Humble schreef:
(...)
Ja ik snap het. Alles komt uiteindelijk goed en er moet ergens een begin zijn, dit is het begin, denk ik zo. Tenzij je Fred als je begin telt. (wbw)
Het is gewoon fijn dat ik hem heb en ik had veel eerder in moeten zien dat ik beter af ben met hem, zonder die groep "vrienden", zonder mezelf steeds omlaag te praten en zonder me al te erg te binden aan personen (dat deed ik vroeger namelijk, omdat ik nou eenmaal een sterk moederinstinct heb. Ik ga letterlijk door het vuur voor mensen van wie ik erg veel hou, zegt hij dan over mij) en ook zonder die continue stress van het verbergen van van alles en nog wat. Ik ben echt héél erg in mezelf gekeerd geweest totdat ik op een punt kwam dat ik nog maar heel weinig met hem en anderen wilde delen. En tja, ik raakte echt niemand meer aan, ook geen hand of een kus als ik ging slapen. En als ik dan een keer echt in huilen uitbarstte, dan duwde ik mensen nogal hardhandig weg. Was dom van me, natuurlijk, maar ik was een beetje bang geworden voor aanrakingen en lichamelijk contact, en ook dat ik anderen teleur zou stellen. Heb er een hele tijd over gedaan voordat ik weer op dat punt was dat ik mensen weer kon omhelzen (lees: vier dagen geleden). Ik klink nu misschien als een huilebalk - en op een bepaalde manier ben ik dat ook wel, maar alleen als ik bij mensen ben die ik vertrouw - maar het voelde fijn om weer eens warmte te voelen. Ja, ik heb hiervoor een ander vriendje gehad, maar die.. Nouja, die was heel ruw en hardhandig en tja... Ik heb hem tegenover anderen altijd geschetst als een ontzettend lief persoon wat hij nou niet bepaald was.
Ik ben gewoon heel gelukkig dat ik nu écht wakkerword met het gevoel van: "YES! Een nieuwe dag! Het is hartstikke vroeg en ik heb niet geleerd voor het wiskundeproefwerk, maar fuck it, ik heb Fred en ik heb mezelf terug!", lol. Oké, ik klink nu echt raar
Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!