[RPG] Het Twestell Internaat. | 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 22 juli 2012 - 14:11 ]

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

Heath William St. James
Ik zuchtte opgelucht. 'Ik dacht even dat er een fout zat in onze communicatie,' zei ik. 'Ik ben namelijk als de dood voor konijnen en jij ziet er nou niet echt uit alsof ik heel erg bang van je moet gaan worden.'
Konijnen, verschrikkelijke beesten. Waar mijn angst vandaan kwam? Toen ik nog jonger was en modellenwerk deed werd ik er door een gebeten en dat deed pijn, sindsdien was ik er als de dood voor.

Remember to be ridiculous.

Madison Claire Foxman.

"Excuse Me ?" zei ik beledigd.
Ik keek hem ongelovig aan en schudde toen mijn hoofd.
Zonder dat hij het zag aankomen gaf ik hem een tik tegen zijn achterhoofd.
"Ik ben niet onschuldig, ik ben het nu niet, ik ben het in de toekomst niet, en ik ben het nooit geweest" zei ik, héél duidelijk.
Ik knikte omdat ik trots was op deze uitleg, maar knipte toen met mijn vingers.
"Nee wacht, er was die ene keer, jeweetwel, de eerste 5 jaren van mijn leven".

Heath William St. James
'Al was je Assad, enger als een konijn kan je echt nooit worden,' zei ik en ik hoorde haar grinniken. Natuurlijk, een gigantische angst voor konijnen, nog groter als die voor Assad tegenover je was behoorlijk absurd. Maar ik was absurd dus dat deed er dan weer even helemaal nit toe.

Remember to be ridiculous.

Madison Claire Foxman.

Ik keek hem lachend aan en schudde toen uiteindelijk eventjes mijn hoofd.
"Welkom bij de familie van abnormale maar coole mensen" grinnikte ik.
Ik rekte me even uit en liet me in het gras vallen.
Zodra ik doorhad dat mijn kapsel verpest werd, direct dus, draaide ik me op mijn buik en kruiste mijn armen onder mijn hoofd.
Mijn linkerwang liet ik rusten in mijn armen zodat ik Heath nog altijd kon aankijken.
"Rijden is zo vermoeiend" zuchtte ik, "Net als stappen, lopen, turnen, kauwen als het niet nodig is, bijvoorbeeld op kauwgom- Oh wacht, ik ben mijn lijstje aan het aanvullen" lachte ik toen ik doorhad dat dat behoorde tot mijn haat-lijstje.

Heath William St. James
'Ben je hier dan niet met de taxi heen gekomen?' vroeg ik verbaasd. 'Ik bedoel, op je zestiende mag je nog niet zelf autorijden dus hoe ben je hier in hemelsnaam gekomen dan?'
Ik snapte het even niet meer, eerst kijkt ze niet op van mijn konijnenfobie en dan isze hierheen komen rijden?

Remember to be ridiculous.

Madison Claire Foxman.

Met de meest sarcastische blik die ik in huis had keek ik hem aan.
"Moest ik hierheen zijn komen rijden, dan was ik een week geleden al vertrokken, dus nee ik was niet de bestuurder" lachte ik, "Het was mijn vriendin".
Ik sloot mijn ogen eventjes en liet mijn gedachten leeglopen.
Uit het niets sprongen mijn ogen terug open, "Wacht, terugspoelen" zei ik, "Jij vindt konijnen enger dan Assan ? De pluizige schattige bolletjes vind jij schattiger dan hém ?".

Heath William St. James
Ik knikte en keek beschaamd naar het gras waar ik aan begon te plukken. 'Ja,' zei ik en ik beet op mijn lip. 'En ze zijn niet schattig, ze zijn gemeen en duivels en gevaarlijk. Je moet voor ze uitkijken. Assad is ten minste een mensachtig ding.'

Remember to be ridiculous.

Madison Claire Foxman.

"Holy Macaroni" mompelde ik.
Ik zei het voordat ik er erg in had.
Betrapt keek ik voor me uit en kuchte onmakkelijk, "Ik heb dat niet gezegd" zei ik toen op een mislukte strenge toon tegen hem.
Ik liet mijn hoofd tegen zijn schouder rusten omdat ik geen zin had om mijn hoofd recht te houden, "Je schouder ligt hard, stoute jongen".
Wat een moederlijke toon kon ik toch hebben.

