Mijn stalker...

Ik heb sinds een tijdje een stalker en hij is heel hardnekkig.
Het begon heel onschuldig, een avond was ik aan het werk op een avond die geld verzamelde voor mijn vaders wielerploeg, het is een lang verhaal dat er niet echt toe doet, maar daar zag ik hem voor het eerst terug, na zo'n 7 of 8 jaar. Ik had hem niet meer herkend, maar hij mij blijkbaar wel, toen leek het best onschuldig, B.
Dus ik was glazen aan het afwassen, al na middernacht toen hij me aansprak, dus ik was doodmoe en suf. Hij bleef maar praten over al de jaren van zijn leven die ik gemist had, niet dat ze me iets interesseerden, maar ik was te moe om zelf veel in te brengen. Ik bleef maar luisteren naar het verhaal vol zelf-medelijden, ik knikte.
Nummers werden uitgewisseld, laten we het erop houden dat mijn hoofd nog steeds raar deed door de vermoeidheid, het was 3 uur 's nachts en ik had al de hale avond gewerkt, daarvoor had ik ook nog eens een schoolweek achter de rug.
Pas toen ik de volgende ochtend wakker werd besefte ik weer waarom ik geen contact gehouden had, B was licht autistisch en zo tactloos als een baksteen, hij praatte over niets anders dan treinen -ja, dat lees je goed, een prachtige trein!- en ik kan die lijst nog langer maken, maar met weinig positieve elementen.
Deze jongen was erg geestdriftig bezig met sms'en, facebook en mijn mailbox volspammen. Ik antwoordde voorzichtiger, maar nu ik het bekijk, heb ik hem onnodig aangemoedigd en ik heb er nog steeds spijt van.
Ik had hem het best snel en effectief afgewezen, wnat het was heel duidelijk dat hij veel meer wou, ik had het contact moeten verbreken, maar ik ben tolerant, geduldig en ik vond het gewoon zo erg voor hem.
Maar natuurlijk moest hij te ver gaan, hij liet me niet meer met rust. Eerst gebruikte ik een verzonnen vriendje, maar niets kon B doen stoppen met proberen. Hij is door zijn autisme niet erg goed in het zich verplaatsen in andere mensen, dus blijkbaar zag hij zijn kansen toch positief in.
Hij wist goed waar ik naar school ging en volgde me, naar het werk van mijn moeder, op elke dag waarom hij snel genoeg van zijn school naar de mijne wist te raken.
Ik heb mijn 'stiefvader' op hem afgestuurd, net als mijn moeder. Ondertussen had ik me verstopt in een frigo - mijn moeder is kok - en ik ben er pas uitgekomen toen hij al weg was, met een waarschuwing van mijn stiefvader op zak.
Eerst leek het opgelost, maar toen begon hij opnieuw te sms'en. En vandaag belde hij, in paniek stopte ik de telefoon in de handen van A - mijn stiefvader. Deze is al net zo tactloos en heeft B bedreigd en uitgescholden, ik kan mezelf nog steeds voor mijn hoofd slaan voor mijn geniale paniekreactie...
Niet veel later was zijn moeder aan de huistelefoon, mijn geniale zusje gaf de telefoon met liefde aan mij door, bedankt... Ik kreeg een soort preek en loog dan maar dat ik een nieuw nummer had, dat ik hem nog wel zou doorsturen.
Ik vermeldde nog eens duidelijk dat ik een vriend had - een leugentje om bestwil, voor ons allebei... - en hing vrolijk op.

Als hij nu gewoon zou accpeteren dat ik geen relatie wou, zouden we best vrienden kunnen zijn, maar zijn psychische problemen liggen daar in de weg. Ik praat dan wel als een expert, ik ben eigenlijk gewoon bang dat hij zichzelf of iemand anders iets aandoet. Hij is ertoe in staat en werd er al eens voor van school gestuurd, dus ik overdrijf ook niet.

Hebben jullie ooit al last gehad van een stalker? Hoe kwamen jullie ervan af? Het liefst op een vriendelijke manier?

• 1
• 2
• 3

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen