Is het vreemd dat ik mensen mis ook al heb ik die nooit gekend? Ik heb al een hele week het gevoel dat iemand (of mss meerdere mensen) voor me aan het zorgen is (of zijn). Mensen die hier niet meer zijn. Ik heb gewoon al twee keer dit jaar zoveel geluk gehad dat het volgens mij geen toeval meer is. Ik mis gewoon mijn oma die ik nooit heb gekent en mijn overgrootmoeder en ik weet gewoon niet hoe ik hier mee om moet gaan of laat staan over moet praten.
Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?