Ik ken het. Ik ga altijd met iemand, M., naar paardrijden wat, op ons tempo, drie kwartier fietsen is. Normaal kletsten we altijd over van alles en nog wat. Tot ongeveer oktober/november nog iemand mee ging fietsen. Ik werd ineens vergeten. Raakte ik iets achterop; er werd niets gezegd, raakte dat andere meisje iets achterop; gelijk moesten we stoppen en alles. Er was zelfs een keer dat M tegen me zei dat ik wel vast door kon fietsen, ze kwamen er zo wel aan. Ja, vijf minuten later. -.-
Tijdens een discussie over iets anders heb ik toen ook gewoon gezegd hoe ik me daarover voelde en dat ik niet meer met haar en dat andere meisje ging samenfietsen tot ze weer normaal tegen me zouden gaan doen. M. ging helemaal excuses aanbieden en dat ze het niet zo bedoelde, maar ik heb gewoon doorgezet met wat ik had gezegd en inmiddels fiets ik weer samen met M. en dat andere meisje fietst met iemand anders samen. Maar ik heb het dus gewoon gezegd. Dat andere meisje heeft me een aantal weken genegeerd, maar inmiddels doen we weer normaal tegen elkaar.
Het kwam er simpelweg op neer dat M. veranderde zodra dat andere meisje erbij kwam.
Wat ik je dus aanraad is om het gewoon te zeggen tegen haar, hoe je jezelf voelt over de situatie. Dan kom je een stuk verder.
"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis