. Ze zullen het hiermee moeten doen. Later bij shows zullen ze zelf hun kleren en make-up mogen kiezen.
Dan mogen ze zich nog eens uitleven

[ bericht aangepast op 27 juli 2012 - 12:28 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

{vergeet zeker niet om de outfits te bekijken }

“To live will be an awfully big adventure.”

[Mijn topics. Mogen ze buiten het dansen ook andere kleren aan? En hoe ziet het gebouw eruit. Slapen ze op kamers of weet ik veel? ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Mijn topics]

[ bericht aangepast op 26 juli 2012 - 14:34 ]

The expert in anything, was once a beginner.

Nala Garcia
Het was aardedonker in de vrachtwagen. Ik weet niet hoelang ik hier al vastzat, tijd was samengesmolten tot 1 groot geheel. Uren konden wel dagen zijn en dagen leken wel seconden. Af en toe ging de deur van de vrachtwagen open en werden er anderen naar binnen geduwd. Ik was bang.
Duisternis omhulde me van alle kanten, het enige wat me staande hield was het ronken van de motor en de ademhaling van de anderen. Zonder die geluiden was ik al helemaal gek geworden. Ik voelde hoe de vrachtwagen stopte en in een plotse aanval van paniek greep ik om me heen, volgens mij had ik iemand zijn hand vast. Ik was niet van plan los te laten, nee, ik had de steun nodig.


{de outfits zijn de enigste kleren die ze daar hebben en de gebouwen zijn slaapzalen }

“To live will be an awfully big adventure.”

[Mijn topics, ik heb mijn personage ook ingevuld, alleen ik zit op mijn mobiel en mijn mobiel wil niet echt meewerken, duz als ik op pc zit, maak ik hem uitgebreider.]

That is a perfect copy of reality.

Paralyzedx schreef:
[Mijn topics, ik heb mijn personage ook ingevuld, alleen ik zit op mijn mobiel en mijn mobiel wil niet echt meewerken, duz als ik op pc zit, maak ik hem uitgebreider.]

“To live will be an awfully big adventure.”

Amy Michels

Ik zet mijn nagels hard in mijn handpalmen. Wat was dit? Het leek wel de oorlog. Ik sluit mijn ogen, het maakte toch geen verschil of ik ze open deed of niet. Het was pikdonker. Ik was bang, dat zeg ik heel eerlijk. Doodsbang. Ik kan me de ijzeren greep van, ik gok een uur geleden, nog voelen. Hoe ik mee gesleurd werd en niemand die me kon helpen. Wat deed ik hier? Een traan stroomt over mijn wang. ik veeg hem vlug weg. Ik mocht niet huilen. Ik moest sterk blijven, al begreep ik er niks van. Ik wist niet eens wat we gingen doen. Ik was gewoon aan het dansen... Ik bijt op mijn lip. Ik kon de andere niet zien, maar wist dat er mensen waren. Dat hoorde ik aan de ademhalingen. Wisten zij wat er ging gebeuren?

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Mijn topics]

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Ian Silvas

Ik probeer om me heen te kijken, maar het is pikdonker. ik was hier uit nieuwsgierigheid heen gegaan en moest in deze bus of vrachtwagen, wat het ook was, stappen. Ik dacht dat we gingen dansen, maar dit lijkt meer alsof we soldaten zijn. Ik kreeg er de kriebels van. Dit was niet helemaal goed. Ik moest terug. Ik begreep zelf ook wel dat ik nu in de problemen zat. Samen met die andere. Ik voel hoe iemand mijn hand vast pakt. Ik probeer naast me te kijken en zie die gene heel vaag zitten.
'Wat doe je,' fluister ik. Aangezien het doodstil, op de ademhaling na was. En die stilte wilde ik liever niet verbreken, maar dit was ronduit raar... Ik was bang, iedereen was bang. Maar dan hoefde je je toch niet aan mij vast te klampen? Het moest wel een meisje zijn, een jongen zou dat niet doen. Ik haar wel gerust willen stellen natuurlijk, maar toch vond ik het een beetje raar...

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Mario Estevez
"Hé, laat me los!" Ik wou hem net slaan, toen een andere man mijn arm vastgreep. "Wat willen jullie? Ik heb niets, ik kan jullie niets geven!" schreeuwde ik woedend uit. Het was waar, ik was wees en was alles waar ik van hield verloren. Er was maar 1 ding waarin ik nog geluk kon vinden, in het dansen. Ik werd naar een vrachtwagen gesleurd en er in geduwd.
"Hé, man, laat me gaan!" schreeuwde ik, maar de deuren waren al achter me gesloten en het was pikkedonker.
"Fuck you, gast! Doe die deur open!" Ik schop er hard tegenaan en begin te schreeuwen.
"Laat me los!"

“To live will be an awfully big adventure.”

Eleadora Alonso

Rillingen gemengd met huiveringen liepen over de rug van Eleadora. Angstig keek ze de donkere ruimte rond, maar niets kon ze zien, te donker dat was het. Eleadora voelde hoe de tranen zich opstapelden achterin haar ogen, maar ze knipperden ze weg. Ze was te koppig om te gaan huilen. Hoelang zat ze hier al? Dat was een raadsel, voor haar en voor de andere personen binnenin. Ja, dat wist ze wel, dat ze niet de enige was hier, in deze kille en donkere ruimte. Maar meer? Nee, meer wist ze niet.

The expert in anything, was once a beginner.

[Ian heeft het trouwens tegen Nala]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

{mijn topics}

Don't be like the rest of them, darling

Nala Garcia
"Sorry." fluisterde ik zo mogelijk nog zachter terug.
"Ik moest gewoon iemand voelen... ik moest bewijs hebben dat ik niet alleen was, anders zou ik doordraaien." mompel ik zacht. Ik verplicht mijn vingers een voor een te ontspannen, zodat ik zijn hand losliet. Want dat had ik aan de fluisterende stem gehoord, het was een jongen waar ik me aan vast had geklampt.
Ik zag even wat licht toen iemand anders de vrachtwagen in werd geduwd, die persoon begon te schreeuwen en op de deuren te slaan. Het zou toch niet werken, niets hielp in zo'n omstandigheden.

“To live will be an awfully big adventure.”

Ian Silvas

Ik knik, en besef dan dat ze dat niet ziet. 'Maakt niet uit,' zeg ik nu iets harder, aangezien die jongen ook al liep te schreeuwen. 'Dat gaat niet helpen,' zeg ik tegen de jongen die tegen de deur loopt te trappen. 'Pas op waar je loopt en ga ergens zitten.' Ik zwijg en probeer weer naar het meisje te kijken, ook al zie ik echt geen flikker. 'Je bent niet alleen en dat zal je ook niet zijn. We helpen elkaar wel,' fluister ik. Ik wilde haar geruststellen, maar niet iedereen hoefde die kant gelijk te kennen. Ze zou me hierna toch niet meer herkennen. Het is pikdonker nu.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne