Je bent niet de enige. Mijn ouders vinden me echt raar omdat ik altijd geïnteresseerd ben in moorden en oorlogen en afslachtingen enzo. Ik schreef al redelijk bloederige verhalen toen ik twaalf was. xDEn ik heb mezelf ook al vaak afgevraagd hoe het voelt om te moorden.
Ik denk, zoals je zegt, dat als het in een flits gebeurt, zelfverdediging of ongeluk of whatever, dat je er niet echt iets van voelt. Maar als je echt alles plant en ernaartoe werkt, dat het helemaal anders is. Dan vraag ik me echt af hoe die persoon zich moet voelen als hij weet dat hij binnen afzienbare tijd iemands leven gaat wegnemen.
In mijn nieuwsgierigste buien of als ik weer eens naar zo'n thriller zit te kijken, dan denk ik echt 'Wat als ik nu gewoon een mes pak en een random persoon neersteek?' maar ik zou het echt nooit kunnen. Grote mond, klein hartje. En ik heb ook teveel respect voor iemand anders leven om zoiets te doen. Ik weet wat het is om mensen te verliezen, en als het dan ook nog om moord gaat. Verschrikkelijk.
Daarom heb ik besloten om later, when I'm all grown up, met een moordenaar in de gevangenis te gaan praten en hem/haar te vragen wat er door hem heen ging.
Maar het zal me blijven fascineren hoe die mensen denken. Misschien zit mijn Humane Wetenschappen achtergrond er voor iets tussen. Ik weet dat ik eng en raar klink nu, maar ik ben altijd al een nieuwsgierig type geweest. En het boeit ook gewoon enorm. Maar in elk geval, je bent echt niet de enige. ^^
[ bericht aangepast op 13 juli 2011 - 16:38 ]
Don't make people into heroes, John. Heroes don't exist. And if they did, I wouldn't be one of them. -Sherlock Holmes