Vriendschappen achter een roze bril
Vroeger geloofde ik nog in echte vriendschap, maar tegenwoordig ben ik daar niet meer zo zeker van. Ik dacht altijd dat je op vriendschappen echt kon bouwen, maar het enige waar je op zou moeten bouwen, blijft toch jezelf. Deze inleiding gaat natuurlijk ergens naartoe. Verleden week ben er achter gekomen dat de vriendschappen die ik op school had, niets waard waren. Ik had de roze vriendschapsbril op en zag niet in dat het voor mij al langere tijd de tijd was geweest om afstand te gaan nemen. En nu is alles op een akelige manier beëindigd. Ik denk dat ik te veel opzoek was naar de perfecte vriendengroep; spontane uitjes, vertrouwen, elke dag lachen en vooral mensen waarmee ik kon groeien. Ik heb die illusie te lang vast gehouden en dat was de grootste fout die ik dit jaar heb gemaakt. Nu klinkt dit allemaal natuurlijk erg zielig, maar mijn verhaal heeft wel een punt. Ik heb hieruit geleerd dat het soms belangrijk is om jezelf de spiegel voor te houden en te vragen of een vriendschap wel echt is of dat het enkel is ontstaan omdat je elkaar op school ziet, of omdat jij je alleen voelt en dan maar genoegen neemt met wat je hebt en jezelf daarmee voorliegt. Waarom zou je energie steken in mensen die geen belang spelen in de rest van je leven?
Nee, wat ik had, waren niets meer dan Toxic-friends; mensen die met je bevriend zijn en achter je rug om niets anders doen dat je zwart maken het moment dat je een foutje maakt. Hen vertrouwen was een van die foutjes.
Ik heb de afstand genomen die ik nodig had en ik ben er door gegroeid. Ik ben zelfstandiger geworden en heb de beslissing moeten maken tussen mijn eigen geluk en mijn vriendschappen. Daardoor weet ik nu welk doel ik voor ogen heb en dat doel is niet geluk vinden voor mijn vrienden, maar voor mijzelf. Je eigen geluk is altijd het belangrijkste. 'Ga geen mensen pleasen die dat niet verdienen, daar ben je echt te goed voor', en dat werd mij verteld door een vreemdeling. Dat opende mijn ogen. Als zelfs iemand die ik amper ken ziet dat ik eigenlijk niet gelukkig ben in die vriendschappen, waarom zie ik het zelf dan niet? Waarom maak ik mezelf zo blind? Voor mij was het tijd te accepteren dat ik beter af was zonder hen.
En hiermee wil ik niet zeggen dat geen enkele vriendschap iets waard is. Echte vriendschappen bestaan wel, ik heb ze ook buiten school, op één hand te tellen. En dat zijn de vrienden waar je dankbaar voor moet zijn; vrienden die evenveel doen voor jou als jij voor hen en die werkelijk om je geven; die je nemen zoals je bent. Houd die vriendschappen dan ook vast, want die vindt je niet veel meer, maar houdt je roze bril zo veel mogelijk af; laat de illusie je niet leiden. Jij bent immers het belangrijkste in je leven, niet de mensen om je heen. Het zou zonde zijn als je jezelf daarmee tegenhoud te groeien. Vindt jezelf belangrijk genoeg om ook weg te stappen bij dat dat jouw geluk steelt en durf te accepteren dat je daarmee de juiste keuze hebt gemaakt en je uiteindelijk nieuwe vriendschappen zal sluiten met mensen die jou wel waardig zijn.
Hebben jullie zelf ook pad gekruist met een Toxic-friend?
Reacties (11)
Ik heb eigenlijk nooit echt vrienden gehad. Er zijn wat meiden waar ik contact mee heb maar zie ze nooit. Mijn teamgenoten laten me ook compleet links liggen en klasgenoten hebben ook altijd niet anders gedaan. Nu ben ik bijna 21 en nog steeds doe ik bijna alles alleen terwijl ik dat zó niet leuk meer vind. Dat accepteren lukt me zwaar slecht
6 jaar geledenIk weet zelf al langer dat er een verschil is tussen een 'kameraad' en een vriend.
6 jaar geledenZelf heb ik nooit toxic-vrienden gehad, maar wel mensen waarvan ik dacht dat het vrienden waren maar die eigenlijk geen sikkepit om me gaven, terwijl ik zo veel energie in hun stak. Alles wat je in dit stukje tekst zei wist ik eigenlijk al, omdat ik het zelf ook uit ervaring heb geleerd.
Nu heb ik vier maten, die zonder twijfel geen vrienden zijn, maar die toch de sociale noodzaak wegwerken. En ze kunnen nog verrassend vriendelijk uit de hoek komen ook!
Ik geloof ook in echte vriendschappen, maar ze vinden is de echte vraag. Omdat de meeste mensen, of eigenlijk, de enige mensen die ik vertrouw zich online bevinden, heb ik soms ongeloofelijke dieptepunten als het om vriendschappen gaat. Want mijn échte vrienden kan ik volgens mij gewoon op mijn vuist tellen.
Zoveel mensen stellen zich geen vragen bij hoe echt hun vriendschappen zijn, totdat ze er op de harde manier achterkomen.
In ieder geval is het goad dat die roze bril nu aan stukken is geslagen, want het zou je in de toekomst sowieso slechte ervaringen hebben bijgebracht.
Wow, ik vind wel dat je het echt mooi hebt beschreven en was echt hopeloos op zoek naar een manier om dit op te slaan, als toch een soort van geheugensteuntje naar mezelf toe ofzo.
6 jaar geledenHoe dan ook, ik hoop dat je nog twee keer zo groot wordt zonder hen
Wat jammer Leah dat je zo een aantal vrienden/vriendinnen bent verloren
6 jaar geledenVoor mij zijn vriendschappen die ik met iemand aan het opbouwen ben, eigenlijk steeds sneller voorbij als ik merk dat die ander niet evenveel voor mij doet en mij dus duidelijk niet even belangrijk beschouwd als hoe belangrijk ik die ander vind.
Zo zat ik in de klas met een Marokkaanse dame van 26, die een man en een kind had (inmiddels twee kinderen). Ze is rond dezelfde tijd als ik jarig en ik zei van wat wil je hebben voor je verjaardag, dan haak ik iets voor je. Nee zei ze, haak maar iets voor m'n zoon. Nou, dat deed ik. En vervolgens was ik jarig en toen zei ze alleen maar gefeliciteerd.
Dat was voor mij een duidelijke eye opener om minder energie en tijd te steken in het contact met haar.
Gelukkig zag ik haar niet als een goede vriendin.
Ik vind het belangrijk om veel tijd en energie in een vriendschap te steken, maar als ik het idee heb dat de ander dat niet doet, ben ik er steeds makkelijker in om daar dan zelf ook mee op te houden.
6 jaar lang, ik wist het... Ik deed het uit medelijden, maar van hen moest ik niets verwachten. Ik heb er altijd spijt van gehad dat ik ze niet achter me heb gelaten. Maar nu zit ik in het middelbaar, daar waar mijn echte vrienden zijn
6 jaar geleden