Dat moet er ook nog uit - Stamcafé

Naast het feit dat mijn topic-titels steeds on-origineler worden, zit het me best tegen.

Eigenlijk, alles zou goed moeten gaan. Mijn sociale leven gaat weer flink vooruit, zelfs zo dat ik zodra ik thuis kom meteen al mag gaan slapen. Zo lang dat ik met mensen afspreek en het blijft gezellig.
Aan de andere kant, voel ik me helemaal niet goed in mijn vel. Zowel mijn eigen gedachtes, als de woorden van anderen kwellen me gewoonweg. Ze bedoelen het misschien niet kwetsend of gemeen, zo vat ik het ook niet op. Maar die 'grapjes' raken me toch best wel en die dingen onthoud ik. Dagen, weken en soms maanden lang. Die dingen achtervolgen me, zodat ik er mezelf vervolgens mee kan confronteren. Het is alsof ik zwicht voor mijn eigen gedachtes. Ik toon oprecht angst voor de mening van anderen. Negatief commetaar gebruik ik al 'haat'-reden tegenover mezelf. Positief commetaar, op het moment zelf voel ik me zeker. Maar daarna maakt het me in de war, alsof er iets niet klopt in de wereld en ik zet het om, ik denk dat ze liegen om mij te laten lachen.

Ik ben héél zelfbewust, ik weet precies wat de waarheid is. Hoe ik mezelf zie en hoe ik mezelf zou moeten zien. Wat ik met mezelf doe, hoe ik het kan stoppen. Wat me echt dwars zit, wat er precies met me aan de hand is.
Ik weet het allemaal, in tegenstelling tot de rest. Maar mijn emoties lijken de hele boel in mijn hoofd te overheersen. Ik laat me lijden door mijn emoties, neem me dingen voor. Maar uiteindelijk lukt het toch niet zoals het zou moeten en komen die 'haat'-gevoelens voor mezelf weer op.
Alles voelt zo gecompliceerd, zo ingewikkelt. Ik snap mezelf totaal niet meer. Ik zou wensen dat alles wat makkelijker was. Mijn ogen dicht doen en dromen, voor altijd dromen. Mijn dromen ben ik namelijk wél de baas.

ik hoop dat iemand me kan vertellen wat ik moet doen, maar dat lijkt me sterk met dit vage verhaal. Daarom vraag ik jullie om een beetje ervaring wat jullie met mij willen delen, dan voel ik me misschien iets minder 'alleen' en iets meer begrepen. Bedankt.

[ bericht aangepast op 17 aug 2011 - 20:35 ]

Let it come and let it be

ik heb een paar maanden geleden net hetzelfde gehad, maar het enige wat ik kan zeggen is: op een bepaald moment komt er een klik, en dan wordt alles beter
als je met iemand er verder over wilt praten, weet je me te vinden!

[ bericht aangepast op 17 aug 2011 - 20:35 ]

He says: "Live fast and die young, forget the past and move on. What's done is done."

West schreef:
ik heb een paar maanden geleden net hetzelfde gehad, maar het enige wat ik kan zeggen is: op een bepaald moment komt er een klik, en dan wordt alles beter
als je met iemand er verder over wilt praten, weet je me te vinden!

Let it come and let it be

Mag ik even zeggen dat ik dat stukje prachtig geschreven vind.

[ bericht aangepast op 17 aug 2011 - 22:23 ]

Smile and live.

Aaw.. *hugs* Probeer die negatieve gedachtes te bitchen door te bedenken dat de mensen met wie je nu veel omgaat (sowieso al een teken dat je niet alleen staat) het hartstikke leuk vinden in jou gezelschap te zijn. Je zegt zelf al dat ze opmerkingen die jij niet zo prettig vind vaak als grapje bedoelen. Misschien moet je de volgende keer dat ze dat doen in plaats van dat te accepteren en erover te gaan malen, juist net zo'n opmerking (in de vorm van een grap of course) terug te maken. Ze bedoelen het vast niet gemeen. En bedenk, het zijn je vrienden. Als je echt met dat soort opmerkingen kan zitten, moet je gewoon eerlijk zeggen dat je het niet leuk vind (al is het maar in een antwoordvorm als "nou, en bedankt"). Vrienden accepteren en respecteren elkaar, dus ook als jij iets niet prettig vind. (:

ars moriendi

Alles komt goed, echt. Wees niet bang.

Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!

Sorry, ik zou je heel erg graag willen helpen maar ik heb dus 'geen' gevoelens.

And remember that, in a world of ordinary mortals, you are a Wonder Woman.

Ik weet het niet. Heb een paar maanden geleden ook een rotperiode achter de rug, maar ik weet niet wat je kunt doen. Ik zelf heb een paar stappen ondernomen, die mij holpen. Maar mijn problemen zijn waarschijnlijk andere problemen als bij jou. Sorry, ik kan je dus niet helpen.

[ bericht aangepast op 17 aug 2011 - 23:39 ]

<3

Ik voel me echt serieus hetzelfde zoals jij, en het put me vreselijk uit. Daar bij heb ik nog een psycholoog die me niet kan helpen dus ik blijf er nog wel een tijdje mee zitten..

your eyes are like stars in the night.

Antichrist schreef:

Lieve Sevda,
Sorry dat ik op msn niet echt een antwoord voor je had, maar voor ik iets kon verzinnen om tegen je te zeggen was je eigenlijk al weg.
Obviously heb ik met een zelfde soort iets ervaring.
Natuurlijk is niets 100 procent hetzelfde, want iedereen ervaart alles altijd anders, maar je moet hier niet mee blijven zitten.
Ik en andere mensen op het internet kunnen je wel helpen en je steun geven, maar van wat ik op msn las kun je echt het beste hulp zoeken.
Je zegt ook dat je weet dat je verkeerd doet en dat je emoties je in de weg zitten.
Met alles waar je mee zit wil ik je helpen liefje, dat weet je, maar ik kan er niet voor je zijn om je een goede knuffel oid te geven als je het nodig hebt..
Iedereen moet door zware tijden gaan om oprecht blij met iets te kunnen zijn en jij moet gewoon leren van jezelf te houden, want hoewel iedereen ziet hoe mooi je bent, zie je dat zelf niet..
Ik raad je geen psycholoog aan, want die mensen weten vaak zelf niet waar ze mee bezig zijn, maar ga sowieso naar een docter of iemand die je beter kan helpen met je fysiek gezond te houden..
Ik hou van je en ik ben er voor je.
<3

Let it come and let it be

CountMeIn schreef:
(...)
Vanity, ik moet eerlijk zeggen dat de tranen in mijn ogen stonden, toen ik dit las. Hoewel ik over de grotere dingen bijna nooit huil. Ik weet ook dat je gelijk hebt, maar het minderwaardige gevoel, is nog nooit zo sterk geweest. Ik durf niet eens meer te glimlachen naar iemand, puur omdat ik zelfs dat deel van mezelf vervloek. Ik been nooit echt jaloers geweest, maar onbewust benijd ik zo'n beetje iedereen. Niet om hun situatie, maar om hoe hun er uit zien. Ik wil mezelf gewoon niet meer zijn.
Hoewel ik zó hard mijn best doe te veranderen, ook al gaat dat tenkostte van mijn gezondheid, het lukt niet. Al die tijd ging het goed, maar nu ik het écht wil, lukt het gewoon niet. Mensen om mij heen zijn veel te oplettend en daar kan ik a niet tegen, en nu maakt het me gewoon gek. Het is alsof ik stukje bij beetje helemaal kapot ga, maar deze keer op een andere manier.
Sinds alles gewoon lijkt te mislukken klem ik me vast aan verschillende pillen en capsules die me zouden moeten helpen. Maar niks lijkt te werken. Het is alsof ik in een zwart gat zit en de opening steeds verder weg gaat.

Het boeit me even niet wat de rest nu denkt. Het kan toch niet erger worden.

[ bericht aangepast op 18 aug 2011 - 18:21 ]

grapefruit schreef:
Alles komt goed, echt. Wees niet bang.

Noem mezelf baas, want ze weten wie ik ben.