Heath William St. James
'Sorry mama,' zei ik met zo'n schuldig jongensachtig toontje.
Ik beet even zacht op mijn lip. Het was nu een jaar geleden dat ze overleden waren en hoewel ik er niet meer altijd aan dacht konden dit soort momenten het weer terug halen. Het deed zoveel pijn dat ze er niet meer waren, dat ik nooit meer op zondagochtend terug zou komen van het joggen met Clare, Eliah en Natalie en dat ma net het ontbijt op tafel aan het zetten was, dat ik nooit meer zou voetballen of badmintonnen met pa.

Remember to be ridiculous.

Madison Claire Foxman.

Ik lachte eventjes en keek schuin naarboven.
Hij beet zachtjes op zijn lip en was duidelijk aan iets aan het denken.
Ik draaide mijn hoofd terug naar de plek waar die eerst lag en zuchtte zachtjes.
"Ik weet niet eens waarom ik het op die toon zei" gaf ik toe, "Want alles wat ik heb in mijn leven is een pleeggezin".
Ik klemde mijn tanden in mijn onderlip en sloot mijn ogen.
Het ergste was dat ik er moest achterkomen, een maand geleden.

Heath William St. James
'Daar zullen ze toch ook om je gegeven hebben?' vroeg ik en ik wref over haar arm. 'Maar waarom zit je dan hier? Het is hier toch een tehuis voor jongeren zonder ouders die niet meer in een peeggezin terecht konden?'

Remember to be ridiculous.

Madison Claire Foxman.

Ik besteedde niet echt aandacht aan zijn hand die over mijn arm wreef.
Het was een vriendschappelijk gebaar, niet meer, toch ?
Ik keek even op, hoe moeilijk dat ook ging en glimlachte, "Inderdaad" zei ik enkel.
"Ik breng gewoon ongeluk" vervolgde ik zuchtend, waarna ik mijn ogen terug voor me liet kijken, "Ze zijn 2 maanden geleden in een auto-ongeluk omgekomen".
Ik wreef even in mijn ogen en knipperde.
Ookal waren het niet mijn echte ouders, ik was niets anders gewend dan hun.
Soms doen die dingen gewoon pijn. Een pijn die je niet kan beschrijven, waar geen woorden voor zijn.
Je kan altijd proberen, maar je kan nooit dichter komen dan 'In de buurt'.

Heath William St. James
'Verschrikkelijk,' zei ik en ik meende wat ik zei, ik wist hoe het voelde om een agent voor je neus te hebben staan met de boodschap dat je ouders zijn overleden. Al was het in mijn geval met een vliegtuigongeluk. 'En je brengt geen ongeluk, zo'n ongeluk kan door van alles veroorzaakt zijn, het was toch ook niet mijn schuld dat het vliegtuig met mijn ouders erin naar beneden stortte?'

Remember to be ridiculous.

Madison Claire Foxman.

"Nee, dat is waar" zei ik, "Maar ik breng echt ongeluk".
Ik zuchtte zachtjes en ging recht zitten.
"Er komt altijd wel een moment in je leven dat je- je afvraagt wie je echte ouders zijn. Bij mij was dat 3 weken geleden, een week nadat ik te weten kwam dat ik een adoptiekind was. Ik heb krantenartikels gevonden waarin staat dat een man en een vrouw in een auto-ongeluk zijn omgekomen maar hun 1 jaar oude dochter het wel heeft overleeft. Ik moet je niet meer vertellen welke naam dat meisje droeg zeker ?".
Ik keek eventjes naar de lucht waar geen enkel wolkje te zien was.
De kleine briesjes waren ookal opgehouden en ik had nood aan schaduw.
"Goed, als jij wilt dat je straks een hoopje as naast je hebt liggen, dan moeten we hier vooral blijven zitten. Zie je me toch liever in persoon, dan stel ik voor dat we de schaduw opzoeken" zei ik op een zakelijke toon.

Heath William St. James
'Ik goed we gaan naar de schaduw,' zei ik en ik stond op. 'Maar alsnog, de mensen die voor je zorgden zijn 2 keer overleden in een autoongeluk, weet je hoeveel mensen er jaarlijks omkomen in een autoongeluk? In vijftien jaar al helemaal dus het is gewoon puur toeval geweest.'

Remember to be ridiculous.