André Malraux schreef: "Ik heb geleerd dat een leven niets waard is, maar ook dat niets een leven waard is."
En hij had gelijk.
En hij had gelijk.
Dit is een verhaal over de dood. En over maskers die zorgen dat we elkaar herkennen. Ik ga je vertellen over struikelen en met je gezicht op de feiten vallen. De feiten die me vertelden wie ik was en wie ik moest zijn. Ze fluisterden woorden in mijn oor die ik niet begreep en ze legden tuinen aan om me erom heen te leiden. Ik zal je vertellen over feiten die me zeiden wat ik werkelijk wilde en om wie ik uiteindelijk echt gaf.
En langzaam drong het door, het sijpelde mijn verstand in... Hij is dood.
En hij komt niet meer terug.
"Mijn blik ging naar de hemel. Ik voelde een zucht over mijn natte huid.
Ik keek om me heen. Zoveel warme lichamen, bewegend op de maat. Lachend, pratend, gillend van de lol.
En we dansten. En we dansten. En we dansten op gebroken glas. "
Ik keek om me heen. Zoveel warme lichamen, bewegend op de maat. Lachend, pratend, gillend van de lol.
En we dansten. En we dansten. En we dansten op gebroken glas. "
--
Onbekende mensen | Drama
Onbekende mensen | Drama
En we dansten op gebroken glas.
[ bericht aangepast op 25 jan 2012 - 15:38 ]
I can't even think straight.
