Waarschuwing: Waarschijnlijk wordt dit een lang topic, dus zeg niet dat ik je niet heb verwittigd.
Oke, ik ga even terug in de tijd. Januari 2011. Mijn oma en ik kregen een mail van de nieuwe vriendin van mijn nonkel (die in Amerika woont)om te vragen of wij niet als verrassing naar Amerika wouden gaan. Dat moest ze ons natuurlijk geen 2 keer vragen. We zien mijn nonkel al zo weinig, en het zou ook onze eerste ontmoeting zijn met zijn nieuwe vriendin. Mijn ouders konden niet mee omwille van hun werk, maar nadat mijn ouders het met mijn school hebben besproken, kon ik wél meegaan naar Amerika. Ik was echt aan het huilen van geluk, omdat mijn nonkel veel voor me betekent. Alleen, hij wist van niets. Ik dus alles aan het regelen met de vriendin van mijn nonkel, laten we haar J noemen. Maar wat J ons niet had verteld (en ook niet wist) is dat je voor als je naar Amerika gaat nu een Esta-papier nodig hebt. Als je dat papier niet hebt, kan je niet vertrekken. Normaal gezien kreeg je een papier op het vliegtuig zelf, maar sinds 2 jaar is dat nu het Esta-papier.
Februari 2011. Zondag. Eindelijk was het zover, we konden éindelijk vertrekken naar Amerika. Hier had ik zó lang naar uitgekeken, want het was dan ook weer enkele jaren geleden dat ik naar de andere kant van de wereld was gereist. De dag voor we gingen vertrekken kreeg ik een mail van J. Vlucht geannuleerd wegens het weer. Boem, het was of mijn wereld instortte. Het sneeuwt daar nóóit, en net nu wij moesten vertrekken naar daar, sneeuwt het daar zó erg dat de luchthavens gesloten waren. We zijn dus niet naar de luchthaven vertrokken, aangezien dat toch geen nut had. We moesten er ons bij neerleggen, misschien was het onweer morgen over.
Maandag. Aan het onweer was nog niets veranderd, wat dus wou zeggen: we kunnen nog steeds niet vertrekken. Er was wel een alternatief: we konden de vlucht naar New York nemen. Maar dat zag mijn peter (die mee ging) helemaal niet zitten. Hij wou niet zeggen waarom, maar nadien begreep ik hem. Het onweer zou naar New York gaan, dus de kans was groot dat we daar dan nog een paar dagen gingen vast zitten. Ongeduldig en vol teleurstelling bleven we op onze koffers zitten.
Dinsdag. Het onweer bleek stilletjes aan te verdwijnen en 's morgends stonden we klaar op de luchthaven aan de check-in. 'Mag ik jullie Esta-papier zien aub?' Ons Esta-wat? 'Sorry, dan kunnen jullie het land niet uit.' Boem, mijn wereld stortte voor de tweede maal in. Ik was helemaal in shock en trilde helemaal. We hadden niet veel tijd meer en ze wisten ons te melden dat als we ons haastte we nog snel 3 Esta-papieren konden aanvragen via de computers van de luchthaven. Wij daar dus snel naartoe, en ik met trillende handen aan het toetsenbord. De mevrouw van de computers was dan facking irritant en wou ons niet helpen, dus heb ik het helemaal alleen mogen doen en boordevol stress, want de klok tikte. Die papieren werden via de pc gestuurd daar weet-ik-veel-waar en daar moesten die geaccepteerd worden. Normaal gezien gaat dat meteen, anders moest je max. 72 uur wachten. Het geluk was weer niet aan onze kant. Slechts 1 van de 3 Esta-papieren werden geaccepteerd, de rest stond in wacht. Wanhopig vertrokken we met de trein terug naar huis, en toen we meteen keken op de pc, waren de 2 andere papieren geaccepteerd.
Woensdag. Met onze laatste hoop vertrokken we terug naar de luchthaven. En eindelijk kregen we goed nieuws: we konden vertrekken. Maar nog had het niet mogen zijn. We hadden een super slechte vlucht, en er zaten van die.. rare mensen op. Die rare mensen die te lang naar mijn zin weg bleven, begrijpen jullie. Dan denk je natuurlijk meteen terug aan 11 september, aangezien we de 11ste dan uiteindelijk zijn kunnen vertrekken, om 11 uur stipt. Ik was aan het huilen zoals een klein kind toen we op de grond waren, langs de ene kant van blijheid en opluchting dat we er eindelijk waren, langs de andere kant van schrik dat we er nooit gingen geraken.
Uiteindelijk hebben we nog een aantal ontzettend leuke dagen gehad, en die zondag moesten we jammer genoeg terug naar huis vertrekken. Maar dat was niet zo'n pretje, sindsdien heb ik super veel schrik/bang op het vliegtuig. En dat allemaal van die paar ontzettend hectische dagen. Ik ben bang dat we er nooit zullen geraken, dat er papieren niet in orde zullen zijn, dat er iets ergs gaat gebeuren. De laatste vakantie dat we hadden zijn mijn ouders en ik naar Spanje gevlogen. 2,5 uur, maar wel 2,5 uur dat ik aan het huilen was zoals een klein kind. Ik kan mezelf dan gewoon niet onder controle houden, ik kan daar niets aan doen. Ik zit gewoon continue te trillen en ik heb écht bang.
Nu is het probleem dat ik binnen 9 dagen terug naar Amerika vertrek. Dat is al meteen een vlucht van 10 uur (naar Atlanta), maar de volgende dag vertrekken we samen met mijn nonkel en J naar L.A. (weer zo'n 4,5 uur vliegen) Dat zijn dus al bijna 15 uur op een vliegtuig op 2 dagen (en die moet ik dan ook nog is terug vliegen). Alleen als ik er nog maar aan denk krijg ik er al de tranen in mijn ogen van of begin ik al te trillen. Ik heb al van de dokter pilletjes gekregen om te kalmeren, maar ik denk dat ik er met dat alleen niet mee ga komen. Ik zoek dingen om me 15 uur bezig te houden. Ik wil echt niet dat iedereen me voor gek gaat verklaren als ze me bezig zien. En daarom zou ik jullie om hulp willen vragen, aub? Hebben jullie nog andere dingen om me mee bezig te houden buiten muziek en lezen?
Het spijt me echt enorm dat het zo lang is, maar ik moest het van me afschrijven en ik wou jullie echt laten lezen hoe ik me voel. Anders denken jullie misschien maar dat het gewoon een angst is die ik altijd al heb gehad. Ik ga al 10 jaar ofzo elke zomer naar Spanje, en ik heb nog nóóit schrik gehad. Ik hoop echt dat ik hieruit een paar nuttige ideeën kan gebruiken, want ik zal het nodig hebben.
En ik apprecieer het echt als jullie dit allemaal hebben gelezen. Alvast bedankt. <3
Moonshine, take us to the stars tonight ~
