Toen mijn opa in 2007 overleed, zat ik er eigenlijk niet mee. Ik kon het goed met mijn opa vinden, maar op de een of andere manier heeft het me nooit pijn gedaan dat hij dood is gegaan. Dat heb ik ook al gehad met een paar andere redelijk naaste familieleden, dat ik er gewoon geen verdriet om had en ze niet miste. En dat terwijl toen pasgeleden de opa van een klasgenootje doodging ze gewoon een week lang ziek is geweest van verdriet.
Is dat eigenlijk wel normaal, dat familierelaties bij mij niet diep gaan? Voor mijn vrienden ga ik door het vuur en als er iets met hen gebeurt ben ik in alle staten, maar mijn familie boeit me eigenlijk niets. Behalve mijn moeder, vader en broer dan.
This is the part of me, that you're never ever gonna take away from me.