Elke seconde die verdwijnt in het verleden neemt
dromen mee,
neemt de zogenaamde laatste kansen uit onze
handen weg.
Ik kon de tijd voelen wegsijpelen tussen mijn vingers.
Ze door je haren strijken, hielp me niets vooruit.
Ik wou je kennen, je huid en je wimpers, je handen
en je ogen,
en de structuur van je jeans. Zoals ik hem kende,
zoals ik
jou dacht te kennen.
Dacht ik dat ik de werkelijkheid kon inruilen voor een
illusie
die niet ophield als jij opnieuw ademhaalde?
Ik zou mijn longen laten barsten, ik zou mijn ribben
breken en
mijn huid afschrapen, maar jij zou er niet minder
door lijden.
De nacht bevindt zich nog steeds boven mijn hoofd,
als een
herinnering. Jij bent de sterren aan de hemel, en jij
bent wat ik nooit vind
Mijn moeder was een egoïstische vrouw, zelfs nu, na haar dood blijft haar egoïsme ons bij. Ze dacht niet na, ze dacht niet aan de gevolgen die haar dood konden hebben.
Ze dacht niet aan de vier kinderen die ze moederziel alleen achterliet, niet wetend wie hun vader was.
Mijn moeder was ziek, dat weet ik wel. De dokters zeiden het elke keer als we haar mochten opzoeken.
Maar die feiten kunnen de haat die ik naar haar voel niet wegnemen.
Ooit zal ik haar vergeven,
misschien.
Vivianne Stone, een verbitterde zestienjarige, heeft al meer meegemaakt dan wie dan ook. Als haar moeder zelfmoord pleegt staat haar wereld voor de zoveelste keer op zijn kop.
Lees hier het verhaal van deze verbitterde maar toch gevoelige jonge dame en haar hoop om de ware liefde te vinden.
Turning Tables
[ bericht aangepast op 13 juli 2011 - 13:46 ]