Ik heb een... probleem - Stamcafé

En dat is eigenlijk nog zwak uitgedrukt.
Ik heb het gevoel dat er iets in mijn hoofd ontbreekt wat normale mensen wél hebben. Sinds ik jong ben, heb ik al het gevoel dat ik nooit wat zou bereiken en niet heel lang zou leven. Ik was serieus verbaasd dat ik mijn diploma haalde voor mijn VMBO. Ik had amper nagedacht over mijn toekomst, omdat ik daar op de één of andere manier bang voor ben, nogsteeds ja. Ik had me ingeschreven voor een opleiding en sinds ik die opleiding doe, heb ik het gevoel dat ik hem nooit af zal maken. Hij zou drie jaren duren, maar nu, vier jaar verder, zit ik er inderdaad nog steeds op en ik ga het niet halen. Ik wil mijn opleiding dan ook op een andere school vervolgen omdat het sowieso niet lukt op mijn huidige.
Maar ik heb erg last van mensen, op de één of andere manier en dat klinkt raar, ik weet het. Ik kan er niet mee omgaan, ik heb moeite met mensen ontmoeten en ook op mijn stages, zeggen ze nooit echt positieve dingen over me. Op mijn laatste stage gaven ze me een positieve beoordeling waar ik heel erg blij mee was, maar achter mijn rug om zeggen ze dan weer hele andere dingen tegen mijn mentor, dat maakt me zó onzeker. Ik heb al zoveel moeite met die mensen en dat gebeurde dat ook nog eens, dus nu heb ik het stomste gedaan wat ik ooit heb kunnen doen. Ik heb gedaan alsof ik een stageplek heb, terwijl ik die helemaal niet heb. Jullie zullen het vast niet snappen, maar ik ben écht angstig, ik raak er slapeloos van, nachtmerries, ga zo maar door. Ik schaam me ook werkelijk heel diep voor mezelf. Ik kom nu zelfs al een hele tijd niet meer op school. Mijn school zegt ondertussen dat ze heel veel brieven hebben gestuurd maar er is hier nog nooit eentje aangekomen, dus hebben ze me uitgeschreven. Mijn moeder was heel boos op mijn mentor, is ze trouwens altijd geweest omdat ze niets voor me heeft gedaan. En nu zeggen ze natuurlijk op mijn stage dat ze me niet kennen en ik heb tot morgen de tijd om te bewijzen dat ik er wel stage loop. Zeggen dat ik er niet loop is geen optie, mijn moeder zou me voor de rest van mijn leven nooit meer aankijken. Ze begrijpt zulke dingen niet, ze vind het onzin dat ik zulke problemen heb. Ik heb het al eens geprobeerd uit te leggen, voor dit gedoe. Maar ze snapt het gewoon niet, dat is gewoon geen optie.
Ik ben gewoon radeloos, ik heb het gevoel dat het einde naderd, ik vraag me af of ik altijd al gelijk heb gehad, dat ik niets kan bereiken en niet lang zal leven. Ik weet het niet meer...
En het spijt me dat ik dit hier neer zet, ik weet dat jullie me heel dom gaan vinden maar ik kan het niet meer. Er zijn nog veel meer dingen die om me heen cirkelen, het word teveel.

[ bericht aangepast op 15 maart 2012 - 11:08 ]

---

Your make-up is terrible

Hmm, ik vind je niet dom. Dat ten eerste en het was niet zo slim om er over te liegen dat je stage liep, terwijl je dat niet deed. Maar volgens mij had je dat al door.

En dat moeite met mensen ontmoeten heb ik ook, misschien niet zo erg als jou, maar ik zit hier ook stage heel hard te ontwijken.
Terwijl ik dit typ hoor ik ook stage te hebben en dat te doen, maar die heb ik niet. Mede dankzij me eigen, maar dat even ter zijden.

Ik kan je niet echt help. Het geen wat ik kan bedenken heb je al gedaan en jij bereikt heus wel iets. Misschien niet zo gauw als een ander, maar je bereikt het wel.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Ook ik vind je niet dom. Je hebt geluisterd naar je gevoel, of dat een slimme zet was staat er los van, in mijn ogen is dat het beste wat je kunt doen. Beslissingen en gevoelens moeten namelijk overeen komen.
Hoe moeilijk het ook is, ik denk dat je wel moet vertellen dat je geen stageplek hebt, dat is de enige oplossing die ik zo voor je kan bedenken. Ik vind het zo lullig dat je moeder zich niet deels probeert te plaatsen in jou, en het dus gewoon opzij schuift omdat zij het onzin vind en je daarin niet begrijpt.

