Ik wil even wat zeggen. Ik snij mezelf. Nee eerder krassen. Ik hou het al maanden voor me en het is zwaar om het achter te houden. Ik ben elke week minstens een dag van de kaart en ik dacht dat mijn therapie hielp. Dat helpt het ook, voor een week. Ik ben al een jaar niet naar school geweest, en spijbelde veel. In januari kwamen mijn ouders erachter en zijn we naar de pyscholoog gestapt. Ik heb ze verteld dat ik een stem in mijn hoofd heb die vooral negatief is. Nadat ze erachter kwamen wat er aan de orde was ging het beter. Tot en met juli, toen ging ik weer kopje onder en begon het snijden en krassen weer. Ik had veel huilbuien en mijn ouders troosten me dan. Maar sinds twee weken geleden heb ik het elke dag. Ze zeggen dat het door de stress van alleen op vakantie gaan met een vriendin kwam en zeiden dat ik het moest proberen om te gaan. Ik was bang, want ik wist dat ik het niet aankon. Ik ben nu in Barcelona waar ik heen zou gaan en ik doe het vooral voor mijn beste vriendin dit. Maar de waarheid is, ik voel me de hele dag door depressief en als ik mezelf te kut voel snij ik mezelf weer. Dan voelt het weer wat beter en kon ik weer ademhalen, ik heb veel met mijn ouders gebeld en ze zeiden dat ik moest proberen te genieten, al is het erg lastig. Genieten lukt me niet en ik heb spijt dat ik ja heb gezegd. Maar ik hou een reisdagboek ben met alle kutgevoelens die ik heb en ik schrijf vooral de waarheid op. Ik wil mijn ouders het laten lezen en laten zien wie ik echt ben en waar ik allemaal over heb gelogen. Ik wil dat masker afgooien en laten zien dat ik genoeg van dit heb. Ik wil weer opnieuw beginnen. Hierna wil ik een nieuwe start en een nieuw begin.
SLOAN.
