It continues to haunt me
It continues to haunt me
Als ik jullie namen hoor, blokkeert mijn gedachtegang.
Als iemand me een vraag over jullie stelt haal ik mijn schouders op.
Alles gaat op slot.
Gedachtes worden onderdrukt en nadenken gaat niet meer.
Vraag je door begint een zee vol verdriet vloed te worden.
Sluizen gaan op slot, dijken worden opgebouwd.
Alles om niet te gaan huilen.
Maar langzaam verandert de zee van verdriet in een razende oceaan.
De dijken beginnen het te begeven, sluis gaan open.
De brok die ontstaan is in mijn keel barst en laat mijn stem breken.
Stukken zee rollen over mijn wangen.
Als ik dan denk waarom ik huil brandt een vuur in mijn op, het laat de zee verdampen en tranen stoppen.
De sluizen gaan weer op slot, de dijken worden herstelt.
Vuur brandt feller op want het wordt gevoed met haat.
Maar raak een keer een gevoelige snaar en het vuur wordt weer geblust door een wilde oceaan. Sluizen en dijken breken, ik probeer de oceaan binnen te houden.
Oogleden sluiten en watervallen stromen over mijn wangen.
Tijd verslijt, herinneringen blijven me achtervolgen.
Er zijn nog geen reacties.