Naam: I'm Tara but ofcourse you know that
Leeftijd: 14
Motivatie: I like to write with Stars
Stukje van je schrijfstijl:
De baby lag tevreden te slapen en pakte met haar kleine vuistjes het half vergaande dekentje waarin ze was gerold vast. Ooit was het een schijnende rode stof geweest maar nu was de rode kleur nog maar slecht zichtbaar, het was groezelig en de randen van het dekentje waren aan het ratelen. Een tevreden glimlach kwam op haar gezichtje, en ze draaide zichzelf om. De zilveren ketting zat nu vol in het zicht voor iedereen die naar haar zou kijken. Aan de ketting hing een voor haar veel te grote ring in. De ring was gesmeden in de vorm van een leeuwenkop. Hij was ingelegd met glinsterende zwarte steentjes en de ogen waren smaragdgroen. Het meisje rolde zich nog een keertje om en een stukje perkament kwam net onder het dekentje tevoorschijn, op het blaadje was met een net en krullerig handschrift iets geschreven :
Sophie-Ann, zestien juni.
Gebrom vulde de ruimte om haar heen en een grijze auto kwam in het zicht. Zodra de auto naast haar was remde hij piepend en stapte er iemand uit. De oude vrouw die uitstapte had grijs haar dat samengebonden was door een vlecht. Ze keek het meisje verschrikt aan en haar armen strekten zich automatisch naar haar toe, met een simpele beweging had ze het meisje in haar armen. Hoofdschuddend duwde ze een stukje stof dat aan haar gezicht kriebelde weg. Het perkament zat veilig tussen haar vingers geklemd. Ze liep terug naar de auto en legde het meisje met grote zorgzaamheid op de stoel naast haar neer. Goed oplettend op de weg en soms een blik werpend op het meisje reed ze naar het weeshuis.
Toen de vrouw net glimlachend van haar gezichtje naar de weg keek geeuwde het meisje zacht. Voor een groot en ongezellig uitziend huis stopte ze. Ze pakte het meisje weer in haar warme armen en liep naar het huis. Voorzichtig liet ze haar met een hand los en drukte op de bel.
'Wat is er?' Een chagrijnig uitziende oude vrouw die haar haar hoog had opgestoken opende de deur.
'Ik heb haar gevonden aan de rand van de weg, ik denk dat ze is achtergelaten. Ze kan moeilijk ouder zijn als drie dagen.' In haar hoofd speelde zich een conflict aan voor als ze ooit de ouders zou tegenkomen. Hoe durfden ze zo'n klein en weerloos meisje achter te laten aan de weg? Hoe durfden ze om haar zomaar aan haar lot over te laten terwijl ze niet eens voor zichzelf kon zorgen.
'Bedankt voor het brengen.' De vrouw gaf het kindje over aan de andere vrouw en verbaasde zich over de ruwe handen van haar, ze zag er niet echt uit alsof ze veel werkte.
'O ja, dit lag bij haar.' Ze gaf het perkament ook nog aan haar en draaide zich om.
Glimlachend liep ze terug naar haar auto en reed naar huis met het idee dat ze nu veilig zou zijn.
'Liselot! Kan je een kamer klaarmaken voor dit kleine schatje?' Een meisje van een jaar of zeventien kwam de kamer uit lopen en ging naast de vrouw staan.
'Is ze hier achtergelaten?' Ze keken beide naar het kleine gezichtje dat er vredig uitzag.
'Nee, een oude vrouw heeft haar gevonden aan de rand van de straat.' Ze keken elkaar in de ogen en bleven zo enkele momenten staan.
Te lang om te zien dat de kleine groene oogjes van de ring om de nek van het kleine meisjes voor een moment oplichten.
Ergens anders lichten de ogen van een precies dezelfde ring op. De twee mensen die het zagen keken elkaar glimlachend aan.
'Ze is veilig.'
"Delaying death is one of my favourite hobbies."
