EMORI
Wanderer • Tiny Ancient One • NOS4A2, piano room • with Aleister & Blanche • Outfit
Wanderer • Tiny Ancient One • NOS4A2, piano room • with Aleister & Blanche • Outfit
|
|
De grijsogige flitst een louter onheilspellende grijns richting haar zuster, bijstaand aan de tease die deze haar eerder heimelijk heeft genoemd. Emori heeft eeuwen om handen gehad om het spelletje te perfectioneren, uit te kiemen tot hoe ze het vandaag de dag speelt, met elke mogelijke zet in haar arsenaal.
Het is puur geluk dat Blanche zich zo naadloos weet aan te sluiten bij het gezelschap, de atmosfeer verrijkt met haar aanwezigheid zonder het initiële plan te bezoedelen. Heel even volgen haar spiegelachtige kijkers de ivoorwitte vingers welke de witharige rondom Aleister's pols krullen—maar dan neemt haar interesse een fascinerende wending, blijft haar blik op het ogenschijnlijk koele gelaat van de man rusten, wachtend op het moment dat de geringste twijfeling zijn intrede maakt. Emori wordt niet teleurgesteld, slaat één been galant over de ander terwijl Aleister de keuze van zijn leven maakt. De zilverharige kent zijn antwoord nog voordat hij deze hardop naar haar soortgenote heeft uitgesproken. De afwijzing één waar Blanche niet bekend mee is, maar het niettemin hoffelijk opneemt. Ze schenkt haar zuster dan ook een alwetend glimlachje, niet wegwuivend dat het uit een wederzijds respect stamt dat deze afstand neemt—en zijn onwilligheid niet aangrijpt als enerverende jacht. De man in hun midden lijkt nog niet geheel teruggesetteld in zijn eerdere ontspannen staat, ondanks de relaxerende dosis gif in zijn systeem waakzaam en gefocust op de dreiging die zijn instincten hebben gesignaleerd in Blanche. Dat, onderwijl Emori's hakken zich gevaarlijk dicht bij zijn dijen bevinden. Mensen. Haar tong glijdt heel lichtjes over de hoeken van haar tanden. Of mannen? ‘Misschien de volgende keer,’ zegt hij. De petite vampier kantelt haar gezicht een fractie schuins, haar wangen opbollend bij de glimlach die ze het paar voor zich toezend. ‘Voorzichtig, Aleister,’ ze wacht tot hij zijn ogen op haar heeft gericht voor ze hem een duplicaat van een eerdere knipoog toespeelt, ‘beloftes betekenen weinig voor mensen, maar voor ons. . .’ Haar wenkbrauwen wippen eenmaal omhoog. ‘Je woord is meer waard dan je leven, en Blanche hier—’ ze steekt een argeloze hand uit, laat deze over een witte lok glijden voor ze deze met onvoorstelbare tederheid achter haar oor strijkt —‘tilt zwaar aan eerlijkheid.’ De high van de essence die ze hem heeft gegeven met Blanche's assistentie vertroebeld duidelijk enige inschatting, maar hij is er nog niet door geveld. Het lage geluid dat vanuit het instrument onder haar ontspruit doet haar minimaal grimassen in de richting van de onsterfelijke vrouw schuin tegenover zich, het afkeurende klakje dat haar tong maakt afdoende. ‘Waar kan een vrouw hier een tegenstribbelende man vinden zonder dat ze de eigenaar van een prachtig etablissement tegen de haren strijkt?’ En hoewel de woorden geen enkele vorm van humor dragen, ontlokken ze zonder meer een lach aan hun toegewijde host die zelfs Mor weet te amuseren. Zelfs in haar kleine ontdekkingsronde heeft die laatste genoeg donkere hoekjes geroken en gezien om te bevatten dat de mogelijkheden toereikend zijn. Ook voor iemand met de. . . voorkeuren die de witharige prefereert. ‘We kunnen altijd op zoek gaan — voor deze ene keer dan,’ zegt Aleister, nadat hij het handjevol aanwezigen in de kamer met hen heeft opgenomen. ‘Hmm. . .’ Het geluidje verbloemd geenszins dat Emori hier weinig van geloofd, hoewel het haar tevens weinig kan schelen. De figuren die een plek als deze aantrekt spreken voor zich; verloren zielen, sterfelijk en onsterfelijk, die op zoek zijn naar dingen die in het licht niet gevonden willen worden. Het spelen met roofdieren is echter, net als in de dierentuin, volledig op eigen risico. We weten immers allemaal wat nieuwsgierigheid met de kat heeft gedaan. . . ‘Ik denk dat als je tegenstribbelend zoekt deze ruimte niet voor jou bestemd zal zijn.’ Emori grijnst, instemmend knikkend nadat ze één van haar handen liefkozend over de rand van de piano heeft gestreeld. Dit zou nog wel eens haar favoriete ruimte kunnen worden. ‘Ik was toch van plan Emori een rondleiding te geven. Bovendien moet je wel wat meer doen om mij tegen de haren te strijken,’ zegt hij, sierlijk overeind komend, alsof hij een gewicht achter zich heeft gelaten. De keuze om de drank te laten staan een zeer wijze; Emori hoeft hem niet uit te leggen wat de effecten zijn die optreden wanneer je gif met andere, verdovende middelen mixt. Toch voorkomt het niet dat haar ogen gevaarlijk glinsteren. Aantrekkelijk en intelligent—de oh zo dodelijke maar uiterst intrigerende combinatie. ‘Pas maar op, meneer Golden,’ Emori pakt zijn uitgestoken hand aan, haar vingers vele malen kleiner bijna delicaat in zijn greep berustend voor ze zich van de piano af laat glijden, de stappen die ze naar hem zet ondanks haar hakken geluidloos. ‘Nog even en ik wil hier helemaal niet meer weg.’ Ze brengt zijn hand omhoog naar haar lippen en drukt een verlichte kus tegen de bovenkant van zijn vingers, de mengeling van zijn bloed en de lichtste zweem van haar eigen gif het aanlokkelijkste parfum overstemmend. Mede doordat ze zich recentelijk heeft kunnen voeden, weet ze de afstand tussen hen gemakkelijker te vergroten. ‘Als we niemand kunnen vinden, kan ik het je ook erg moeilijk maken,’ zegt ze als ze zich tot Blanche wendt, de prominente aanwezigheid van haar hoektanden presenterend in het happende gebaar dat ze maakt richting haar zuster. Mor verwacht niet dat het daarop zal uitlopen vanavond, de hoeveelheid gasten die ze vanaf hier kan waarnemen niet minder dan voldoende. Bovendien weet niemand angst te inspireren zoals Blanche dat doet. Emori ligt daar niet ver achter, als ze zich er toe zet. De diversiteit in stijlen als het aankomt op de jacht is wonderlijk. ‘Ik verwacht niets minder dan een bevredigende tour,’ spint ze, haar arm door die van de donkerharige man hakend zonder daarbij daadwerkelijk op hem te leunen. De zilverharige vampier laat het Blanche vrij om te kiezen hoe deze wenst mee te lopen, hoewel ze haar andere kant vanzelfsprekend ontvangend houdt. De avond is immers nog jong en, in het geval van het duivelse paar, blijven zij dat ook. |
[ bericht aangepast op 14 juni 2020 - 17:20 ]
Feel the fire, but do not succumb to it.
.
