Hee,
Ik zit eraan te denken om een nieuw verhaal te openen (ik heb op de een of andere manier altijd zin om heel veel verhalen te bedenken, ik denk ook gewoon omdat ik dan een beetje kan zien waarin ik verder ga enzo)
ik heb al een beetje een idee, en ik heb al iets bedacht en uitgewerkt..
alleen zit ik nog met de vraag; Zouden mensen dit lezen?
dus ik zoek naar meningen over het volgende;
After you die // the Hungergames
De 50ste hongerspelen. Voor de tweede keer word er een speciale aflevering gemaakt van dit gevreesde spel. Zo worden er van elk district niet twee, maar vier deelnemers geselecteerd om hun district te vertegenwoordigen. Maar wat nou als er een romance ontstaat buiten de beelden om?
Proloog.
‘Welkom, Welkom bij de 50ste hongerspelen. Natuurlijk staan jullie allemaal te trappelen om jullie district een volgende overwinning te brengen.’ De stem van Sanne Silly echode door ons district. Ik keek, net zoals de andere velen bewoners van district twee, naar de gekke Sanne. Haar haar had voor de zoveelste keer een andere kleur. Licht blauw dit maal. Het was opgestoken in een vreemde knot die hoog boven haar hoofd pas eindigde. Haar lichaam had een doorzichtig blauwe gloed en was nog eens gehuld in een extra laag van blauw, gezien zelfs haar kleren blauw waren. Het enige wat uit de toom viel waren haar ogen, die chocolade bruin waren. ‘Voor de trekking echter begint, zullen we eerst kijken naar de speciale opdracht die voor deze hongerspelen is gemaakt.’ Ze draaide zich naar een groot beeld, dat speciaal voor de gebruikelijke verkondigingen was neergezet. Dit maal zou het echter anders zijn. Na het gebruikelijke praatje over hoe mooi en bijzonder de hongerspelen wel niet was, kwam het capitool teken op het scherm. Niet lang erna werd het gevolgd door een close-up van president Snow. ‘Beste inwoners van het capitool en de districten.’ Begon zijn stem. ‘Zoals jullie weten, is dit jaar de 50ste hongerspelen. Een groots en bijzonder jaar..’ Ik raakte afgeleid door Kinta, mijn kleine zusje die voor het eerst meedeed aan de trekking. Ze bewoog nerveus heen en weer op haar benen en hoestte.
Mijn zusje had, net als ik, een hele training gehad. Onze vader, die twintig jaar geleden winnaar was geworden van de hongerspelen, had ons van het moment dat we konden kruipen geleerd om met wapens om te gaan. Zo was het ook niet vreemd dat we erg goed waren in het hanteren van welk wapen dan ook. Mijn vader, die zo trots op ons was als een vader maar kon zijn, had er dan ook op gestaan dat we ons aanboden als vrijwilliger, indien wij dachten dat het een goed moment was. Mijn zusje echter, zou op dit moment niet eens een mes kunnen vasthouden. Ze was weken geleden ziek geworden. Zij wist zelf nog niet wat ze had, maar dat kwam omdat onze ouders dat voor haar verborgen hielden. Ik schrok op toen er verbaasd gemompel over het plein klonk. Ik richtte me tot mijn beste vriendin, Cicilia, die schuin voor me stond. ‘Wat is er?’ vroeg ik zacht. Ze draaide haar hoofd naar me toe. ‘De tributen worden verdubbelt.’ Fluisterde ze. ‘Je moet echt leren om niet weg te dromen.’ Ik kreeg een lichtte, rode tint en ging weer normaal staan. Ik boog, licht beschaamt, mijn hoofd en plukte met mijn handen wat aan de zwarte jurk die ik droeg. ‘Welnu, ik zal jullie niet langer in spanning houden.’ Klonk Sanne’s stem. Ik richtte mijn hoofd op en keek hoe ze naar de pot met namen liep. ‘Dames gaan voor.’ Hoorde ik haar nog zacht zeggen. Haar hand verdween tussen de vele blaadjes en pikte er uiteindelijk een tussenuit. Ze liep terug naar de microfoon en opende het blaadje. Er was een doodse stilte en iedereen wachtte ademloos af wie dit jaar aan de beurt kwam.
‘Michaly Vord.’ Galmde Sanne’s stem. Alle ogen werden gericht op een klein meisje, dat nog geen twaalf jaar was. De kans was groot dat ze zich dit jaar voor het eerst had ingeschreven voor voedselbonnen, en dat daardoor nu haar naam werd getrokken. Het kleine meisje liep langzaam naar de bewakers, die haar rustig mee begonnen te leiden naar het podium. Niet dat de bewakers veel uit maakte. Ons district was het enige district dat een sterke band had met het capitool. Uit ons district kwamen zelfs de bewakers. De kleine Michaly streek haar lange, donkerblonde haar achter haar schouders en wachtte rustig tot de volgende naam werd genoemd. Opnieuw zou er een meisje werden getrokken. Sanne had het blaadje al tevoorschijn gehaald en had een beetje moeite om hem goed open te krijgen. Toen het haar eindelijk gelukt was, boog ze zich naar de microfoon. ‘Teresa Vossenhart.’ Galmde haar stem over het plein. Ik bleef als verstijfd staan toen ik die naam hoorde. Langzaam voelde ik de mensen kijken en het duurde even voor de schrik weg gezakt was. Het was mijn naam die getrokken was. Ik zou meedoen aan de speciale 50ste editie van de hongerspelen. Een spelen die moeilijker dan ooit zou worden, slechts door de hoeveelheid spelers.
mijn vraag aan jullie is..
als je dit zo leest, zou je dan meer willen lezen over dit verhaal?
alvast bedankt voor jullie hulp.
Xx Roos
[ bericht aangepast op 8 april 2012 - 22:31 ]
