𝔅𝔩𝔞𝔫𝔠𝔥𝔢
Bitten at Twenty Six Four hundred and ninety-nine Piano Room Emori & Aleister Outfit&Nails
|
tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst 𝔖𝔥𝔢 𝔦𝔰 𝔞 𝔡𝔞𝔫𝔤𝔢𝔯𝔬𝔲𝔰 𝔰𝔦𝔫 𝔴𝔯𝔞𝔭𝔭𝔢𝔡 𝔦𝔫 𝔞𝔫𝔤𝔢𝔩𝔦𝔠 𝔢𝔶𝔢𝔰 𝔖𝔥𝔢 𝔪𝔞𝔨𝔢𝔰 𝔶𝔬𝔲𝔯 𝔥𝔢𝔞𝔯𝔱 𝔭𝔬𝔲𝔫𝔡 𝔴𝔦𝔱𝔥 𝔡𝔦𝔰𝔱𝔯𝔲𝔰𝔱 𝔞𝔫𝔡 𝔶𝔬𝔲𝔯 𝔪𝔦𝔫𝔡 𝔠𝔩𝔬𝔲𝔡 𝔴𝔦𝔱𝔥 𝔟𝔢𝔴𝔦𝔩𝔡𝔢𝔯𝔪𝔢𝔫𝔱𝔱
𝔗𝔥𝔢 𝔤𝔯𝔢𝔞𝔱𝔢𝔰𝔱 𝔭𝔩𝔢𝔞𝔰𝔲𝔯𝔢
𝔦𝔫 𝔩𝔦𝔣𝔢 𝔦𝔰 𝔡𝔬𝔦𝔫𝔤 𝔴𝔥𝔞𝔱 𝔭𝔢𝔬𝔭𝔩𝔢 𝔰𝔞𝔶 𝔶𝔬𝔲 𝔠𝔞𝔫𝔫𝔬𝔱 𝔡𝔬 |
De belofte die Aleister haar doet is er een welke ze met een weinig goeds voorspellende glimlach opslaat hetgeen zich vormt tot een vervaarlijke doch charmante grijns bij de woorden die Emori hieraan toe te voegen heeft. Blanche hoeft de waarschuwing welke haar zuster Aleister toevertrouwd niet hardop te bevestigen, de waarheid hiervan op haar gezicht te vinden terwijl ze Emori haar vingers haar haren voelt beroeren. Mannen zijn leugenachtige wezens, strevend naar de lusten van het moment en met weinig eerbied tegenover de consequenties. Eenieder van hen die misstapt in haar omgeving is ten dode opgeschreven voor Emori een weet, voor Aleister een raadsel.
"We kunnen altijd op zoek gaan, voor deze ene keer dan. Ik denk dat als je tegenstribbelend zoekt deze ruimte niet voor jou bestemd zal zijn." En de groenogige man speelt graag met vuur legt zijn zon-gekuste hand op de ontblote huid van haar roomwitte bovenbeen en werpt haar een zachtst gezegd aanlokkelijke glimlach alvorens op te staan. Haar ogen volgen zijn bewegingen scherp als een havik, de plek waar hij haar heeft aangeraakt nog na-tintelend terwijl hij zijn handen naar hen uitsteekt. "Ik was toch van plan Emori een rondleiding geven. Bovendien moet je wel wat meer doen om mij tegen de haren te strijken." Het oplichten van haar ogen is genoeg om hem te vertellen dat zij die woorden ziet als een uitdaging er niet de persoon naar om ooit een spelletje uit de weg te gaan. Vanuit haar ooghoeken ziet ze hoe de zilverharige schone zijn aanbod aanneemt, haar sierlijke lichaam zelfs voor Blanche's oren geruisloos. "Pas maar op, meneer Golden, nog even en ik wil hier helemaal niet meer weg." Even charmant als altijd, onder de continue en overduidelijke aanwezigheid van het roofdier in haar. Het is fascinerend om Emori van hem weg te zien bewegen zonder enige moeite, ondanks dat haar lippen zo dicht bij de verleiding van zijn bloed waren. Blanche is hierin te wispelturig, te emotiegericht, en haar zelfcontrole is dan ook vaak meer geluk dan iets waarop geld gezet moet worden. "Als we niemand kunnen vinden, kan ik het je ook erg moeilijk maken," speelt haar geadopteerde familie haar toe, neus kort rimpelend bij het tentoonstellen van de tanden waarvan Blanche weet hoe ze voelen wanneer ze haar eigen huid doorklieven. "Hmm tempting," spint ze terug, ogen overduidelijk afdwalend naar de ranke hals van Mor, de overweging een serieuze maar haar bloeddorst van een te wrede variant op dit moment. Al zou ze ingaan op het aanbod zou dat zijn