Ik trek het niet meer.
Het begin van het jaar spijbelde ik af en toe en kwam ik verschrikkelijk vaak telaat. Het te laat komen is al jarenlang een slechte gewoonte, al vanaf het moment dat ik zelfstandig naar de basisschool liep en die heb ik nooit afgeleerd omdat ik er nooit op aangesproken werd en iedereen er maar lacherig mee om ging. Nu heb ik mezelf sinds begin December die gewoonte grotendeels afgeleerd, maar niemand merkte het op. Toen ik na weken één keer te laat kwam, begon het gezeik, gedreig met de leerplicht, mijn afdelingsleidster en mentor kwamen op me af en schakelde mijn moeder in. Maar iedereen zag het nog als één grote grap.
Nu is het zo ver gekomen dat ik bij nog één keer te laat komen de leerplicht achter me aan krijg, ook al kom ik nauwelijks nog te laat. Ik heb mijn slechte gewoonte in mijn eentje afgeleerd, maar niemand die er ook maar iets goeds over zegt, of me steund. Niemand die me geloofd als ik zeg dat het goed komt. Mijn moeder is net gebeld omdat mijn strafwerk te laat was ingeleverd en ik het dubbele moest maken voor woensdag, maar ze geloofde me niet toen ik zei dat ik het wel regelde. 'Je komt het huis niet uit voor het af is.' Ik heb altijd wel een planning, erg goed is het niet, maar ik krijg alles altijd op tijd af en dat doe ik alleen. Zo is het altijd geweest, maar zo vertrouwde me niet en liet me niet naar mijn vriend toe gaan, ondanks dat ik nu echt gewoon naar wat liefde en aandacht verlang.
Ook moet ik héél hard mijn best doen om op Havo te blijven, maar de motivatie word me gewoon afgepakt. En op de dag van de toets, kan ik wel in huilen uitbarsten en laat ik uit de-motivatie het gehele antwoordblad leeg behalve het vakje met 'naam'. De stress wordt me echt te veel en ik merk dat ik nu ook simpele foutjes begin te maken die ik nog nooit heb gemaakt, bijvoorbeeld of ik nu 'ei' of 'ij moet schrijven in een woord. Daar was ik vroeger zo goed in. Een goede vriend van mij heeft zich laatst van kant gemaakt, ik heb niet één traan gelaten, zelfs niet toen ik alleen was. Terwijl ik gewoonlijk zo heerlijk kan uithuilen.
Mijn sociale leven is er zo op vooruit gegaan, maar toch voel ik me weer zo verschrikkelijk eenzaam. Het lijkt alsof alles instort en ik begin ook fouten te maken. Ik ben slechts 13 maar heb de smaak van sigaretten, drugs en alcohol al te pakken. Ik ben zeker niet afhankelijk van die middelen, maar ik merk dat ik op het moment van ultieme uitputting en stess verschrikkelijk verlang naar een sigaret. Ik uit op verschillende manieren mijn verdriet, maar niet met gezichtsuitdrukkingen of tranen, ik uit het op de slechte manieren. Door bijvoorbeeld heel veel, of helemaal niets te eten, of mijn huid met mijn nagels onbewust open te halen.
Ik ben compleet van de weg geraakt en weet neit hoe ik terugkom, Ik heb soms gewoon het verlangen om de makkelijkste weg te kiezen en me ziek te melden, of veel te vroeg gaan slapen als verdoving van mijn gedachtes.
Ik voel me gewoon zo bang en alleen en ieder beetje motivatie wordt me ontnomen. Ik moest vandaag eignelijk naar de stoffenwinkel als huiswerk voor morgen, nu is die dicht en ik ben nog niet geweest, ik kan wel janken bij de gedachte dat ik het wéér niet heb en ik zie mezelf ook al gewoon echt in huilen uitbarsten als de lerares me er om vraagt.
Ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.
Let it come and let it be
Krullebol
