Hoe graag ik ook zou willen... - Uitkomsten

Hoe graag ik ook zou willen... (39 x uitgekomen)

Alweer zat ik daar… Te kijken hoe ze stond te schilderen. Haar warrige bruine lokken vielen steeds weer voor haar ogen. Die streek ze dan met haar lange, lenige vingers naar achteren. De vingers die het prachtige kunstwerk maakten. De vingers die ik zo graag op mijn lichaam zou willen voelen. Ze was zo dichtbij, maar toch mijlenver van me vandaan. Ik was bang hoe ze zou reageren als ik haar kuste. Ze was mijn beste vriendin… wie weet hoe erg onze band aangetast zou worden… Maar mijn nieuwsgierigheid overwon.
Ik sloeg mijn armen om haar middel en haar armen bleven even in de lucht hangen. Ze legde haar spullen weg en draaide zich om. Ze keek me verward aan. Ik kuste haar wang en ze fronste haar wenkbrauw. Ik wilde haar lippen kussen, maar ze trok haar hoofd weg. Deed ik iets verkeerd? Ze keek me aarzelend aan.
‘Hou je in,’ zei ze op haar gebruikelijke toon. Afstandelijk, arrogant en mysterieus, maar toch vriendelijk. Ze duwde me in de bank. Mijn hart ging tekeer. Wat gebeurde er? Waarom zoende ze me niet terug zoals de andere meiden? Oh ja… domme vraag. Ze was niet zoals “de andere meiden”.
‘Kom even tot rust…’ Hoezo tot rust? Ik wilde niet opgeven! Ze ging voor me zitten en keek me aan. Ik boog naar voren en deed nog een poging. Weer een mislukking.
‘Wat doe ik verkeerd?’ vroeg ik en hoorde mijn stem licht overslaan. Ik was gekwetst.
‘Je doet niks verkeerd…’
‘Wat is er dan?’
‘Ik dacht dat je dat al wel doorhad…’ zei ze. Ik keek haar vaag aan. Wat moest ik doorhebben?
‘Waarom beantwoord je mijn kus niet?’ Ze zuchtte en staarde voor zich uit. Haar ogen stonden leeg en ze leek héél kwetsbaar. Haar gezicht was nog witter dan normaal. Was ze ziek en wilde ze me niet besmetten? Of voelde ze zich nu gewoon kut?
‘Weetje nog… Die avond in the Dutch?’ vroeg ze. Ik knikte. Natuurlijk wist ik dat nog! Hoe kon ik dat vergeten? We hadden veel gepraat, gedanst en mensen gekeken. Opeens besefte ik me iets, maar dat zette ik al snel van me af. ‘Of in de bios?’ We hadden van tevoren nog in het restaurantje van de bios gezeten. We hadden constant die knappe serveerster in de gaten gehouden en flauwe opmerkingen over haar iets te grote borsten gemaakt. ‘Of in Amigo’s?’ Waar doelde ze op.
‘Ik snap het niet! Waarom wil je niks met mij?!’ riep ik uit. Dat was wel héél direct gezegd, bedacht ik achteraf. Ik zag een traan over haar lijkbleke gezicht lopen.
‘Voor mij is het ook niet makkelijk!!! En… hoe graag ik ook zou willen – dan zou ik misschien wat respectvoller behandeld worden – ik val niet op… jongens…’

Hoe kon ik zo dom zijn? The Dutch… ze keek naar alle mooie meiden en was het constant met me eens. Ze had zelfs nog lachend gezegd: ‘We vallen op dezelfde types!’ En in de bios zat ze zowat te flirten met de serveerster. En Amigo’s… waar ze danste en zoende met een meisje. Ik dacht dat het aan de drank lag… Of was dat een excuus om me niet jaloers te maken? Ik streelde de traan uit haar gezicht.
‘Jij kan er niks aan doen…’ zei ik zacht.
‘Sorry Tom… maar ik kan niks voor je voelen. Dat lukt gewoon niet…’
Toen omhelsden we elkaar en begonnen te huilen. De derde keer in mijn leven dat ik écht huilde.
Ik zou nooit stoppen van haar te houden… Hoe graag ik ook zou willen…