They can take the kids from the summer, but they'll never take the summer from me

Toen ik de column van Kirstensnaps las van Lente/Ostara, kreeg ook ik langzaam een glimlach op mijn gezicht. Lente is niet mijn persoonlijke, favoriete seizoen, maar het tovert wel een glimlach op mijn gezicht wanneer ik lammetjes zie rondhuppelen en de krokussen tussen het groene gras zie verschijnen. Ik schrijf dit niet om haar idee te kopiëren, maar om te zeggen dat ik niet kan wachten tot het zomer is.
Toen ik dinsdagochtend op mijn eeuwenoude fietsje zat te fietsen door het parkje, keek ik omhoog naar de lucht. Hij was pimpelpaars, donkerblauw en vegen roze zaten erin vermengt. De zon scheen een paar (miljoenen) kilometers opzij en bracht een gouden, serene kleur over de zalmroze hemel. Het liedje van Here comes the sun van the Beatles denderde door mijn oordopjes heen en langzaam verscheen er een glimlach op mijn gezicht.
De laatste tijd heb ik vaker zulke “momenten”. Ik stop waarmee ik bezig was, kijk naar de lucht, de maan of de zon en geniet van het moment dat ik dan heb. Meestal zit ik in de klas te niksen, of ik zit achter de computer of ik laat de hond uit. Dat kleine ogenblik, wanneer ik mijn ogen richt op de kobaltblauwe hemel en diep uit adem, geeft me een klein respijt van de wereld.
De lente vinden sommige mensen hét mooiste seizoen van het jaar. Vogeltjes beginnen met hun nestjes te bouwen, groene blaadjes die aan de oeroude bomen beginnen groeien en het gras dat lekker ruikt na het maaien. Krokussen, narcissen, paardenbloemen groeien langs de kant van de snelweg en vlinders fladderen door de warmhartige lucht. Lammetjes die voor het eerst het leven proeven en kuikentjes die door de sloot zwemmen.
De lente is een soort dinsdagochtend voor mij. De lente is het eerste seizoen van het jaar, de prelude van een heel nieuw begin, de eerste bladzijde uit het boek 2011. De lente is een overschakeling naar de warmere maanden, de zomer. De lente is niet perfect, niet volmaakt warm of koud zoals de winter en zomer. De lente is geheel uniek, een eigen seizoen met regen én zon, met liefde én pijn. En het voelt goed om mijn laatste lente hier te hebben.
Deze zomervakantie zal voor mij anders zijn dan de anderen, geen doodnormale zomervakantie zoals de vakanties voorheen. Dit keer niet, dit keer ga ik niet naar Frankrijk of Turkije; mijn vakantie is in Nederland, het laatste stukje zicht dat ik kan peilen van het geliefde kikkerlandje. Ik zal naar de versierde daken kijken van Amsterdam, het prachtige platte landschap bewonderen en dan langzaam afdalen dat ik hier z.s.m. weg wil.
Persoonlijk vind ik de zomer het mooiste seizoen in Nederland. Met de lente worden de Hollanders wakker van hun winterslaap, en proberen op gang te komen door zelf ook te ontdooien. Het gras zal groeien; de glimlach zal weer op hun gezicht getoverd zijn. Maar met de zomer zijn ze pas echt ontwaakt. De eerste paar dagen van de zomer slaan in als een bom, we zijn gek op de hitte die maar een paar maanden duurt, en zeuren weer als de kou terug keert. Zwembaden zullen overvol zijn en elke schaduw zal voorlopig zijn eigenaar krijgen.
En ik probeer optimaal te genieten van de laatste paar maanden voor mij in Nederland, van mijn favoriete seizoen waar ik in de toekomst genoeg van krijg. De verhuizing is op zich niet zo spannend, gewoon inpakken, vliegtuigje pakken en een nieuw bestaan oprichten.
Ik heb genoeg van de kou en de regen, van de natte broeken als ik op school aankom en de ijzige vingers die tintelen van de opkomende warmte. De winter komt mijn neus uit, hoe wonderbaarlijk ze ook is, ik heb er genoeg van. Ik wil weer shirtjes met korte mouwen en slippers dragen, zonder jas naar school gaan en vol overgave weer rennen tussen het hoge gras. Ik wil de zon weer op mijn huid voelen en de eenden joviaal horen kwekken dat ze weer terug zijn in hun thuisland; Nederland.
Opnieuw: ik kan niet wachten tot het zomer is.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen