Kapitalistische schoonheid

Leven in de moderne maatschappij is niet altijd even makkelijk, aangezien er veel wordt verwacht in een kleine hoeveelheid tijd. Voorbeeldje: ik moest er voor zorgen dat ik binnen twee weken een tentamen wiskunde kon maken over een onderwerp wat ik tot twee weken geleden nog nooit had gezien. (Wiskunde A: Rijen, voor de geïnteresseerde). Oftewel: school is druk, thuis is het druk in verband met school; ik en mijn klasgenoten hebben het idee dat wij gewoon weg geen vrije tijd mogen hebben.

Maar op deze moeilijkheid wil ik niet doelen in dit stukje tekst. Ik doel op het idiote schoonheidsideaal van tegenwoordig. Ik weet dat dit een nogal achterhaald thema is, maar ik zit er weer midden in door mijn ‘fantastische’ opdracht voor Maatschappijleer.
Ik ben hiervoor in de wereld van pro-ana gedoken en kwam geschokt boven. Dit doordat een goede vriendin van mij nu op sterven na dood is door diezelfde ana. Toch wil ik de pro-ana’s niet gaan afzeiken of terecht wijzen. Zeggen dat ze moeten gaan eten is simpelweg te simpel en te laf. Bovendien, er is een beter subject om zwart te maken: het onmogelijke, Westerse schoonheidsideaal, gecreëerd door de verstikkende industrieën. Want schoonheid bepalen wij allang niet meer zelf, dit wordt voor ons domme arbeiders gedaan.

Photoshop bij modellen. Iedereen weet dat dit gebeurt, maar lijkt het bij het zien van een prachtig model in een tijdschrift te vergeten. Ik doe dit ook en lees daarom maar geen glossy’s meer, of sla in ieder geval de modereportages over. Ze maakten mij onzeker en gaven mij een minderwaardigheidscomplex, en dit deden ze vast niet alleen bij mij, die extreem dunne meiden. Deze van nature al dunne meiden worden dan ook nog eens met de computer gereduceerd tot een maatje kleiner dan size zero. Ziek en de consument ziek makend.
Wij moeten dus dun zijn, dunner dan dun.
Maar aan de andere kant moeten wij ook de meest calorierijke producten omarmen en onze volstoppen met deze onzin.
Wij worden verscheurd tussen het schoonheidsideaal en de dwingende reclames voor dikmakende producten. Wij eten deze producten en worden, zoals al verwacht, gezien het aan tal calorieën, steviger. Maar dik zijn mocht toch niet? Klopt. De industrie heeft op dit dilemma ook een oplossing: dieetproducten en afvaltrainingen. Deze zijn natuurlijk prijzig, winst moet immers gemaakt worden, maar wij blijven wel dun.

Duidelijk wordt dat de consument wordt leegknepen tot op zijn laatste, rode cent. En waarom? Om de producten te pleasen… Het klinkt verkeerd en toch doen wij allemaal mee, want wij zijn groepsdieren en willen niet buiten de groep vallen. Zo maken wij onszelf alleen maar ongelukkig en arm. Wij zijn het slachtoffer van de arrogante, hebberige producent. Om ons lot wordt niet gegeven, wij zijn toch maar domme speelballen met geld.
Mijn bovenstaande statement klinkt nogal communistisch, maar is voor mij de waarheid. Dus wil ik nu alleen nog maar roepen: ‘Kom op kameraden! Ga de strijd aan en versla die kapitalistische industrie!’

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen