That Special Letter
Een jongen en een meisje, kennen elkaar door en door. Ze schrijven brieven naar elkaar om zichzelf te kunnen uiten tegenover de ander. Brieven die een grootste waarde hebben, totdat het opeens niet meer mogelijk blijkt te zijn en alles te laat is opgeschreven in die ene brief.
Prologue
Ik zag je lopen, gisteravond. Tenminste, dat dacht ik. Want dat kan niet meer. Je bent weg. Toen ik klein was beeldde ik mij altijd in dat mensen die ik niet meer zag, voor altijd op vakantie waren en nooit meer terug zouden komen. Maar de pijn die die gedachte met zich meedraagt, valt niet in te beelden of op te schrijven met woorden. De pijn blijft, niet wetende dat het ooit nog weg zal gaan. Want dat gaat niet. De pijn blijft en zo mijn herinnering ook. Ik kan wel denken aan alles wat ik aan jou gegeven heb, maar dat verlicht de pijn niet en jou krijg ik er niet voor terug. Ik heb je laten gaan. Ik kan zeggen dat dit het moeilijkste is dat ik ooit heb gedaan. Dit is hetgene waar ik het meeste spijt van heb. Als ik een ding kon terugdraaien, was het dit geweest, geloof me.
Het spijt me meer dan ik zeggen kan, mijn woorden zijn op. Het is te laat, als ik dat opschrijf realiseer ik me niet eens wat ik zeg. De woorden die ik naar jou gestuurd heb, die ik je heb toegewenst, die jou maakten tot wat je was, zijn weg. Weggevlogen samen met jou en ik mocht niet mee. Mijn woorden bleven achter, zijn nooit aangekomen. Ik ben te laat, ik was te laat, het is te laat. Kom terug bij mij, zonder jou heeft het geen zin. Mijn woorden zijn, maar mijn liefde voor jou zal altijd doorgaan. Woorden zijn onbegrijpelijke dingen, je kan ze maar op een manier schrijven, maar hebben verschillende betekenissen. Hoe ver kun je gaan met de woorden waarmee je je uitdrukt?
Lezers
Voor iedereen die van een prachtig, avontuurlijk en spannend liefdesverhaal over onbekende personen houdt. Ik hoop dat jullie het wat vinden.
Everybody wants happiness without pain, but you can't have a rainbow without rain
