Fayan - Stylist
Cassie had gelijk. We moesten sowieso iets doen, wilden we dit overleven. Of een minder pijnlijke dood tegemoet gaan. Maar we hadden er geen zekerheid van dát we te pletter zouden vallen in dat gat. Snow had allerlei trucjes, misschien werden we opgevangen door iets om daarna heel langzaam gemarteld te worden. Of werden we gespietst. Met hem kon je het nooit weten. Op dit moment leek de hongerdood dus veel aantrekkelijker en rustiger, vergeleken met de martelingen of gespietst worden, maar ik wist zeker dat ik niet kon toekijken hoe Cassie, Dario, Aurora en Saph zo zouden sterven. Ik was Saph één keer kwijtgeraakt en dat nooit meer.
Ik sloeg mijn armen om zijn middel, trok hem dichter tegen me aan en dacht diep na, keek de kamer rond, op zoek naar mogelijke middelen. Mijn oog viel op een paar dikke kettingen aan het plafond, heel hoog, bijna niet zichtbaar. Er recht onder stond een afgebrokkelde pilaar, aan de rand van het gat.
"Cassie, kijk daar eens," zei ik en ik wees haar op de kettingen. "Misschien kunnen we daarmee naar de overkant zwaaien of zo."
Dat ging nog een hele opgave worden, aangezien de kettingen niet los hingen maar opgerold aan een haak zaten. Ze moesten dus eerst worden losgemaakt. En als je op de pilaar stond, waren ze nog niet binnen handbereik, maar ik zag hoe er in de muur daarnaast allerlei inkepingen waren. Zo kon je omhoog klimmen.
Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen
