[RPG] Keelhauled. - Speeltopics

Geen benul van wat een RPG is? Klik hier!

Het verhaal gaat als volgt:

Kapitein Tholomew's schip 'The Hangman's Damnation' strandt overal en altijd, tot irritatie van de bemanning. Ze gaan zich langzaam maar zeker tegen Tholomew keren, totdat ze weer stranden op een onbewoond eiland. Daar stuiten ze op dames van hoge klasse die geen benul hebben dat Tholomew en zijn bemanning piraten zijn. Ze nemen de dames mee op hun reis, en wijden ze langzaam maar zeker in in het piratenleven. Als blijkt dat een van de dames een verraadster is die samenwerkt met een van Tholomew's ergste vijanden, breekt de hel los, en krijgt de kapitein wederom de schuld van al het ongeluk dat de reis met zich meebrengt. De andere twee dames weten ook niet welke kant ze moeten kiezen..


Invullen:
Rol:
Volledige naam:
Bijnaam:
Leeftijd:
Karakter:
Uiterlijk: GEEN beroemdheden.
Liefdesleven:
Wapen:
Taak op het schip: Geldt voor de vijandige bemanning, en Tholomew's bemanning.
Extra's:


Rollen:
-Kapitein vijandig schip: Felattio Strutter Crite
-Crew vijandig schip (m/v):
-De drie dames van hoge klasse, waaronder een verraadster:
-Caitlynn Weaver
De verraadster: Esmée Sophia O'Hare.
-Kapitein The Hangman's Damnation: Tholomew Crimson Adrackam.
-Crew Tholomew's schip (m/v):
-Eerste stuurvrouw Mary Bluebird Plank.
-Constabel Mayna Elissa Borthmore
-Scheepsmeisje Elvira Montgomery
-Andere random rollen, verzin maar. (:


Regeltjes:

-Het is GEEN rs; je schrijft in verhaalvorm.
-Je gaat niet iemand anders character afslachten, tenzij hier toestemming van die persoon is gegeven.
-Geen Mary-Sue's svp.
-Liefde mag.
-Dubbelrollen mogen!
-Plezier hebben.


[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 6 juni 2011 - 16:02 ]

(USER WAS BANNED FOR THIS POST)

Scarlett Stevens
Ik glimlach naar haar terwijl de regen nog steeds verdovend op mijn gezicht tikt. Ik voel het al bijna niet meer. "Geloof me, de kapitein straft iedereen die hem ook maar een strobreed in de weg staat. Mij ook. En zelfs als ik je nu los zou maken: Wat wil je gaan doen? De zee in springen en wegzwemmen? Dat zou ik niet proberen als ik jou was." Een bliksemflits licht de donkere hemel ineens op en ik zie dat we een rotsformatie naderen. Ik gooi het roer om, waardoor het schip al snel een scherpe bocht maakt en haaks op het water komt te staan. Ik zet me schrap zodat ik niet omval en zie een aantal kisten over het dek schuiven. De vrouw gilt en probeert zich los te wurmen. Jeetje, stel je niet aan. Jij zit vast, jij zult niet zomaar van boord vallen. Nee, zo gemakkelijk kom je niet af van Kapitein Crite.

Esmée O'Hare

Oké, aan die vrouw heb ik dus ook helemaal niets. Fijn is dat; als mensen zo voor je klaar staan. Ik richt mijn aandacht naar boven, waar het weer flink tekeer gaat. Ik gil hard als de vrouw ineens haar hele stuur omgooit en het schip kantelt. Ik probeer me los te wurmen, maar daardoor snijden de touwen alleen maar dieper in mijn huid. Ik gil nogmaals als ik een stel kisten op de af zie komen en kan mijn benen net op tijd de lucht in gooien. 'Oké oké, ik help!' gil ik huilend en in paniek. 'Ik zal alles doen maar maak me nu alsjeblieft los!'

everything, in time

Felattio Crite

Ik grijnsde toen ik haar hoorde schreeuwen; helemaal toen ik hoorde wat ze schreeuwde. Ik liep naar buiten, en bekeek haar. 'Awh, lief meisje toch; je bent toch niet bang voor wat water?' In een ruk sneed ik het touw los, 'Kom maar mee naar binnen.' Ik maakte mijn stem vriendelijker en aangenamer. Ik hielt de deur van mijn kamertje open; 'Nu u,' Ik knipoogde, en bekeek haar nog eens. Mijn ogen bleven even bij haar kont hangen maar al snel merkte ik dat ik ter zake moest komen.

We're all mad here.

Esmée O'Hare

Het weer is nu echt niet leuk meer, verdomme, waarom duurt het zo lang voor er iemand komt? Gelukkig komt de kapitein, maar zodra hij tegen me begint te praten, vind ik hem al niet meer leuk. Hij heeft gewoon iets wat ik absoluut niet uit kan staan. Ik antwoord hem daarom maar niet, maar volg hem naar binnen. Onderweg kijk ik nog een keer naar de andere vrouw, wat doet ze hier sowieso? Een vrouw op het schip? Ik haal mijn schouders op en loop verder. 'Na u,' zegt de kapitein. O, kijk, de kan heeft toch nog wat manieren. Ik draai me om en zie dat hij naar mijn achterwerk aan het staren was. 'Mijn ogen zitten hier,' zei ik half dwingend. 'Kapitein.'

everything, in time

Felattio Crite

'Mijn ogen zitten hier, Kapitein.' Ik grinnikte en knikte. De manier waar op ze kapitein zei klonk als muziek in mijn oren. Ik liet mezelf op mijn stoel zakken. 'Neem toch plaats!' Ik begon mijn verhaal over Tholomew Crimson Adrackam. De naam alleen al bezorgde me een misselijk gevoel, een afgrijselijke vent. Ik keek haar diep aan. Ik liet geen detail achterwege; en beschreef het zo dat ze waarschijnlijk dezelfde afkeer keer als ik. Ik stopte even na mijn verhaal en sloot mijn ogen. Ik draaide me om. 'Ik wil dat jij daar aan boord gaat, het maakt me niet uit hoe. Maar ik wil dat je overal achterkomt; van tot waar ze zijn tot wie het met wie doet. En dan moet je hier terugkomen. En dan vertel je mij alles.' Ik draaide me terug naar haar. 'En denk niet weg te glippen; ik heb je zo gevonden. ' die woorden siste ik dreigend terwijl ik over de tafel stond geleund. 'Tholomew strandt overal en altijd, maak daar gebruik van.' Ik gleed met mijn hand over het hout en keek het meisje nu vriendelijker aan. 'Welkom aan boord, wat was de naam ook alweer?'

We're all mad here.

Lol, ik heb echt voor een van de weinige keren een watje personage

Eleanor Reigns ~ Verstekeling vijandelijk schip.
Na een tijdje begon mijn maag te knorren, ik hoopte hevig dat het vanzelf over zou gaan, maar het bleef aanhouden. Uiteindelijk stond ik op, ik móést wat eten. Voorzichtig sloop ik naar de deur van het ruim en duwde het op een kiertje, niemand te zien, ze waren vast allemaal op het dek of in hun hutten. Zachtjes sloop ik de gangen op, ik probeerde toch nog zo snel mogelijk te gaan zonder al te veel lawaai te maken. Hier ergens moest een keuken zijn.. Ik gluurde door wat kieren en sleutelgaten en vond uiteindelijk een keuken, zo te merken was er niemand, vreemd. Gauw glipte ik de keuken binnen en keek rond, voedsel.. Ik begon wat rond te kijken, tot ik plots schrok van een geluid dat uit de hoek leek te komen en een kleine gil slaakte. Het gevolg hiervan was dat ik mijn evenwicht verloor, door de hoge spanning was ik erg geschrokken en voordat ik met mijn kont op de grond viel, stootte ik nog tegen een plank aan. Voor ik het wist viel er iets op mijn hoofd, ik maakte een geschrokken geluid en sloot mijn ogen. Toen ik ze vervolgens weer opende zag ik een zak meel op de grond liggen en realiseerde ik me dat ik onder het meel zat. Ik hoestte even toen ik het meel inademde en hoopte vurig dat iedereen te ver weg was geweest om ook maar iets te horen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Even een abbo'tje

