Ikke wil wel
Mijn schrijfstijl
Het kleine meisje rolde zich op in haar bed. Het enigste dat ervoor zorgde dat ik haar kon zien was de maan die hoog aan de hemel stond met de duizenden sterren eromheen. De schoten die al dagen achter elkaar door het huis klonken leken dichterbij te komen. De tranen stroomden over haar ooit zo perfecte gezichtje die nu sterk vermagerd was en rode vlekken bezat door het huilen. Zo zacht mogelijk om alle anderen niet wakker te maken stond ik op wat alleen een zacht gepiep veroorzaakte. Ze keek niet op of om maar de snikken die ze produceerde leken iets meer verzwakt te worden.
Op mijn blote voeten liep ik over de ijskoude grond naar haar bed toe.
'Schuif eens op.' mijn stem klonk slecht heel zacht hoorbaar tussen alle schoten door maar ze schoof wel op.
Voorzichtig tilde ik het deken op en ging naast haar liggen. 'Ben je bang?' ze knikte en keek gelijk weer uit het raam naar de sterren. 'Ik ben ook bang weetje. Iedereen hier is bang.' ze reageerde niet maar bleef uit het raam staren waar er een jongen voorbij liep die amper ouder kon zijn dan vijftien. Het geweer in zijn handen hield hij onwennig vast maar hij leek vastberaden te zijn om te schieten als het zou helpen.
'Zie je de schaduwen overal? Alle vreemde donkere vormen tegen de lichte weg?' ze kwam iets omhoog en knikte weer. 'Weetje wat dat betekent?' geen reactie kwam er van haar af, sinds ze drie dagen geleden haar ouders voor haar neus neergeschoten had zien worden leek ze niet meer te kunnen praten, het enige wat ze nog deed was uit het raam kijken en heel soms te eten of drinken als iemand erop aandrong. De tranen stroomden eindeloos over haar wangen en niemand had ze tot nu toe laten stoppen. 'Het betekent dat er nog een licht is, want voor er schaduwen kunnen zijn moet er ook licht zijn. Al de sterren die daarboven staan zijn de mensen die wij verloren zijn. En ze zijn dar om ons te herinneren dat er altijd nog licht is zelfs in de donkerste tijden zolang je maar herinnert dat hun er altijd zijn om jou bij te schijnen.' ik sloeg mijn armen om haar heen en schok van de koude die haar lichaam uitstraalde. 'Ik weet wat er met je ouders is gebeurt, ik weet hoe het voelt om ze kwijt te zijn ik ben ze ook kwijt al heel lang. Maar je moet weten dat ze altijd bij je zullen blijven wat je ook doet. De manen hebben mijn kleine zusje te pakken gekregen. Ik blijf mezelf maar zeggen dat ze nu beter beschermd is dan dat ik haar ooit had kunnen beschermen maar ik weet niet eens waar ze is. Misschien hebben ze haar wel in een kerker gegooid om uit te laten hongeren en misschien is ze al dood. Maar wat er met haar is gebeurt laat me zien dat we moeten vechten. We zullen er niks mee opschieten als we hier blijven zitten en aan hun denken. We moeten de soldaten verzorgen, omdat hun voor ons vechten. We moeten de kleinste kinderen voeren, omdat hun ouders zijn gestorven om hun te beschermen. En we moeten er voor elkaar zijn, want samen bent je veel sterker als alleen.' het snikken van haar was langzamerhand afgelopen en nu was het op de ademhaling van alle andere kinderen hier die vredig aan het slapen waren na doodstil. De schoten buiten klonken alleen maar harder en harder als teken dat ze dichterbij kwamen. Maar ik wist dat ik niet mocht laten zien dat ik bang was, ik moest sterk blijven voor haar en alle andere hier die als de dood waren voor de gevechten buiten. De meeste hadden geen ouders meer en waren hier gebracht door andere kinderen of door mensen die ze niet eens konden. Velen ouderen zijn na de eerste dag weer gelijk weggegaan om mee te vechten, de meesten zijn niet teruggekomen. Het liefste was ik zelf ook mee gaan vechten voor iedereen die ze al vermoord hadden. Maar ik wist dat het niks zou helpen als ik mezelf overhoop zou laten schieten dus ben ik hier gebleven om op alle kleine kinderen te passen die zonder andere die naar ze omkeken waren achtergelaten.
'Laat me alsjeblieft niet alleen, alleen vannacht morgen zal ik helpen.'
'I'll never let you go.' mijn hand ging geruststellend door haar haar en zachtjes begon ik te zingen.
My gosh beetje lang 
[ bericht aangepast op 13 maart 2012 - 17:58 ]
"Delaying death is one of my favourite hobbies."
