Oké, dit kan èèn en al gezeur worden maar oke.
Het klinkt misschien ongeloof waardig, maar in groep 1 vond ik een jongen al leuk, die ik nog steeds leuk vind. Ik voel me echt een trut, want in groep acht, had ik eindelijk verkering, en hij vroeg me heel lief enzo. Maar hoe langer we verkering hadden, hoe minder ik voor hem ging voelen. Dus ik maakte het uit, hij vond me een kut wijf. Ik vond het beter toen het uit was, maar mijn gevoelens voor hem kwamen weer terug, en ik word nu nog met de dag verliefder op hem. Dus toen gingen we allebei naar een hogere school, dezelfde. Hij zat nog geen week op die school en hij had al een ander, maar binnen drie dagen was het al uit. Na een paar maanden nam hij verkering met mijn bloed eigen nicht. Ik had me nog nooit zo kut gevoeld, mijn vriendin zei, dat het binnen drie dagen wel weer uit was. Ze had gelijk, het was binnen drie dagen uit. Mijn andere vriendin wisselde van klas, en zit nu bij hem in de klas. In de eerste, sprak ik hem via chat iedere dag, en zei hij "i love you" en al die dingen, en die vlinders in mijn buik ontploften gewoon letterlijk. We smsten avonden vol, en ik voelde me echt gelukkig. Conctact werd steed minder en minder. Hij begon geen gesprek meer met me, dus probeerde ik het, alleen reageerde hij niet. Nu komt mijn vriendin aan zetten dat ze verliefd op dezelfde jongen als ik. Van binnen voel ik me echt kut en gebroken, en van buiten glimlach ik fake. Hun weten namelijk niet dat ik hem nog steeds meer dan leuk vind. De jongen op wie ik ben, en mijn vriendin dus ook, kwam dus in de pauze naar ons toe, en begon opeens mijn vriendin, die dus op hem is, te zoenen. Ik ben meteen weg gerend (hoe opvallend.) Dus nu heb ik het toppunt van gebrokenheid gebreikt.
Sorry voor het gezeik, maar ik moest het echt kwijt.
[ bericht aangepast op 21 feb 2012 - 11:39 ]
Everyday is a new day, with new changes.