[TH] Zie de echte ik. #4 - Uitkomsten

ofcourse (26 x uitgekomen)

‘Maar je hebt gezegd dat ik dik ben, lelijk ben en niet kan zingen. Dat is niet fijn om te horen weet je.’
‘Wie heeft je dat verteld?’
‘Mama.’ Opeens lijkt het wel alsof ik moet huilen, waarom weet ik niet. Met moeite slik ik de tranen weg.
‘Ik wist wel dat je moeder het was, altijd weer.’
‘Hoe bedoel je, altijd weer?’ Verbaasd kijk ik mijn vader aan, die blijk baar niet over dit onderwerp wilt gaan praten. ‘Meisje, ik zal echt graag willen dat je een popster bent, of dat je het kan worden. Maar je moet er gewoon voor geboren zijn.’
‘Ik ben niet geboren voor een zakenvrouw, dat weet je. Ik ben opgegroeid met muziek, ik heb genoeg talent en ervaring.’ Mijn vader zucht, en alweer weet ik welke zin hij nu gaat zeggen. De welbekende we-hebben-het-hier-al-zo-vaak-over-gehad-zin. Het zal eigenlijk in het woordenboek moeten komen. ‘We hebben het hier al zo vaak over gehad.’
‘Dat zeg je telkens, maar weetje waarom ik er steeds weer over begin? Omdat je altijd dit zegt, maar ik wil een echt antwoord! Ik wil me kunnen bewijzen!’
‘Sheila, de discussie is over. Klaar, je doet wat ik zeg.’ Hij maakt de deur open, en zwaait met zijn arm. De bedoeling dat ik ophoepel. ‘Pap?’ Ik ga recht tegen over hem staan.
‘Kijk me recht in mijn ogen aan, en vertel het me. Vertel me dat ik dik ben, lelijk ben, en niet kan zingen. Vertel je dochter, dat ze geen talent heeft. Vertel het haar, alsof je het meent. Kwets haar, omdat jij je dan beter voelt. Omdat je droom dan misschien werkelijkheid word.’ Het voelt alsof ik de brok in mijn vaders keel kan voelen, alsof ik zijn tranen in mijn ogen voel prikken. Maar de werkelijkheid is, dat ik bang ben voor zijn antwoord. ‘Sheila, je hebt gewoon geen talent.’ Antwoord hij kortaf. Ik weet niet welk hart het is, maar ik voel duidelijk dat hier een hart word gebroken. Ik merk dat er langzaam tranen over mijn wangen sluipen. Deze woorden zijn voor mij als een synoniem van, ik hou niet van je.

Met gebogen hoofd loop ik richting de uitgang. Normaal gesproken zal Steffan me vrolijk gedag zeggen, maar ook hij merkt dat het niet helemaal soepel loopt. Zonder iets te zeggen loop ik de studio uit. Eenmaal buiten doet zelfs de frisse lucht me geen goed. Een zilverkleurige BMW blokkeert mijn weg. Als een dwaze blijf ik staan kijken naar alles om me heen wat maar door blijft gaan. De woorden van mijn vader doen me pijn. Ik heb hem misschien wel uitgedaagd om ze te zeggen, maar alsnog doen ze pijn. ‘Hee.’ Een zachte mannenstem klinkt naast me. Verbaasd kijk ik op en zie twee bruine ogen me aankijken. ‘Hoi?’ Antwoord ik bot, en wil langs hem weglopen. ‘Heel veel sterkte, ik weet hoe het is.’ Abrupt draai ik me om. Wat loopt hij nou dom te praten? ‘Er is niets om medelijden te hebben.’ Ik draai me weer om.
‘Vind je het niet erg dan dat je ouders gaan scheiden?’ Alweer draai ik me om.
‘Scheiden?’ Vraag ik verschrikt.

nee (2 x uitgekomen)

but read beneath.