Saber ~ Brair
Met mijn derde slag had ik Pedrimi geraakt, wat niets meer dan een lichte schaaf langs zijn arm was, voor hem jammer genoeg zijn pijnlijke nog herstellende arm.
Met een simpele en soepele sprong sprong ik achter hem langs een boom in, waar ik boven zijn hoofd op een tak ging zitten en toekeek hoe hij haastig overeind kwam en afwachtend naar me op zoek ging.
Kijken of hij me vanaf hier ook aan zou voelen komen en of hij dan ook nog in staat is om me te ontwijken.
In mijn hoofd zette ik mijn stappen zorgvuldig uit, zodat ik hem niet al te erg zou verwonden.
Hij is en blijft mijn master.
Zonder veel geluid te maken lande ik vlak voor hem, op nog geen halve meter vandaan en raakte hem met de platte kant van mijn zwaard tegen de zijkant van ribbenkast.
Oké, misschien was dat niet geheel aardig geweest, maar hij moet ook leren om klappen op te vangen.
Hij mocht allang blij wezen dat ik nog lang niet alle kracht gebruikt had en dat ik niet met één van de dubbelzijdige snede geraakt had, dan mocht hij nu wel naar een ziekenboeg, als hij dat al zou halen.
Nee, dat zou hij niet eens halen, binnen een aantal minuten zou hij dood zijn.
Ik sprong bij hem vandaan terwijl ik nu op zijn aanval wachtte, dat moet hij ook oefenen.
Een strijder kan nooit alleen verdedigen, dan ben je zwak, zwak totdat iemand je verdediging doorboord en ze een eind aan je leven maakt zonder dat je ook maar terug gevochten hebt.
Een flashback overspoelde me.
Daar stond ik, boven op de glooiende heuvel.
De zon ging met prachtige kleuren.
Ik keek uit over het gebied, met in de verte mijn kasteel, het kasteel waarin ik samen met Philip leefde, mijn geliefde.
Mijn ogen gleden naar beneden naar mijn uitgestoken handen.
Die zaten onder het bloed.
Wat was er ook alweer gebeurd ?
Waar was Philip ? Hij stond normaal altijd aan mijn zij...
Een lichte schok ging door mijn lichaam heen waardoor ik weer terug keerde naar de werkelijkheid, hoewel ik het gevoel had dat ik in mijn flashback wou blijven, waarom weet ik niet.
Het leek wel alsof de tijd stil had gestaan, Pedrimi stond namelijk nog precies hetzelfde als eerst.
Hoelang had ik hierin gezeten ? Of had de tijd hier echt stilgestaan ?
Even zuchtte ik, blijkbaar moest ik dan toch maar weer aanvallen.
Met het gevest stevig in mijn handen tilde ik het zwaard weer op,waardoor het de zonnenstralen reflecteerden die de zon op de aarde neer deed zegen.
Mijn zwaard lichtte goud op en schitterde prachtig alsof het nog zo nieuw als wat was.
Het zwaard dat eerst van mijn geliefde Philip was, maar hij had het aan mij gegeven toen de 3 goede feeën hem een nieuw zwaard gegeven hadden.
Truth was sindsdien van mij geweest en ik had er jaren lang zij aan zij samen met Philip mee gevochten en ik was er onoverwinnelijk mee.
Een vage tinteling schoot door mijn rug heen waardoor ik me in een waas omdraaide en beschermend voor Pedrimi ging staan.
Er was hier een andere Servant, en hij kwam er nu aan.
Archer ~ Gilgamesh
Met een grijns stapte ik vanachter een boom vandaan.
Saber, daar stond ze dan.
Met mijn armen over elkaar kwam ik naar haar toe lopen terwijl ik een knikje op de jongen achter haar wierp.
"Dus dat is je master ?" Mijn ogen gleden over de jongen heen, hij was het niet waard om een servant te hebben, dat kon je zo zien.
Saber hield alleen haar zwaard vast terwijl ze hem oplettend opgericht hield.
Ik daarentegen stak mijn hand uit. "Sluit je bij me aan, samen kunnen we deze grail war winnen, jij en ik."
Ze zette een stap mijn kant op en liet haar zwaard een paar centimeter zakken. "Zodat je me op het laatste moment kan verraden zeker."
Ik haalde mijn schouder op en leunde tegen een boom aan. "Je hebt het woord van de koning dat ik je niets doe tot het tegendeel bewezen word."
Ik zie haar op haar lip bijten waardoor ik lachte.
"Voor nu mag jij je nietige master nog bij je houden, maar als je echt met me in zee gaat wil ik dat jij je los koppelt, met een verzegeld contract heb ik niets aan je."
Even schraapte ik mijn keel en knipte in mijn vingers. "Laten we hier weggaan, deze plaats heeft totaal geen klasse." En met nog een knip in mijn vingers liet ik ons alle drie verdwijnen om in het huis van mijn voormalige master op te duiken.
Een grijns speelde om mijn lippen.
Eigenlijk mag ze me dankbaar zijn, nee, ze moet me dankbaar zijn.
Door mij is ze een aanval van Assassin ontweken.
Ik liet me in één van de majestueuze stoelen zakken die voormalig van mijn master was.
Die ik gedood had.
Hij was te saai voor woorden en mijn aanwezigheid totaal niet waard.
En ik zag er ook niet naar uit om weer verbonden te worden, ik hield wel van deze bewegingsvrijheid.
Nu alleen Saber a.k.a Briar Rose ook nog over halen om het ook te doen.
Maar dat kon nog wel eens een hele moeilijke opgave worden, hoe zwak haar master altijd ook is, ze blijft loyaal.
Even zuchtte ik, vrouwen ook.
Maar ja, ik hou wel van een uitdaging.
Credendo Vides