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Verkeerde abbo genomen xd

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Esmée O'Hare

Wantrouwend neem ik plaats op een stoel. Wat moet die vent toch van me? Hij begint een heel verhaal over een andere schip, ik volg er eigenlijk helemaal niets van, maar ik snap dat hij er een hekel aan heeft, en ik begrijp wat hij van me moet hebben, dat lijkt me ook belangrijk. Die opdracht is zo geweldig, zo makkelijk, is dat alles wat hij van me wilde? "En denk niet weg te glippen, ik heb je zo gevonden." Ha, daar had ik nog niet eens aan gedacht. Maar hij brengt me op een idee! See you later, sir.
Plots kijkt hij me weer vriendelijk aan. Ik snap werkelijk waar niets van die vent, boos, blij, maak een keuze. 'De naam is Esmée, kap'tein,' antwoord ik een stuk vrolijker, omdat ik nu een uitweg heb. 'En ik zal u zeker niet teleurstellen, ik ga meteen.' Ik knik naar hem en loop naar buiten. 'Sukkels,' fluister ik. De storm is al een beetje gaan liggen, maar ik vind het ook niet erg om nat te worden, mijn humeur is verbeterd. Ik kijk opnieuw naar de vrouw achter het stuur. 'En,' schreeuw ik. 'Wanneer gaan we aan land?'

everything, in time

Felattio Crite

Ergens vetrouwde ik haar niet, ik liep achter haar en en greep ongezien mijn mes. Ik gleed met mijn hand om haar middel, 'Rustig maar meisje, je mag zo aan land. ' Met het koude mes gleed ik over haar onderrug, en kerfde daar de initialen TP in - Tortuga's Pride. 'Welcome to the crew, Esmée. ' Ik liet haar los, 'Het is zo geheeld hoor. De regel hier geldt; eens lid van de crew; altijd lid van de crew.' Mijn stem was nog altijd vriendelijk. Ik gaf haar een schouderklopje; 'volgens mij ben jij een hele goede pirate.' Mocht het zo zijn dat ze vlucht; had ik gelijk. Dan kon ze goed bedriegen. Mocht ze de opdracht uitvoeren had ik nog gelijk - dan bedroog ze Tholomew. Ik kon niet verliezen; of in dit geval ongelijk hebben. Ik had nooit ongelijk. Even legde ik mijn mond naast haar oor, 'Sorry voor de pijn op je rug en onze moeilijke ontmoeting. ' Ik zei niet snel sorry, maar ze was het ergens waard. Ik draaide me om en liep met mijn handen op me rug mijn kamertje in.

We're all mad here.

Esmée O'Hare

Ik hou mijn adem in als ik zijn hand in mijn middel voel. Die klootzak heeft het recht niet om me aan te raken. Zijn stem bezorgt me de rillingen, maar plotseling voel ik iets scherps over mijn rug. Ik gil en leg mijn handen op mijn rug.'Je bent echt gek!' schreeuw ik hem toe. De pijn! Bovendien maakt hij mijn jurk vies, o wee als er bloed in zit. Dan mag hij een nieuwe jurk voor me kopen! 'Ziek gewoon, wie denk je wel niet dat je bent? Wacht maar, als mijn familie me heeft gevonden zul je hier echt voor boeten.' Hij fluisterde wat in mijn oor, een excuses. 'Daar ben je een beetje laat mee,' antwoord ik echter bot.

everything, in time

Felattio Crite

Ik bekeek van mijn cabine de oceaan, het water was helderder hier dan hiervoor. Ik zuchtte, het was zeker eenzaam hier op het schip. Ik gleed met mijn hand over het hout. Ik stond op en besloot niet in mijn eentje te gaan zitten. Ik liep het dek op en keek naar Scarlett; 'Waar zijn we ongeveer?' Ik liep langs Esmée en gleed even met mijn arm langs de hare. Ik keek over de zee uit; het water hier was prachtig. We waren dus al bijna bij Port royal. Even wat rum en een nieuw sabel ophalen. Ik glimlachte en keek naar de twee vrouwen op het schip. Ik moet trouwens ook eens wat meer mensen voor mijn crew gaan zoeken. Wat meer mannelijk volk..

We're all mad here.