Ik weet zo verder ook niks om je te helpen, behalve je een hart onder de riem te steken en je te zeggen dat het wel goed komt. Alles komt goed, of het nu gemakkelijk of moeilijk gaat.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

wat zij zeggen^^

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Dankje, ik voel me nu iets minder... raar.
Maar het vertellen is gewoon geen optie. Ik wil mijn moeder niet teleurstellen en haar zo laten voelen en dan is onze hele band eraan.

---

Your make-up is terrible

Misschien kun je proberen om het aan je mentor of desnoods aan iemand anders op je school uit te leggen en je inderdaad uit te schrijven? Je zegt zelf dat je al naar een andere school wilde gaan.
Dat kun je dan ook zeggen tegen je moeder, dat je het gewoon echt niet meer ziet zitten op die school en gewoon liever zou stoppen met die stage omdat het niet echt vlot.
En ik ben geen voorstander van liegen of dingen verzwijgen maar in jouw geval snap ik het wel. Ik zou zoiets ook nooit van z'n leven aan mijn moeder durven vertellen.

Sorry for the crappy advice, maar ik hoop dat het toch een beetje een oplossing is want het lijkt me heel erg rot voor je.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

JaiRy schreef:
Ook ik vind je niet dom. Je hebt geluisterd naar je gevoel, of dat een slimme zet was staat er los van, in mijn ogen is dat het beste wat je kunt doen. Beslissingen en gevoelens moeten namelijk overeen komen.
Hoe moeilijk het ook is, ik denk dat je wel moet vertellen dat je geen stageplek hebt, dat is de enige oplossing die ik zo voor je kan bedenken. Ik vind het zo lullig dat je moeder zich niet deels probeert te plaatsen in jou, en het dus gewoon opzij schuift omdat zij het onzin vind en je daarin niet begrijpt.

Ik weet zo verder ook niks om je te helpen, behalve je een hart onder de riem te steken en je te zeggen dat het wel goed komt. Alles komt goed, of het nu gemakkelijk of moeilijk gaat.

---

26 - 02 - '16

Als het probleem echt zo groot en lastig is als het op mij overkomt, zou ik aanraden om professionele hulp te gaan zoeken. Ik denk dat dat het beste is, omdat je met een heel heftige angst leeft waar echt aan gewerkt moet worden. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik denk dat je gek bent, maar ik probeer duidelijk te maken dat ik het vervelend voor je vind dat je met zo'n rot probleem zit en het gewoon verholpen moet worden om lekker in je vel te kunnen zitten.

[ bericht aangepast op 15 maart 2012 - 17:42 ]

---

If you wanna fly, you got to give up the shit that weighs you down.

Mercurial schreef:
Als het probleem echt zo groot en lastig is als het op mij overkomt, zou ik aanraden om professionele hulp te gaan zoeken. Ik denk dat dat het beste is, omdat je met een heel heftige angst leeft waar echt aan gewerkt moet worden. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik denk dat je gek bent, maar ik probeer duidelijk te maken dat ik het vervelend voor je vind dat je met zo'n rot probleem zit en het gewoon verholpen moet worden om lekker in je vel te kunnen zitten.

Dit, ik had het niet beter kunnen verwoorden!
En daarbij: Sterkte! <3

---

Deep inside, I've never felt alive

Zulke dingen zijn altijd lastig tegen je ouders te vertellen, maar ik denk niet dat je een keus hebt.
Als je moeite hebt met mensen, waarom probeer je dan niet een opleiding waarmee je minder met mensen te maken hebt? Er zijn genoeg opleidingen en het is nooit erg om meerdere opleidingen te probern. Kijk maar eens hoeveel me zussen en ik er inmiddels al hebben gedaan. Er zal er wel een tussen zittten dat bij je past.

Ik weet zeker dat je wel iets in je leven zal gaan bereiken schat, je bent geen domme meid.
en misschien kun je idd proberen proffesionele hulp te zoeken>
sterkte lief

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Mercurial schreef:
Als het probleem echt zo groot en lastig is als het op mij overkomt, zou ik aanraden om professionele hulp te gaan zoeken. Ik denk dat dat het beste is, omdat je met een heel heftige angst leeft waar echt aan gewerkt moet worden. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik denk dat je gek bent, maar ik probeer duidelijk te maken dat ik het vervelend voor je vind dat je met zo'n rot probleem zit en het gewoon verholpen moet worden om lekker in je vel te kunnen zitten.

Ik weet het, daar was ik eigenlijk al een beetje mee bezig de laatste tijd. Maar dat lost het probleem met mijn moeder van nu nog niet op, en als dat zich niet oplost, word alles zo groot en ingewikkeld dat ik me amper op iets anders kan gaan concentreren. Als dit zichzelf nou eens kon oplossen en ik aan mezelf kon werken...

---

Your make-up is terrible