Ik heb het gevoel dat ik ze tegenkom. - Liefde, Vriendschap & Familie

Vroeger was ik dus bevriend met een groep Marokaanse jongens en hun Hollandse sletjes die zij hun 'vriendinnetjes' noemde. Drie van die meisjes waarvan ik dácht dat ze hele goede vrienden waren, liepen tegen de rest te lullen dat ik vanalles over ze zei en vanaf toen had ik zeg maar ruzie met ze en ben een paar keer flink geslagen.

Nu voelt het alsof ik ze morgen tegenkom. Ik heb al de hele week het gevoel dat ik ze zal zien, maar het voelt alsof ik zeker weet dat ik ze morgen zal zien. Het klinkt stom, en als iemand anders het zou zeggen zou ik het ook amper geloven. Maar eerlijk waar, ik heb zo'n vreselijk gevoel van onmacht, wat alleen hún bij mij creeërde. Ook loop ik al de hele dag na te denken over wat er zou gebeuren als ik ze weer zou zien. Of ik me in zou kunnen houden om éen van die jongens géen flinke mep te geven, gezien wat hij geflikt heeft bij mijn vriendin. Of dat ik zal beven van angst, versteen en opnieuw klappen op zal vangen. Of ik herken ze niet meer. Maar ik weet zéker, dat ze morgen langs me zullen lopen, samen of een paar apart. Ik weet gewoon dat ik ze tegen kom, al is de kans dat ik ze nog herken, niet héel groot.

Herkent iemand die vage gevoel? De zekerheid die het je geeft?

---

Let it come and let it be

Thuisblijven?

En jaa, ik voel het ook weleens aan als er echt iets belangrijks staat te gebeuren..

---

ars moriendi

Tortuga schreef:
Thuisblijven?

En jaa, ik voel het ook weleens aan als er echt iets belangrijks staat te gebeuren..

Aan de ene kant, ik wíl ze zien. Ik wíl ze vertellen dat het gelul is, ik wíl die jongen slaan. Aan de andere kant, wil ik niet weten wat er gebeurt als ze me herkennen. Maar dat is bijna niet mogelijk, ik ben héel veel veranderd. En als ze me zouden geloven, me vergeven. Dan zit ik daar weer tussen, ik zou niet weten wat erger is. Bij hun horen, of hun die me opnieuw zullen slaan.
Sowieso, ik laat mijn dag door hen niet verzieken. Desnoods ren ik weg, bel ik de politie of vraag ik om bescherming. Ik ben altijd het meisje geweest met de oudere vrienden. Ook buiten hun.

---

Let it come and let it be

CountMeIn schreef:
(...)
Aan de ene kant, ik wíl ze zien. Ik wíl ze vertellen dat het gelul is, ik wíl die jongen slaan. Aan de andere kant, wil ik niet weten wat er gebeurt als ze me herkennen. Maar dat is bijna niet mogelijk, ik ben héel veel veranderd. En als ze me zouden geloven, me vergeven. Dan zit ik daar weer tussen, ik zou niet weten wat erger is. Bij hun horen, of hun die me opnieuw zullen slaan.
Sowieso, ik laat mijn dag door hen niet verzieken. Desnoods ren ik weg, bel ik de politie of vraag ik om bescherming. Ik ben altijd het meisje geweest met de oudere vrienden. Ook buiten hun.

Laat je sowieso niet intimideren door hen. Het probleem is dat je in je eentje tegenover een groep staat, en dan kunnen dingen uit de hand lopen..

---

ars moriendi

Tortuga schreef:
(...)
Laat je sowieso niet intimideren door hen. Het probleem is dat je in je eentje tegenover een groep staat, en dan kunnen dingen uit de hand lopen..

De mensen waar ik morgen tussenloop, zijn van 13 tot en met 24. Het zijn er best een hoop, maar meestal pakte ze me ook als ik met éen vriendin was of alleen.

---

Let it come and let it be

Als ik in joun plaats zou staan zou ik zelf naar ze gaan en ze even een lesje leren, maar dat moet je eigenlijk niet doen.
Blijf thuis en uit de problemen, als je hun tegenkomt krijg je misschien meer/nog een keer problemen.

---

“It does not do to dwell on dreams and forget to live.”

Ik ken dat gevoel. Het is echt heel erg eng, vooral als het uit komt
Ik denk indd dat je thuis moet blijven, of iig als je ergens heen gaat met iemand anders mee gaan, niet alleen en zoals Reveleijn zegt; uit de problemen blijven.

---

Aye, brother! 4 8 15 16 23 42

En zijn ze langs komen lopen?

---

Just because it burns doesn't mean you're gonna die.

TylerWard schreef:
En zijn ze langs komen lopen?

Twee van hen, herkende ik vaag, ze rende langs me. Samen met een paar nieuwe, éen van die twee knalde tegen me aan en rende verder. Maar ze herkende me gek genoeg niet. Ook waren het alleen de jongens, de meisjes van de groep, daar had ik een betere band mee. Dus die zouden me enigzinds wel kunnen herkennen. Maar zij waren er niet.

Ik vraag me nu af, of dit puur toeval was. Of dat ik ze enigzinds mis, en ze beter ken dan ik dacht.

[ bericht aangepast op 31 juli 2011 - 11:48 ]

---

Let it come and let it be

Ik blijf me erover verbazen hoe de jeugd van tegenwoordig is...

---

"Well, well. Look who we've got here!"