Kverveel me de pleurus, dus ik ga even posten :'D


Eleanor Reigns ~ Verstekeling vijandelijk schip.
Ik krabbeld eovereind en uit de hoek kwam een rat gekropen, ik huiverde kort bij het zien van het vieze beest. Die had dus dat geritsel en dergelijek veroorzaakt. Ik liep al richting de deur, ik zat onder het meel en had het leifst een bad genomen, maar dat risico kon ik niet nemen. Op dit soort momenten was ik blij dat ik mezelf niet kon zien, volgens mij zag ik er niet uit. Mijn huid zal wel helemaal wit zijn van het meel en mijn haren, mijn kleren.. Het meel was zelfs in mijn ondergoed gaan zitten en ik kan je vertellen, dat zit érg ongemakkelijk. Net toen ik de deur open wilde doen ging hij vanzelef open, mijn ogen werden groot van schrik toen ik zag dta het de kok was. : Kijk eens aan, wat hebben we hier?" zei hij met een grote grijns, nog iemand kwam erbij, een jongere gast.. Ik gokte erop dat hij de kokshulp was of iets in die richting. "Jij," zei de kok terwijl hij zich op de jonge gast richtte, "ga de kap'tein halen en zeg hem maar dta we een indringer hebben." En weg was de jongen. "Nee," fluisterde ik, de man bleef dreigend voor de deur staan en ik vreesde dat hij niet opzij zou gaan. De paniek ging als een razende door mijn lichaam heen, wie weet wat ze met me zouden doen als ze me vonden. Kielhalen? Ik huvierde bij die gedachte, ik moest hier weg! Toen de kok evne niet oplette glipte ik langs hem heen, als ik iets dikker was geweest, was me dat nooit gelukt. "Hé! Hierblijven!" hoorde ik hme schreeuwen, gevolgd door voetstappen. Hij zat me achterna! Ik vloekte zachtjes en had geen flauw idee welke kant ik nu oprende. Uiteindelijk herkende ik de boel weer en realiseerde ik me dat ik dicht bij het ruim was, eenmaal daar glipte ik naar binnen en dook achter een stapel hoge tonnen. Voorzichtig gluurde ik erlangs en zag een schaduw bij de deur, gauw verstopte ik me weer. "Kom dan popje, ik weet dat je hier bent," hoorde ik hem zeggen. De tranen stondne in mijn ogen, ik was doodsbenauwd dat ze me te pakken zouden krijgen. Ik sloeg mijn ogen neer en meteen viel mijn blik op het meel, ik had een spoor achter gelaten! Waarschijnlijk over waar ik gerend had, lag nu meel.. Ik vloekte zachtjes en keek opnieuw langs de tonnen en kisten naar de deur, de kok was verdwenen. Wat doen? Versterking halen? Opnieuw schoot de vraag wat ik nu moest doen door mijn hoofd, vluchten ging niet, ik liet overal een spoor achter wat ze zo naar me toe zou leiden!

[ bericht aangepast op 7 juli 2011 - 18:44 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Het valt stil hier o-o''

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Scarlett Stevens
Dromerig staar ik uit over de zee, denkend aan vroeger, toen ik nog op het land woonde. Het was mooi, heel mooi. Ik zucht en merk dat het bijna opgehouden is met regenen. Dan hoor ik geroep en verschrikt schiet ik overeind. Als ik zie dat het de kokshulp maar is word ik rustiger en kijk hem vragend aan. "Wat is er aan de hand?" Hij begint een onsamenhangend verhaal over een verstekeling aan boord en ik maan hem tot stilte. "Rustig, als jij het roer even over neemt zal ik even kijken. Gewoon, rechtdoor. En als er rotsen komen sla je maar af." De jongen knikt bedremmeld en ik loop naar beneden waar ik de kok tegenkom. "Waar ziet 'ie?" vraag ik en hij wenkt met grijnzend. "Het is een zij, mejuffrouw. En ze zit in het ruim." Verbaasd kijk ik naar het spoor van meel op de grond, en ik volg het witte poeder het ruim in. "Hallo?" roep ik, maar er komt geen reactie. Fine, zo moeilijk kan het niet zijn. Ik volg gewoon het meelspoor. Achter een paar kratten hoor ik een trillerige ademhaling, en ik kijk om het hoekje. Een in elkaar gedoken meisje, onder het meel, kijk me met twee grote, bange kijkers aan. Ik glimlach en ga op mijn hurken voor haar zitten. "En jij bent?"