Met een zacht zuchtje liet ik mijn bikini over mijn dijen naar beneden vallen tot de twee kledingstukken als een zielig hoopje op de grond lagen. Ik schudde mijn haren uit en stapte in de kleine douche in het badkamertje van mijn flatje op zes hoog. Met een snelle behendige beweging draaide ik de kraan open tot het water een prettige temperatuur had bereikt. In een poging om alle gedachten in mijn hoofd het zwijgen op te leggen, liet ik het lauwwarme water over mijn gezicht stromen. Kleine straaltjes van de één van de zeldzaamste goedjes op aarde gleden door mijn lange lokken die tot halverwege mijn rug kwamen. Ik likte mijn lippen af nu de zoute smaak van de zee er af was gespoeld en boende mijn lichaam tot alle zilte zeelucht van mijn lijf verdwenen was. Ik streelde met mijn nagels over mijn dijen en dacht aan de brief die op mijn tafel in de keuken annex woonkamer lag. Hij zat in een rode enveloppe en mijn naam was er in een kartelig handschrift opgeschreven, alsof iemand al zoveel moeite gedaan had voor de rest dat het adres maar snel afgehandeld moest worden. Straaltjes water vloeiden tussen mijn haren door en toen ze doorweekt waren masseerde ik de shampoo erin. Zodra ik het uitgespoeld had en me uiteindelijk schuldig begon te voelen dat ik zo ongegeneerd stond te douchen terwijl mensen in Afrika het moesten bekopen met een koud bad in hun achtertuin als ze al geluk hadden, draaide ik de kraan uit en stapte op mijn donkerblauwe badmatje.
Mijn badkamer was niet zo groot, het had witte tegels op de grond – zeer onpraktisch – en een klein raampje in de met grijze stenen betegelde wand. Het pronkstuk van de schampere tien vierkante meter was een tweepersoonswastafel, bezet met donkerblauwe steentjes en daarachter een levensgrote spiegel. Ik föhnde het beslagen ding schoon en keek naar mijn druipende lichaam waar ik inmiddels een handdoek omheen had gebonden. Ik streek langs de lijnen van mijn lichaam en zuchtte duidelijk hoorbaar. Mijn huid tintelde onder mijn aanrakingen en ik wist precies hoe dat kwam. Antonio. Mijn Spaanse God die de brief had gestuurd en die ik niet open had durven maken en daarom nog steeds onaangeroerd op de keukentafel zijn beurt af lag te wachten. Het zou een week kunnen duren voor ik de moed had verzameld om de enveloppe te ontzegelen van zijn liefdevolle beroering waarmee hij het ding had verstuurd. Onze geweldige zomer had een trieste nasleep gehad en eenmaal teruggekomen in Scheveningen in mijn appartement waren we elkaar begonnen te schrijven. Ik haalde een borstel door mijn haren en dacht aan zijn eerste brief. Ik schreef de letters op de spiegel die gezien de benauwende hitte in de badkamer, alweer beslagen was.
Querida Novia,
The day we met was the best day of my life. You know that? I felt for your eyes. Those brown ones with golden sparkles that I noticed when I couldn’t stop staring at your face. It was so peaceful in that moonlight. The conversations we had made me glim like a star, like I was a superman. I wanted to save you that night. I’m glad we stayed at the beach until the sun came to scare the moon, to take over control. I wanted to take over control when you gave me that most pretty smile I had ever seen. Those two weeks were way too short and it was so unfair I had to let you go. Do you think of me, sometimes, even if it’s just a second a day? Because I do. I think of the way your hair smells of forgotten flowers, of the way your fingers walked on my body when we were laying in happiness. I miss you, Mora. Can we please meet again?
Besos,
Antonio
Met tranen in mijn ogen keek ik naar de brief die ik nog haarscherp op mijn geheugen had gehad. Zijn slechte Engels en zijn tegelijk wanhopige pogingen om poëtische zinnen naar me te kunnen zenden. Ik had in het Spaans teruggeschreven met behulp van mijn jeugdvriend de Spanjaard en Antonio had zich onhandig verontschuldigd voor het belabberde taaltje waarin hij me geschreven had. Hij had met blozende wangen mijn brief zitten lezen en wilde me absoluut nog eens zien, het liefst gisteren nog. Maar mijn leven was verder gegaan, mijn baan had zijn tol geëist, vriendinnen wilden aandacht en mijn ontmoeting met Antonio was verder naar de achtergrond geraakt. Zijn vorige brief was roze geweest, eentje waarin hij had gevraagd hoeveel zin het nog voor mij had, of ik het nog wel wilde? Deze was rood en zonder hem te lezen wist ik eigenlijk al wat hij zou vragen.
_____________________________________________________________________
Note: Mijn Engels is beter dan dit, ik heb het expres zo geschreven dus als je vindt dat er echt een rot zin tussenzit die zelfs een Spanjaard met slecht Engels niet zou schrijven, dan hoor ik het graag en pas ik 'm aan.
Maar de hamvraag dus, zal ik hier een verhaal van maken? En zo ja, zouden jullie het lezen en hebben jullie nog andere suggesties? Alvast bedankt 
[ bericht aangepast op 13 aug 2011 - 17:28 ]
