Oké dat help is misschien wat overdreven, sorry daarvoor. Maar ik ben een beetje gestrest momenteel. Natuurlijk vraag jij je af waarom. (of misschien ook niet maar daar gaat het niet om ) Laat ik maar vanaf het begin beginnen. Voor school moeten wij voor een bepaald vak, m&a, een soort minibedrijfje starten. Dit is een project genaamd 'Creaminds'. Ik zit in een groepje met mijn vriendinnen: N, L & T. Ook zit er nog een jongen bij ons in het groepje: J. Dat is het neefje van T en stiekem heeft J volgens mij ook een crush op L 8D. Maar goed, back to the story. We konden kiezen voor een product, of een dienst, dus kozen we voor een product. Ik stelde voor een tijdschrift te doen, maar natuurlijk was dit weer niet goed genoeg. L wilde per se een groen product. Toen kwam ze met het oh zo geweldige idee om armbanden gemaakt van fietsbinnenbanden te produceren. Dit had haar zus namelijk ook gedaan en ze zei dat het goed liep en ze er een hoog punt voor had gekregen. Na lang geprotesteerd te hebben, hadden we uiteindelijk toch maar besloten dit product te nemen. Ik was het er toen dus al totaal niet mee eens, maar goed. 24 november hadden wij toen een workshop in c-mill in Heerlen. Er waren verschillende ondernemers aanwezig die ons zouden helpen met ons bedrijfje. Van tevoren waren wij al een beetje ingelicht met wie er allemaal aanwezig zou zijn. Een van de aanwezigen die dag was Paul du Long. Hij is een jonge topondernemer van toen 17 jaar oud. Aan hem werd natuurlijk de meeste aandacht besteed, want hij was toch oh zo indrukwekkend (en dit keer is het eigenlijk geen sarcasme). Ze hadden ons de dag ervoor een krantenartikel over hem laten lezen. Voor degenen die dit artikel ook even willen bekijken, hier de link: http://pauldulong.nl/photo/delimburger_small.jpg
In dat artikel stond dus dat hij maar liefst een IQ van 156 had en dat hij door zijn drukke schema geen tijd had/heeft voor een relatie. De reactie van mijn vriendin T was al gauw 'lelijk!' Eerlijk gezegd, was ik het daar niet zo mee eens. Ik vond hem er juist schattig uitzien(). Mijn reactie hierop was: 'Wie wil er nou ook een relatie met iemand met een IQ van 157? Dan zou ik me echt dom voelen...' Wat niet weet, wat niet deert. Waar dat vandaan kwam weet ik eerlijk gezegd ook niet. Die 24 november dus, hoopte ik stiekem al een beetje dat we Paul als 'begeleider' zouden krijgen. Natuurlijk was dit niet het geval, want wat ik wil gebeurt nooit 8D. Nu hadden we op een dinsdag, weer van zo'n workshops. Alleen dit keer gewoon bij ons op school. En je raadt het al, dus ook een workshop van Paul du Long. En misschien dat je het al een beetje doorhad, gezien mijn username, maar die les toen ik hem dus eindelijk een beetje van dichtbij kon bekijken, gebeurde er iets, hoe zal ik het zeggen, vreemds. Ik zat helemaal alleen en ook helemaal vooraan. Ik kon geen woord verstaan van wat hij zei, want mijn ogen bleven maar op zijn, volgens mijn denken, perfecte lichaam. Ik bestudeerde hem van kop tot teen. Het rare was nog, het leek wel of hij telkens naar mij toe gezogen werd. Telkens als hij de kans kreeg, ging hij op het bankje naast mij zitten. En toen hij mij dan wilde helpen met de opdracht die hij had opgedragen, die ik overigens al helemaal klaar had, hadden we heel eventjes, of ja eventjes, toch wel pakweg 40 seconden of zo, oogcontact. Ik keek in zijn mooie, groene ogen, en het was alsof ze zijn hele leven projecteerden. Of misschien is zijn hele leven wat overdreven, maar in ieder geval, ik kreeg in een klap al een indruk van zijn karakter. En nu zul je vast denken, bullshit! gelogen! of wat dan ook, maar op dat moment voelde het echt zo. En die dag veranderde mijn hele levenswijze. De eerste week bleef ik maar ontkennen. 'Ik vind hem niet leuk en je zet alleen maar in je hoofd' was alles wat ik dacht. Maar in een weekend, had ik maar eens besloten dat dat waarschijnlijk toch niet zo was. Want ik kon nergens anders meer aan denken dan aan hem. Ik had hem ook toegevoegd op facebook en ja, ik kon het natuurlijk niet laten zijn hele profiel aandachtig te bekijken. Ik bekeek alle foto's die hij had, bekeek wie zijn familie was enz. Maar wat mij dus echt deed verscheuren, was dat hij in de maand februari een relatie had gekregen met een of andere L die ik niet ken. Ik had me nog nooit zo verscheurd, zo zo.. zo afschuwelijk gevoeld. En dat gevoel is nu wel wat weggetrokken, maar nu is er een ander gevoel voor in de plaats: eenzaamheid. En alles wat ik probeer, het helpt niet. Ik blijf maar aan hem denken. Ik heb Paul nu alweer een tijdje niet gezien, en dat is misschien maar goed ook, want ik hoop nog steeds dat er een dag komt dat ik hem volledig vergeet. Maar wat me dit topic nu dus echt liet openen, wij (L, T, J & ik) staan in de finale met ons bedrijfje. En raad eens, Paul is een van de juryleden. Dit vind ik echt super eng want ik ben zo al hartstikke zenuwachtig als ik een presentatie moet houden, maar wat als ik straks... Ik wil er niet eens aan denken. Ik ben dus echt heel erg bang voor die eenentwintigste juni en weet niet wat me dan zal overkomen. Misschien krijg ik wel een hartaanval, in het ergste geval. Nu is het zo, dat het groepje 'Imagine' ook door is naar de finale. Zij werden die vierentwintigste november echter wel begeleid door Paul. Zij hebben met hun groepje ook al in de krant gestaan, van hoe geweldig hun bedrijfje wel niet is. Ze hebben zelfs al een opdracht van Paul gekregen! En dan is het idee nog wel zo simpel ook, nl. presentaties via prezzy voor bedrijfjes. Ja precies. Dat kost je misschien net een half uurtje de tijd en vervolgens vragen ze er ook nog eens negen euro vijftig voor per A4'tje. En dit laat me ons product dus des te meer haten. Eigenlijk ben ik hartstikke jaloers op dit groepje, kun je wel begrijpen. En echt, ik ben helemaal niet zo'n jaloers type, maar ik houd het gewoon niet meer. En dan nog iets, de moeder van de algemene directrice van dit bedrijfje zit ook in de jury. Met andere woorden, wij zijn dus gewoon kansloos. Ik ben dus helemaal gestrest en ik moest even mijn frustratie kwijt. Dit geheel, dit alles, verscheurd mij werkelijk waar. Van jaloezie, van eenzaamheid van verdriet van.. Soms veracht ik mezelf gewoon. Ik ben ook gewoon stom. En ik heb geen idee wat ik hiermee aan moet. Weten jullie misschien raad? Dankjewel als je dit oninteressante verhaal helemaal gelezen hebt :') xxxx
You can better regret things you have done, than regret things you haven't done in life.