The story of my life.

Iedere dag weer zet ik mijn masker op, het masker dat mijn verdriet verschuilt. Mijn masker zet ik bij niemand af, niemand zal me begrijpen. Waarom ik huil, waarom ik me zo voel, waarom ik zo gebroken ben. Er zijn te veel dingen gebeurd in mijn leven, en als ik het je nu zou moeten vertellen zou ik over een jaar waarschijnlijk nog bezig zijn. Het doet gewoon pijn, te veel pijn. Elke nacht breng ik met mijn gedachten in het verleden door, denkend aan hoe het toen was, dat het toen nog wel goed was. Niemand kan ik vertrouwen, iedereen laat je toch ooit wel vallen, en geloof me, iedereen doet dat. Soms wil ik wel eens dat ik een vogel ben, dat ik weg zou kunnen vliegen van al mijn problemen. Soms wil ik wel eens dat ik een vrachtwagen was, dat ik overal heen kon gaan zonder problemen. Soms wil ik wel eens dat ik een boom was, vrij in de natuur, met al zijn soortgenoten om zich heen, geen angst. Soms wil ik wel eens dat ik nooit geboren was, dat ik nooit bestaan had. Want dan had ik al deze shit niet mee hoeven maken. Soms wil ik wel eens mijn masker af kunnen zetten, maar dit kan gewoon niet. Gewoonweg omdat niemand me begrijpt. Iedereen wilt wat anders van me en maken me tot een ander persoon dan dat ik eigenlijk ben.. Als mijn familie en beste vrienden er niet waren geweest had ik allang opgegeven, maar ik heb hen iets beloofd; Never give up. En dat ga ik ook niet doen, ik breek mijn belofte niet en ga ervoor vechten, vechten tot het einde. Het einde waarin alles goed komt. Everything will be alright in the end, if it's not alright. It's simply not the end.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen