Ik sta nog te trillen als ik er aan terug denk. Gisteren zat ik gewoon op de pc tot mijn moeder helemaal hysterisch naar binnen kwam en riep dat ik naar buiten moest gaan en de hond weg halen. Ik wist niet wat er gaande was, maar ik deed wat ze vroeg.
Toen ging ik bij mijn oma -die naast me woont- aangezien ik hoorde dat mijn moeder de 100 aan het bellen was. Dus ik wist dat er iets erg aan de hand was. Ik zag m'n oma niet, dus riep ik op haar, bang dat ik misschien geen antwoord terug zou krijgen. Ze riep terug vanuit de tuin, maar riep dat ik niet mocht komen kijken.
Mijn moeder kwam terug en ik begon bang te worden, niet wetend wat er aan de hand was. Ik vroeg aan m'n moeder wat er aan de hand was. 'Open been breuk,' Zei ze bang. Ik had er wel al van gehoord, maar kon er me niet echt iets bij voorstellen. 'Haar bot steekt er uit.' Ik geraakte in paniek en verplichtte mezelf om zeker niét te gaan kijken. Ik wou niet weten wat ik er toen ging aantreffen. Ik hoorde m'n oma huilen en roepen dat ze haar been gingen amputeren. Ik geraakte in paniek en ging al aan de grote poort staan en wachtte bang af voor wanneer de ambulance ging komen. Gelukkig waren die daar snel. Maar toch blijft het raar om te zien hoe ze je eigen oma wegvoeren naar het ziekenhuis.
We hebben gewacht, gewacht en nog is gewacht. Er was géén plaats om te opereren in verschillende ziekenhuizen. Uiteindelijk konden ze naar Aalst, dus ondertussen dat zij met mijn oma naar Aalst reden, hebben m'n moeder en ik haar spullen thuis gaan pakken. Rond middernacht hebben ze haar kunnen opereren, en het enige wat we konden doen was wachten en de familie verwittigen.
Het was een lange nacht, want ze móésten haar opereren gisteren. Het was een lange nacht... Uiteindelijk is de operatie goed verlopen en ze zal nu voor 18 maanden met een ijzeren balk met vijzen aan haar been rondlopen. Ze zal dus niet veel kunnen doen en de eerste maanden niet kunnen stappen. En daarna moet ze wéér eens geopereerd worden, wat ook een moeilijke operatie is.
Het zal zwaar worden, heel zwaar. Aangezien ze niks kan doen zullen wij haar moeten helpen. We hebben totaal geen grote familie en de enige die haar kunnen helpen zijn ik, haar man en mijn ouders. Mijn nonkel woont in Amerika en mijn andere grootouders, nou ja, lang verhaal.
Ik zal mijn best doen om zo veel mogelijk voor haar te zorgen en voor mijn grootouders te koken, want ik denk niet dat mijn peter -haar man- meer kan koken dan een ei fso, en mijn beide ouders werken al zo hard. Het zal moeilijk worden aangezien ik juist dit jaar naar een nieuwe schoolen richting ga, dus ik veel meer zal moeten opletten en werken als voordien. Ik zal dus de komende lange maanden school, hobby's, vrienden, familie én zorgen voor mijn oma moeten kunnen combineren. Ik weet dat het misschien te veel gevraagd is en dat ik misschien zielig overkom, maar ik hoop dat jullie misschien een beetje..tips hebben fso voor mij? Want op dit moment weet ik echt niet wat te doen.
P.S. Sorry dat het zo lang is, maar ik moest het even vertellen.
Moonshine, take us to the stars tonight ~
Dat vind ik erg. Hoe oud is je oma? Wel goed dat ze meteen hebben kunnen opereren dan. Dat zou vast eventjes schrikken zijn geweest. En hoe was het dan gebeurd? Sterkte pop <3
In elk geval goed dat er niks met haar gebeurt. 