Sorry dat ik hier steeds zo depressief praat, tenminste de afgelopen twee dagen, maar psychisch ben ik heel even geknapt. Zoals sommigen van jullie weten heb ik heftige woede-aanvallen, waarin ik echt aan álles schijt heb in mijn omgeving. Ik ben mezelf dan niet meer, het is net alsof mijn lichaam een marionet is van een ander. Na afloop ben ik de helft meestal kwijt, van wat er gebeurd is.
Gisteren ging het te ver, veel te ver. Politie kwam langs, praatte met me. Crisisdienst van jeugdzorg kwam langs, om me te kalmeren. Mijn vriendje had het uitgemaakt, maar dat is eigenlijk goed gepraat. Hij heeft rust nodig, wil even afstand van mij, maar hij wil me wel blijven zien. We spreken één keer per week af en zodra het weer gaat vaker.
Het knaagt alleen zo ontzettend aan mijn hart, die stem in mijn hoofd die mij dwingt het slechte te denken. Toen hij weg ging hij haat je, hij houdt niet meer van je, hij verlaat je zomaar, hij troost je niet meer, je staat er alleen voor. Ik natuurlijk overstuur, mijn vriend vroeg wat er was en ik vertelde het. Hij stelde me gerus, maar die stem die blijft aan me knagen.