Katherin,
Het spijt mij, ik kan deze brief niet beginnen met ‘Lieve’ voor je naam te noteren, misschien dat jij dit snapt na deze gehele brief doorgelezen te hebben, misschien.
Katherin, waarom zijn wij zo vervreemd van elkaar geraakt? De tijd dat wij elkaar aanvoelden, elkaar begrepen zonder een woord te hebben gesproken lijkt slechts nog een hersenspinsel. Het breekt mij dat zelfs jij mijn pijn niet meer voelt, mij in de ogen kijkt zonder te zien dat slechts het enige wat nog van mij over is een kleine hoop van ellende is. Het is verschrikkelijk te weten dat jij niet ziet hoe ik mij voel, dat jij mij niet meer begrijpt zoals jij vroeger deed. Katherin ik ben verloren, gevallen in een put waar ik niet meer uit omhoog zal komen. Mijn weg leid naar het licht. Ik wil niets, ik verbied je iets te doen om mijn bestaan te eren.
Mijn bestaan was zinloos.
Was getekend,
Aurora
Wanneer Katherin de brief van haar zuster in handen krijgt wil zij niet geloven dat zij weg is, haarzelf van het leven beroofd heeft. Wanhopig gaat zij opzoek naar haar zuster, wanneer zij deze vind dringt de werkelijkheid pas werkelijk tot haar door. Ze verwijt zichzelf van de dood van haar zuster.
Hoofdstukken zullen snel komen.
The future is meant for those who are willing to let go of the worst parts of the past.
