De jonge vrouw bij de trein
Vandaag dacht ik dat ik je op het station zag lopen. Mijn beste vriendin van de basisschool. Ik heb je niet aangesproken, maar wat zou er gebeurd zijn als ik dat wel gedaan zou hebben?
We hebben elkaar al zeven jaar niet gezien. Nou ja, misschien hebben we elkaar die eerste paar maanden nadat we de basisschool verlaten hadden nog drie keer gezien, maar vaker zal het niet zijn geweest. En dat terwijl we vroeger lief en leed hebben gedeeld. We hebben samen gelachen en gehuild, en wisten alle geheimen van elkaar. Elke week speelden we wel bij een van ons thuis en dankzij jou heb ik een tijd op judo gezeten. We hebben zoveel tijd samen doorgebracht, zowel op school als erbuiten. Op dat moment hadden we nooit verwacht elkaar nooit meer te zien. Ik weet nog dat we hele plannen hadden over onze toekomst. We zouden samen in een huis wonen, drie paarden hebben en minstens vijf honden. Zoals jullie je wel kunnen voorstellen was het niet erg realistisch en veranderde het idee per dag, maar de kern was wel duidelijk: we zouden voor eeuwig vriendinnen blijven.
Vreemd is het dat mensen toch zo snel uit elkaar kunnen groeien. Ik denk niet dat een van beiden echt bedoeld had om zo snel elkaar niet meer te zien, maar mensen groeien op. Allebei op een andere middelbare school krijg je toch je eigen leven. Er kwamen andere vriendinnen en huiswerk slokte de tijd op. Het contact verwaterde en zonder dat we het doorhadden, hebben we elkaar voor het laatst gesproken.
Eigenlijk had ik je willen aanspreken, maar wat had ik moeten zeggen? Ondanks dat ik vroeger alles van je wist, weet ik nu niks meer. Heb je de middelbare afgerond? Ben je gaan studeren? Wat doe je in je vrije tijd? Judo je nog? Werk je? Jij bent niet de enige die veranderd is. Ook ik ben een compleet ander persoon geworden. Ik ben opgegroeid. Van het verlegen, onzekere meisje dat haar mond niet open durfde te trekken ben ik een jonge vrouw geworden die weet wat ze waard is en eindelijk durft te zeggen dat ze er ook mag zijn. Ik lijk niet eens meer op het meisje dat je hebt leren kennen en jij vast net zo goed niet. Wellicht heb ik me vergist en was jij het ook niet.
Misschien was jij die jonge vrouw die ik zag lopen toch wel. Misschien ben ik gewoon sentimenteel aan het doen over een vreemde.
Reacties (6)
Heel erg herkenbaar. Ikzelf ben pas 1,5 jaar weg van de basisschool, en nu al zie ik de mensen nooit meer... heel erg herkenbaar
6 jaar geledenMooie Column
6 jaar geledenHeel herkenbaar! Super omschreven!
6 jaar geledenHerkenbaar. Het is vreemd om zo uit elkaar te groeien. Vooral om elkaar dan weer te zien. Inmiddels ontmoet mijn moeder lang verloren contacten weer via facebook, zo praatte zij laatst nog 3 uur aan de telefoon met een vrouw waar ik nooit wat van gehoord had. Maar ook de oude buurvrouw, iemand die er ooit altijd voor mij was... En zo kom ik in het dorp soms mensen tegen die ik minstens 7 jaar niet gesproken had. Sommigen veranderd, andere precies hetzelfde. Sommigen willen mij toevoegen op fb, en bij een enkele is dat leuk... maar hoe leg je dat uit aan mensen die jou gekwest hebben, dat jij ze echt niet terug hoeft? Dat je geen zin hebt in een reünie?
6 jaar geledenOf wat als de mensen om wie ik gaf zich afvragen waarom ik niet eerder contact zocht? Hoe leg je dat in dit tijdperk uit?
Ik heb toevallig recent terug contact met mijn vriendengroepje van het middelbaar, we hebben elkaar al 6 jaar niet meer gezien. Zo misschien eens sporadisch na het middelbaar en een beleefde gefeliciteerd op facebook. Eens zien of we ons 4 nog eens samen krijgen!
6 jaar geleden