Vampire Direction
Lucy Jamesson
Snel stapte ik op mijn fiets, straks kwam in nog te laat bij mijn eerste concert van One Direction! Ik fietste wat harder, het werd donker, dom dat ik zo laat was weggegaan. Er klonken stemmen, ik fietste nog harder, ik keek om me heen maar ik zag niks, lantarenpalen flitsen uit. Ik voelde dat het goed mis was, dat kon niet anders.
Ineens werd ik met een klap van mijn fiets gegooid, en lag ik op de grond, stemmen zeiden: 'die kunnen we vast gebruiken'. Ik voelde een helse pijn, iets beet in mijn arm. Het brandde van binnen, het vuur stroomde naar binnen, ik stond in brand en ik moest water. Hijgend probeerde ik op te staan, maar het lukte niet, ik maakte sidderingen aan alle kanten. De pijn leek niet op te houden en hoe langer ik daar lag, hoe erger het werd. Ik wou mezelf vermoorden, liever dood dan dit, maar hoe? Ik zou One Direction vast niet meer ontmoeten. Ik voelde mezelf wegvallen, een traan viel uit mijn oog. vaarwel leven dacht ik, maar ik had het goed mis.
nothing is true, everything is permitted.