Story: Het lied van de raaf

In een land waar mensen zich terugtrekken in hun eigen kringen en geen kennis bezitten over de wereld om hun heen, heerst een angstaanjagende legende die hen in zijn greep houdt. "Als de zon oplost achter de wolken en het licht verdwijnt uit de wereld, zullen grote donkere wezens ieders gedachten overnemen. Lichamen zullen vervormen, herinneringen vervagen, totdat de geest al het besef heeft verloren." Ouderlingen trekken zich 's nachts terug in hun huizen, maar de nieuwe generatie sluit zijn ogen voor het in hun ogen onzinnig gefluister.
Guendolyn Aerona is een jonge vrouw van zeventien jaar die haar hele leven al bij haar grootouders in een huisje in het dorp Arven heeft geleefd, maar naarmate haar achttiende naamdag dichterbij komt, wordt ze steeds nieuwsgieriger naar het verleden wat haar grootvader en grootmoeder altijd al voor haar verzwegen hebben en ze zelf niet kan herinneren. Op een dag neemt ze een besluit en trekt ze weg, op zoek naar de waarheid, op zoek naar de ouders waarvan ze niet zeker weet of ze die heeft. Onderweg zal ze vele reizigers ontmoeten, ieder met een geheel ander doel, maar later blijkt dat hun paden langzaamaan samen worden gevoegd door het lot. En de oeroude legende die haar grootmoeder haar als jong meisje altijd vertelde, blijft maar in haar gedachten rondzweven.

"Ik weet niet hoe lang ik al dwaalde door de donkere bossen en de ijskoude regen, het besef van tijd was al bij me weggevlogen als ganzen die vertrokken naar het warme zuiden, maar ik vond het niet eens erg. Het gevoel van vrijheid overweldigde me, waardoor ik niet eens doorhad dat ik geen idee had waarnaartoe ik op weg was. Mijn voeten droegen me haastig, steeds verder de grote, wijde wereld in en vaag doken ergens in mij de gedachten op dat ik helemaal niets mee had genomen en hoe onverstandig dat wel niet was, maar het gevoel van vrijheid was sterker dan mijn verstandigheid. Hoewel het regende, speelde er een glimlach met mijn lippen en ik genoot van de enorme druppels die uiteen spatten op mijn blanke huid en zich nestelden in mijn lange, donkere haren, waardoor ze zwaar langs mijn kin gingen hangen. Ik genoot ervan hoe ik telkens het water uit mijn ogen moest vegen, om te voorkomen niet verblind te worden en de kou die ik eigenlijk zou moeten voelen, kwam maar niet mijn lichaam binnen. Vrijheid. Vrijheid was wat ik voelde, was wat mijn lichaam overnam en ik wilde dansen in de regen, in het donkere bos, in de wereld, de vrije, wijde wereld. Nu was hij van mij. Eindelijk was de wereld van mij."