om andere redenen dan haar dorst en meer te maken hebben met een hongergevoel wat weinig van doen heeft met eetlust, maar alles met het welbekende gif en diens uitwerking. "Ik verwacht niets minder dan een bevredigende tour." En waar Emori haar arm door die van Aleister heen haakt, richt Blanche zich op eigen kracht op en voegt zich gewoonweg naast hem, de knipoog die ze hem werpt iets bijna degraderends te noemen. "Neem het niet persoonlijk" spint ze hem toe, stem zacht en gespeeld liefelijk terwijl ze zich aanpast aan het tempo wat hij aanneemt, "maar ik weiger mezelf rond te laten paraderen." Wat geen sneer is naar eenieder die dat wel laat doen of om geheel andere redenen een arm aanneemt maar enkel voortkomt uit haar standpunt tot mannen. Daarbij begint haar dorst zich kenbaarder te maken en is de bedwelmende geur welke van hem af komt niets wat hieraan bijstaat. Ze verlaten de piano ruimte, het tafereel daar iets wat haar normaliter eveneens zou trekken ondanks dat ze zeker niet zo klassiek is geschoold als haar zuster. Ze kijkt graag toe, luistert met liefde naar wat anderen voort kunnen brengen, maar is zelf nooit muzikaal aangelegd geweest. De klanken welke hen op de gang weer tegemoet komen zijn van verschillende genre's, vielen eerder te negeren maar dringen zich nu op aan haar haarscherpe gehoor. Daar waar Aleister en Emori hoogstwaarschijnlijk oog hebben voor de kunst welke door het gebouw is geplaatst, vinden haar blauwe kijkers meer interesse in de mensen die hen omringen. Mannen en vrouwen van allerlei leeftijden, soorten, maten noem het maar op. Ze is zich bewust van de blikken welke ze vangt, evenals de blikken welke ze niet vangt, zoals die van de jongeman die belachelijk dicht op twee dames staat zonder dat hij bij hen lijkt te horen de brunettes dicht op elkaar staand om elkaar te kunnen verstaan, champagneglazen uitnodigend uitgestoken naar de zijkant om te vermijden dat ze het over zichzelf heen morsen. De man neemt die onuitgesproken uitnodiging aan, zijn beweging voor menig menselijk oog te snel gemaakt. Blanche is niet menselijk ziet het pilletje in het glas verdwijnen en oplossen, de jongeman zelf verdwijnend in de ruimte overliggend aan de vrouwen. Haar woede is over de jaren nooit getemperd, laait in iedere situatie als deze weer even witheet op en laat haar ogen oplichten met de duidelijke tekenen van onsterfelijkheid. Aan de buitenkant is het de enige indicatie van wat er door haar binnenste kolkt haar bloeddorst allesoverheersend terwijl ze langzamer gaat lopen. "Laat ons die ruimte zien," eist ze, zonder enige ruimte tot tegenspraak over te laten of ook maar rekening te houden met of de andere twee in gesprek zijn. Wanneer ze dit doorkrijgt glimlacht ze zoetjes naar Aleister en veinst onschuld. "Pretty please." |
[ bericht aangepast op 25 juni 2020 - 0:01 ]
Marrow deep, soul deep, essence deep
