Dat kleine puntje.

Ik keek heel erg lang naar dat kleine stipje,
die achter mijn zin stond.
Het ging altijd zo makkelijk,
een einde aan een zin maken.

Dat stipje zat daar maar,
hij leek zo onbelangrijk.
Maar dat is hij niet.
Als dat kleine onbelangrijke stipje er niet stond,
zou alles een warboel zijn.

Kijk maar naar mij.
Ik heb nog nooit een punt achter iets gezet.
Niet achter mijn verdriet voor een jongen,
of achter het verdriet als ik iemand verloor.

En kijk wat er van me geworden is.
Een stuk verdriet, een puinhoop.
A mess.

Misschien moet ik dat maar doen,
een punt zetten.
Achter alles.
Mijn leven.

Niemand die het erg zou vinden,
Als die punt er stond, toch?

• 1
• 2
• 3
• 4

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen