Onzeker/verlegen door ouders - Liefde, Vriendschap & Familie

ik heb dit eigenlijk al sinds mijn negende, ik ben hartstikke verlegen als mijn ouders in de buurt zijn. ik hoef maar iets verkeerd te doen of ze pesten me ermee. ik ben dus altijd doodsbang dat ik iets verkeerds doe of zeg, daarom durf ik nooit iets te zeggen tegen anderen als ze erbij zijn. Als ik bij vrienden ben, ben ik alles behalve verlegen. ik ben wel van mezelf een rustig persoon en erg onzeker maar bij vrienden heb ik daar nauwelijks last van. Als ik thuis kom, ga ik naar mijn slaapkamer of ik ga naar buiten. Weg van mijn ouders in ieder geval. Ik zie ze ook alleen tijdens het avondeten. Ik vertel ze helemaal niks zelfs dingen die voor iedereen heel normaal zijn om te vertellen, durf ik niet te zeggen. Mijn ouders hebben me heel erg gepest en onzeker gemaakt toen ik begon te 'puberen' Daardoor ben ik zo onzeker over mezelf en probeer ik mezelf te verbergen voor mijn ouders. Ze zeggen dat ik dik ben, contactgestoord, lesbisch(ik val echt 100% op jongens maar omdat ik nooit vriendjes heb denken/zeggen ze dat) ik wordt later een luie, dikke nietsnut die geen leven heeft, ik moet meer worden zoals die en die, ze zijn niet trots op me omdat ik niet ben wie ze willen dat ik zijn. En nog veel meer dingen zeggen ze tegen mij. het erge is dat doordat ze me altijd zo pesten, mijn broertje dit overneemt, ik wordt dus door mijn ouders en broertje constant uitgemaakt voor vanalles en dat doet me ongelofelijk veel pijn. Het voelt als 3 tegen 1. Ik heb al zovaak geprobeert ze duidelijk te maken dat het me onzeker maakt, ze me kwetsen en vooral heel verdrietig maakt. Maar ze nemen me niet serieus en zeggen dat ik er maar tegen moet kunnen en dat ze helemaal niets verkeerd. Voor de rest zijn mijn ouders echt super, daar niet van. Maar ze hebben mij in mijn leven zoveel schade aangedaan dat ik zo snel mogelijk het huis uit wil en het contact met ze wil verbreken. Alleen ik wil ze op een of andere manier duidelijk maken hoeveel pijn ze me hebben gedaan alleen ik dring niet tot ze door. Ik weet gewoon geen manier waarop ik ze het duidelijk kan maken en ik wil dat het stopt. Alleen,, hoe?


Heel erg bedankt als je dit stomme lange zeik verhaal hebt gelezen en ik hoop dat iemand mij kan helpen aangezien ik het zelf niet kan en mijn vriendinnen me niet begrijpen...

Awhh.. dat is echt zwaar kut.. dat lijkt me echt vreselijk. Misschien kun je een brief schrijven? Waarin je ze heel erg duidelijk uitlegt wat het allemaal met je doet. Dan moeten ze het wel uit lezen en kunnen ze je ook niet onderbreken. En als je het goed schrijft weet ik zeker dat het aan je ouders en misschien ook wel aan je broertje begint te knagen.
En dan ook zeggen dat je bijna niets meer bij je ouders durft en dat ze je vreselijk onzeker maken. En dat je dat niet bent bij je ouders.

[ bericht aangepast op 17 sep 2011 - 14:18 ]

Chaos, panic and disorder. I see my work is done here.

Wie du mir, so ich dir.

Wat Jonsu zegt
Ik zat ook al aan een brief te denken. Als je eigen kind jou een brief schrijft en daarin vertelt wat hij of zij denkt en voelt, en al helemaal als dat over jou (de ouder) gaat, dan moet je dat toch wel serieus nemen als ouder neem ik aan?

Ah, kijk. Zo voel ik me hier dus ook. ):

I know there's a way so I promise: 'I'm gonna clean up the mess I made'

dat is echt heel gemeen van je ouders en broertje ja ): ze beseffen niet hoeveel invloed ze hebben. ik raad je aan om naar je huisarts te gaan. hij heeft een geheimhoudingsplicht en mag dus niks tegen je ouders zeggen als jij dat niet wil. hij kan je vast helpen. in ieder geval veel sterkte en succes!

I'm like Coca Cola, I can open happiness too.

Aww, dit lijkt me echt heel zwaar. Thuis hoort het juist prettig te zijn en helaas is dat lang niet bij iedereen zo. Mischien kun je ze op een andere manier duidelijk maken dat je je echt gekwetst voelt door wat ze telkens doen. Misschien zoals hierboven werd gezegd doormiddel van een brief?

Don't dream your life, but live your dream!

Krullebol schreef:
Wat Jonsu zegt
Ik zat ook al aan een brief te denken. Als je eigen kind jou een brief schrijft en daarin vertelt wat hij of zij denkt en voelt, en al helemaal als dat over jou (de ouder) gaat, dan moet je dat toch wel serieus nemen als ouder neem ik aan?

26 - 02 - '16