Kapitalistische schoonheid
Leven in de moderne maatschappij is niet altijd even makkelijk, aangezien er veel wordt verwacht in een kleine hoeveelheid tijd. Voorbeeldje: ik moest er voor zorgen dat ik binnen twee weken een tentamen wiskunde kon maken over een onderwerp wat ik tot twee weken geleden nog nooit had gezien. (Wiskunde A: Rijen, voor de geïnteresseerde). Oftewel: school is druk, thuis is het druk in verband met school; ik en mijn klasgenoten hebben het idee dat wij gewoon weg geen vrije tijd mogen hebben.
Maar op deze moeilijkheid wil ik niet doelen in dit stukje tekst. Ik doel op het idiote schoonheidsideaal van tegenwoordig. Ik weet dat dit een nogal achterhaald thema is, maar ik zit er weer midden in door mijn ‘fantastische’ opdracht voor Maatschappijleer.
Ik ben hiervoor in de wereld van pro-ana gedoken en kwam geschokt boven. Dit doordat een goede vriendin van mij nu op sterven na dood is door diezelfde ana. Toch wil ik de pro-ana’s niet gaan afzeiken of terecht wijzen. Zeggen dat ze moeten gaan eten is simpelweg te simpel en te laf. Bovendien, er is een beter subject om zwart te maken: het onmogelijke, Westerse schoonheidsideaal, gecreëerd door de verstikkende industrieën. Want schoonheid bepalen wij allang niet meer zelf, dit wordt voor ons domme arbeiders gedaan.
Photoshop bij modellen. Iedereen weet dat dit gebeurt, maar lijkt het bij het zien van een prachtig model in een tijdschrift te vergeten. Ik doe dit ook en lees daarom maar geen glossy’s meer, of sla in ieder geval de modereportages over. Ze maakten mij onzeker en gaven mij een minderwaardigheidscomplex, en dit deden ze vast niet alleen bij mij, die extreem dunne meiden. Deze van nature al dunne meiden worden dan ook nog eens met de computer gereduceerd tot een maatje kleiner dan size zero. Ziek en de consument ziek makend.
Wij moeten dus dun zijn, dunner dan dun.
Maar aan de andere kant moeten wij ook de meest calorierijke producten omarmen en onze volstoppen met deze onzin.
Wij worden verscheurd tussen het schoonheidsideaal en de dwingende reclames voor dikmakende producten. Wij eten deze producten en worden, zoals al verwacht, gezien het aan tal calorieën, steviger. Maar dik zijn mocht toch niet? Klopt. De industrie heeft op dit dilemma ook een oplossing: dieetproducten en afvaltrainingen. Deze zijn natuurlijk prijzig, winst moet immers gemaakt worden, maar wij blijven wel dun.
Duidelijk wordt dat de consument wordt leegknepen tot op zijn laatste, rode cent. En waarom? Om de producten te pleasen… Het klinkt verkeerd en toch doen wij allemaal mee, want wij zijn groepsdieren en willen niet buiten de groep vallen. Zo maken wij onszelf alleen maar ongelukkig en arm. Wij zijn het slachtoffer van de arrogante, hebberige producent. Om ons lot wordt niet gegeven, wij zijn toch maar domme speelballen met geld.
Mijn bovenstaande statement klinkt nogal communistisch, maar is voor mij de waarheid. Dus wil ik nu alleen nog maar roepen: ‘Kom op kameraden! Ga de strijd aan en versla die kapitalistische industrie!’
Reacties (8)
Dit vind ik zó mooi, en zó waar.
1 decennium geledenDat schoonheidsideaal waar jij het over hebt is niet ons echte schoonheidsideaal. Ik bedoel, wie vind dat nu echt mooi? Niemand dus.
1 decennium geledenEn bovendien gaat anorexia niet over dit soort dingen. Het gaat om veel en veel meer, dat zou jij moeten weten met zo'n vriendin.
WAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!
1 decennium geledenGeweldig verhaal, alles in verband gebracht:D
okay, ik ben van nature dun en word ook nooit dik (behalve in de zomer wanneer ik niet sport en wel eveneveel eet:X)
maar voor de mesten gaat dit wel op
Helemaal waar. Dat perfecte schoonheidsideaal van tegenwoordig is onhaalbaar. Soms voel ik me erg rot daarvan, omdat ik ook perfect en mooi wil zijn. Maar als ik in de spiegel kijk kan ik wel zeggen tegen mezelf: Ik ben uniek er is geen exact dezelfde persoon van mij op deze wereld.
1 decennium geledenHmm... Ik ben het eens met je hele standpunt over ana and all that. Maar, je punt over kapitalisme vind ik een beetje snel gemaakt. Ten eerst omdat kapitalisme gezorgd heeft voor het eten dat jij eet en het bed waarin jij slaapt, ten tweede omdat het communisme bijlange niet beter is dan kapitalisme (ik verwijs hier bij naar Che Guevara, Rusland en Mao Zhe Dong). Het kapitalisme is niet foutloos, dat ontken ik niet, maar een perfect beeld van de maatschappij (utopia) is niet haalbaar. Mensen zijn constant bezig met zichzelf in te dekken en te beschermen en thus far heeft het kapitalisme getoont dat het de meest succesvolle manier is. Ja het maakt slachtoffers, maar dat is meer dan logisch, aangezien we met 7 miljard mensen zijn (veel te veel btw) en het gewoon niet mogelijk is om iedereen tevreden te houden. Bovendien geld nog steeds de wet van de sterkste, zelfs in deze moderne tijden, I'm all for charity, maar vergeef me dat ik niet mijn hamburger en niet mijn donsdeken opgeef voor iemand die ik niet ken. Over je productiepunt: ja ik geef toe dat het commerciele van deze wereld soms heel ver gaat. Té ver. Al die reclame is helemaal niet gezond. Maar wat ik ook op wil wijzen is dat dit hele gedoe over dat de producent ons wil uitmelken: we have a brain. I'm just saying. Soms krijg ik de indruk dat mensen denken dat mensen dom zijn. We weten wel dat we bepaalde dingen niet nodig hebben, en als we ze niet willen dan zullen we ze niet kopen. Daarom heet het kopen, je mag je geld uitgeven aan wat je maar wil, jouw eigen keuze, je hoeft niet de nieuwste laptop te kopen, je hoeft niet het nieuwste lamborghini model aan te schaffen, dat is allemaal optioneel.
1 decennium geleden