OKE. voordat jullie de hele lange tekst hier beneden zien en denken; NOH dat ga ik dus echt niet lezen! wil ik jullie aandacht even vragen om jullie te overtuigen het wel te lezen.
Ik ben dus namelijk uit verveling beginnen met schrijven. Heel anders en heel apart, al zeg ik het zelf. Ik wil jullie mening. Ik heb het nog niet op Q gepost, omdat ik bang ben voor de negatieve reacties die mijn motivatie naar 0 laten dalen. OMDAT het zo anders is. Ik heb een klein stukje vervolg al, en ik wil JUST YOUR OPPINION.
Leesplezier,
er lag alleen een boek. een laagje stof erop en een sleuteltje erbij maakte het net iets echter. niet heel echt, niet bijzonder, maar wel bijzonder genoeg om kleine Emma's nieuwsgierigheid op te wekken. ze plaatste haar kleine voetjes een voor een dichter tot ze net dicht genoeg was. haar rode jurkje was veel te groot. het was mooi, dat vond ze zelf ook. iedereen wees dit kleine meisje erop dat haar jurkje te groot was, maar wat boeide haar dat. ze vond het mooi, zelfs al was het te groot. en als een klein meisje als Emma zich al zorgen moest maken over haar kledingsmaat, wat zou ze dan afzien in haar jeugd en verdere leven. kleine Emma liet zich vallen en kwam terecht op haar zitvlak. de oversizing van het rode, veel te grote maar toch schattige jurkje verzachtte haar val. plof. een klein lachje verscheen. een lachje zonder geluid. het lachje van Emma. ze trok het zware, oude boek naar zich toe. haar kleine vingertjes grepen de dikke voorkant en dit kleine meisje probeerde het boek te openen. ze was jong, kind en klein, maar slim genoeg om te weten dat dit boek vol met lettertjes stond. plaatjes zou ze hier wellicht niet in vinden. wetend dat wat er ook in dit boek geschreven stond, het niets uit maakte of ze het boek zou openen of niet. ze was er heus van bewust dat ze niet kon lezen, en dat ze ooit op een dag dat wel kon. ze tilde de kaft op, maar er was een grendeltje met dat ene sleuteltje dat ervoor zorgde dat kleine Emma moeite had met het openen van het boek. Emma stond op. bijna struikelde ze over haar rode jurkje. zwartblinkende kleine schoentjes droegen haar naar de deur van de kamer. deur open, net ver genoeg om ertussen te glippen en de kamer met het boek te verlaten. Emma liep door de deur de kamer uit. rijkend met haar armpjes naar boven om de antieke klink beet te nemen en de deur naar zich toe te trekken. nu stond de deur op een kier. voordat Emma dit alles achter zich wou laten, keek ze nog even door de kier. door de fijne gleuf zag ze niet meer dan een muur, een houten vloer, en het oude boek. het boek leek een karakter te hebben. op de een of andere manier dan. het leek aan Emma te vragen: 'open mij,'. het kleine meisje bedacht zich. ze ging de kamer weer binnen. sneller dan daarvoor. ze plofte zich weer neer op de vloer en keek het boek aan. in deze kamer was het heel erg stil. maar als je er zou zijn geweest, zou dat je niet zijn opgevallen. want als er zo een avontuur te wachten staat op zo een klein meisje, dan is het spannende hetgene wat overheerst, ookal is het er muisstil. Emma dacht na. dat zou je kunnen hebben gezien aan haar bedenkelijke blik, de kleine rimpeltjes op het voorhoofd, en haar bruine oogjes die openstonden en oplette. ze nam het sleuteltje en opende het slotje. het grendeltje ging open. een klein lachje verscheen. Emma's lachje zonder geluid. ze ging verder, alsof er in haar hoofd omging: 'waar was ik gebleven?'. het meisje tilde diezelfde kaft op en opende het boek. het boek dat oud was. het boek met een laagje stof en een sleuteltje. het boek dat haar nieuwsgierig maakte.
[ bericht aangepast op 8 aug 2011 - 15:04 ]
I'm a hero, and I'm super. I guess I'm a SUPERHERO
