Stand Alone :'] - Uitkomsten

'I'll be with you soon.' dat waren zijn laatste woorden. Langzaam draaide Claire zich om en liep weg.
Tranen stroomden over haar wangen, terwijl moeder nog tegen haar aan het praten was. Ze kon het niet helpen, en wat bedoelde hij met 'I'll be with you soon'? Zet het uit je hoofd Claire! Het is niet belangerijk! Hij bedoelde er vast niks mee!
Toch bleef het in haar hoofd rondhangen..
'Claire? Heb je trouwens al ingepakt?' begon mama.
'Oh.. ehm nee! Dat ga ik zo wel doen.' Gelukkig maar, dat ik een paar dagen weg mag.
Weg van al de problemen, weg van al die ellende. Van mensen die alleen maar zeuren, mensen die allerlei dingen van je verlangen die jij ze niet kunt bieden. Gelukkig ben je deels verlost van een van die problemen, je hoeft je vader nooit meer te zien! Die achterbakse.. Nee Claire! Stop ermee! Het is voorbij! Fluisterde ze tegen zichzelf. Ze zette wat muziek aan en keek naar buiten, wat ging het snel. Hopelijk zijn we zo weer thuis!
'Centraal station.' Hoorde ze, en samen met moeder liep ze de bus uit.
Iets trilde in haar broekzak. 'En hoe is het gegaan? Vertel het me maar later maar ik was bezorgd. Sterkte, we zijn er voor je! Kus, your friends.' Las ze op.
'Ik ga even kaartjes halen, tot zo.' zei moeder.
Claire knikte vaag ja, en ging naar de kiosk om wat voedsel te halen.
Een pak pringles zou het wel doen tot aan huis bedacht ze zich, en, nam ook een blik energie drank.
'Dat is dan 5 euro.' Mompelde de kassière. Nou die was dus ook niet vrolijk?
'Bedankt.' En ze gaf het wisselgeld terug.
'I'm sorry, could you help me out? I'm lost.' vroeg een jongen terwijl hij op Claire's schouder tikte.
'W.. wat?' Vroeg ze geschokt en ze liet bijna haar spullen vallen.
'Oh ehm, I'm sorry I didn't want to scare you.' zei de jongen met een glimlach.
Ergens herkende je de jongen, maar dat had je wel vaker. Zal vast wel niet zo zijn.
'No you didn't scare me, how can I help you?' Vroeg ze met een glimlach.
Het duurde even maar uiteindelijk snapte ze waar het over ging, opeens stond moeder naast haar.
'Claire de trein vertrekt over 10 minuten kom je of heb je het wel gezellig hier?'
'Sorry, ik kom eraan!' zei ze, en nam afscheid van de jongen.

2 uur later...

'Claire.. wakker worden meisje, we zijn er.' en je voelde dat iemand je heen en weer schudde. Wie kon dat ook zijn behalve je moeder?
'Bwwfen wakkúr.' kwam er moeizaam uit je mond. Verdomme ik ben dus echt ingesukkeld! Bedacht ze zich.
Zodra ze thuis aankwamen ging Claire meteen haar spullen pakken. Binnen 10 minuten stond ze klaar.
'Ik wil weg mam!' schreeuwde ze van de trap.
'Rustig joh, ik breng je zo weg!' kwam er uit de keuken. Moeder was zeker bezig met een extra groot megadeluxe lunchpakket voor me te maken terwijl het al 3 uur is geweest.. Achja.
'Mama ik zal daar echt niet uitgehongerd worden hoor!' lachte je.
'Ja, maar je bent nog nooit zo ver weg geweest. Is het wel zo slim? Dat uitwisseling student gebeuren?' zei ze op een beetje bedroevende toon. Ze vond het echt niet leuk, maar ze bleef toch niet alleen achter!
'Ik ga niet voor eeuwig weg hoor! Haha, en je hebt stiefpa nog en al die andere malloten die hier in huis wonen!' zei je lachend.
Moeder moest ook lachen. 'Je hebt er echt geen problemen mee hè? Of ben je gewoon een flinke meid aan het wezen?' vroeg moeder.
'Zullen we vertrekken?' zei je met een kleine glimlach op je gezicht.
Natuurlijk was het niet leuk, maar aan één kant ben je wel aan wat rust toe. Eventjes ergens heel ver weg! Zonder problemen!

Voor je het wist zat je al in de bus. Je zwaaide je moeder uit, zette wat muziek aan en ging achterover zitten.
'Hey, hey! You, you! I don't like your girlfriend. No way, no way! Think you need a new one!' zachtjes zong je mee. Niet dat de bus erg bewoond was dus, waarom niet?
Hopelijk val je nou zo meteen niet in slaap! Want dit keer is er niemand die je wakker gaat maken.
Je zette de muziek nog ietsjes harder zodat het in slaap vallen wat moeilijker zal worden.
Je keek naar het raam, eigenlijk staarde je het meer aan. Opeens zag je dat gezicht! Het gezicht met dezelfde uitdrukking als afgelopen middag. Je zag de lippen bewegen, en probeerde ze na te doen. 'I'll be with you soon.' De ogen keken je dreigend aan.
'NEE!' schreeuwde je uit. Je knipperde met je ogen en zag dat er niks meer was. Alleen je eigen spiegelbeeld. Je keek om je heen en zag die paar mensen in de bus je aanstaren.
'Oh, niks aan de hand hoor!' zei je met een fake lachje.

Daar stond je dan.. In een onbekend land.. In een onbekende stad.. Voor een groot huis waar volgens de brief de plaats is waar je moet zijn.
'Nou, zullen we dan maar?' en je pakte denkbeeldig twee mensen vast die je dan denkbeeldig naar het huis meesleurden omdat het dan minder eng leek?
Langzaam werd de deur geopend, en je maag maakte 50 salto's achter elkaar.
'Hallo?' vroeg een jongen met een zonnebril.
Hij was behoorlijk lang tegenover jou, dus je moest omhoog kijken en schraapte je keel.
'Ik ben de uitwisseling-student.' zei je in je beste Engels aangezien je zo zenuwachtig was.
De jongen glimlachte en knikte met zijn hoofd. De deur opende zich verder en schijnbaar mocht je naar binnen.